ผมกับแฟนผมเราอยู่คนละที่กันครับ ผมพักอยู่กับน้องใกล้ที่ทำงาน เเฟนผมพักอยู่กับพี่สาวใกล้ที่ทำงาน แต่วันหยุด เราจะกลับไปนอนด้วยกันทุกๆวันเสาร์อาทิตย์ ที่คอนโด (คอนโดเราอยู่ใกล้จากที่ทำงานคนละราวๆ30 กม. มันไกลเกินที่จะตื่นเช้ารถติดทุกวันเลยพากันมาพักใกล้ๆญาติกันครับแต่แยกกันพักกับพี่น้องใครพี่น้องมัน) แต่ว่าผมจะกลับไปนอนก่อนคือนวันศุกร์หลังเลิกงาน เพราะว่าผมต้องไปทำความสะอาดคอนโดและซักผ้าทำอาหารนั้นนี้ แต่ว่า...มีอยู่วันนึง ผมจะไปนอนคอนโดคืนวันศุกร์ตามปกติ แต่เขาบอกผมว่าวันนี้ พี่สาวเขาจะมานอนคอนโด แต่ว่าผมซื้อของจะไปทำอาหารแล้ว ผมเลยบอกว่า ทำไมพึ่งบอกว่าพี่จะไปนอน เราซื้อของไว้จะไปทำกินแล้ว แล้วเขาก็บอกว่าพี่สาวเขาพึ่งบอก ผมก็เลยนอยๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากตอบกลับไปว่าโอเค แล้วเขาก็บอกว่าไม่ต้องน้อยใจนะ คืนวันอาทิตย์ค่อยมา พี่น่าจะกลับพอดี ผมเลยหายนอยไปนิดนึง แต่ว่า...มันไม่ใช่แค่นั้นครับ แฟนผมมีพิรุธหลายๆอย่าง ซึ่งแฟนผมจะไม่ให้คีย์การ์ดกับใครง่ายๆ (เป็นแฟนกันจะรู้จักนิสัยกันดี) แต่วันนั้นเขาบอกว่าให้คีย์การ์ดพี่ไปแล้วนะ ผมสงสัยแล้วถามว่า เธอเลิกงานกี่โมงวันนี้ จะไปคอนโดนอนกับพี่เลยไหม (ก็ถามตามน้ำไป) เขาบอกว่า วันนี้ไม่ไปนอนที่นั้น แต่ให้พี่ไปนอนคนเดียว ผมยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ ซึ่งพี่เขาไม่เคยไปที่ห้องเลย คอนโดก็ไม่เคยไปแล้วจะรู้จักได้ไง เข้าตรงไหน มายังไง อะไรต่างๆ ผมก็เริ่มสงสัยมากขึ้นแต่ว่าก็ได้แต่ ตอบกลับไปว่าโอเค หลังจากนั้น ก็เรื่อยๆมาจนถึงวันอาทิตย์ ช่วงๆค่ำๆที่ผมจะต้องไปนอนที่คอนโดแล้วตามที่คุยกันไว้ (พอดีวันจันทร์เป็นวันหยุดราชการ ผมเลยมีเวลาไปนอนคืนนึง)  พอผมจะไป ผมถามว่าพี่กลับแล้วใช่ไหม ไปได้แล้วใช่ไหม เขาตอบกลับมา เหมือนว่าไม่อยากให้ไป แต่กลัวผมน้อยใจ ก็เหมือนตอบส่งๆมาว่า ถ้าไม่ให้มาก็จะน้อยใจอีก ก็ต้องให้มาแหละอะไรประมาณนั้นครับ พอผมไปถึงคอนโด ผมก็จะทำอาหารของผมไป ต่างคนต่างเงียบ แล้วผมเดินไปดูที่นอน ที่นอนมันยังสภาพเดิมอยู่เลย ผ้าห่มยังห่มให้ตุ๊กตา อยู่เลย ผ้าห่มมุมเตียงขวา ยังพับอยู่เหมือนเดิม (อาทิตย์ที่แล้วผมเป็นคนออกจากห้องทีหลังเขาวันนึง เพราะผมได้หยุดงาน) ผมเห็นอย่างนั้นแล้ว เลยเอ่ยปากถามไปว่า "เธอมีอะไรจะบอกเค้าไหม?" เขาก็เงียบ แล้วก็เปิดประตู ผมถามว่าจะไปไหน เขาบอกจะไปเอาของเซเว่นจะมาส่ง ผมก็กลับมาทำอาหาร แล้วเขาก็ปิดประตูออกไป จังหว่ะนั้นเองผมทำอาหารเสร็จไป 1 เมนู แต่เขาก็ยังไม่ขึ้นมาห้อง ด้วยความคาใจอยากถามให้เคลียร์เรื่องที่นอนว่าไม่มีใครมานอน ผมเลยโทรหา ว่าอยู่ไหน เขาบอกรอของอยู่ ซึ่งเซเว่นโทรมาบอกของถึงแล้วแต่ลงไป 30 นาทีละ ไม่ได้รับของ ผมก็เลยสงสัย ตัดสายไป แล้วผมเริ่มเครียดๆเลยออกมานอกระเบียง ห้องผมมันจะเห็นพื้นที่ส่วนกลางนั่งเล่น พอผมออกมานอกระเบียง แล้วมองลงไปพื้นที่ส่วนกลางที่เป็นที่นั่งเล่น ผมก็เห็นผู้หญิงคนนึง ไม่เเน่ใจใช่แฟนตัวเองไหม เพราะมันมืดๆ ด้วยความสงสัย ผมเลยลงไปดู ปรากฏว่าใช่ ด้วยความที่เห็นเขานั่งเหมือนโทรคุยกับใคร ผมเลยจะเข้าไปดูใกล้ๆ เดินเปิดประตูกระจกออกไปพื้นที่ส่วนกลางแบบเบาๆ เพื่อไม่ให้เขารู้ตัว ปรากฏว่า เขาคุยกับผู้ช่วย ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ ผมไม่รู้จัก พอเขาหันหลังมาเจอผม เขาก็ตกใจ แล้วรีบปิดมือถืออย่างไว แล้วเดินหนีผมไป ผมก็เดินตาม เขาก็เดินไปหยิบเอาของที่ป้อม รปภ. แล้วก็พากันเดินขึ้นห้อง ระหว่างขึ้นห้องต่างคนต่างเงียบ พอปิดประตูห้อง คำแรกที่ผมถามคือ "มีอะไรจะบอกเค้าไหม" เขาก็ถามกลับว่า บอกอะไร แล้วผมก็ถามเรื่องที่นอนว่าไม่มีคนมานอน แล้วก็ถามเรื่อง ผช.คนนั้น เราทะเลาะกันพักใหญ่ครับ ผมก็เลยจับใจความได้ว่า "เขาไม่อยากเห็นหน้าผม เขารู้สึกเหนื่อย เขาเหนื่อยกับงาน เขาอยากอยู่คนเดียว ผู้ชายคนนั้นก็คือรุ่นพี่ที่เคยเรียนสาขาเดียวกัน พึ่งคุยกันได้ไม่นาน" ผมอึ้งเลยครับ ผมได้ถามตัวเองว่าผมทำอะไรผิด ผมรู้สึกเสียใจมาก ทุกๆครั้งที่มาเจอกันผมดูแลเขาอย่างดี แต่ทำไมเขาทำแบบนี้กับผม พอเราทะเลาะกันพักนึง ผมไม่รู้ผมทำแะไรผิด ผมก็ได้แต่ขอโทษแล้วไปกอดเขา เขาผลักผมล้ม แถมตีแขนผมแล้วบอกว่า "ออกไปจากกูได้ไหมออกไป" แล้วเขาก็โยนอาหารที่ผมทำไว้ลงกับพื้น ผมเสียใจมาก จนผมทนไม่ไหว กำลังจะใส่รองเท้าออกไป แต่ผมคิดอยู่พักนึง ว่าผมต้องขอโทษเขา แล้วผมก็กอดเขาอีกทีนึง เราร้องไห้ด้วยกันแล้วสักพักก็เงียบลง ผมไม่ถามอะไรอีก เขาก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วเขาก็พยายามทำตัวปกติ บอกทำกับข้าวใหม่ หิวข้าวแล้ว ผมก็ไปทำกับข้าวใหม่ แล้วก็เริ่มคุยกัน เขาบอกขอโทษผม บอกว่าจะไม่คุยแบบนี้กับใครอีก แล้วก็สัญญากับผม จากนั้นเราก็จะนอนกัน แต่ผมนอนไม่หลับหรอกครับ เพราะ ผมระแวง ระแวงว่าเขาจะเป็นแบบนี้อีกไหม และยัง งงๆ อยู่ว่า มันเกิดอะไรขึ้น ผมยังระแวงและกลัวเขาจะแอบไปคุยกับใครอีก เพราะ ผมไม่มีได้เช็คมือถือเขาครับ เขาไม่ให้ผมเช็ค มีแต่ผมที่เขาสามารถเช็คมือถือผมได้ (มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ครบกันแรกๆแล้วครับ) ผมควรทำยังไงดีครับ ทำไมผมระแวงจัง มันเริ่มไม่มีความสุขแล้วครับ มันมีแต่ความระแวงมากขึ้น