คือเราไม่แน่ใจว่าเป็นแพนิคมั้ยหรืออะไร แต่ว่าทุกครั้งที่เดินผ่านอาจารย์ที่เขารวมกันนั่งกินข้าวอยู่ จะรู้สึกเหมือนโดนพวกเขาจ้อง แล้วเราก็รู้สึกอึดอัดมากจนเดินก้าวขาแทบไม่ออก แต่ใจก็คิดค่ะ ว่าเขาไม่ได้สนใจเราหรอก คิดมาก แต่มันก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ทุกๆครั้งก็พยายามคิดในเเง่บวกอยู่เสมอ แต่เวลาเจออาจารย์ท่านอื่น ที่ไม่ได้เจอที่โรงอาหาร จะไม่รู้สึกเกรง หรือเวลาที่เขาอยู่ที่อื่นแล้วอยู่รวมกันก็จะไม่เกร็ง แล้วเวลาที่เจอคนอื่นที่เป็นนรเหมือนกันจ้องจะไม่รู้สึกอึดอัดเลย แม้แต่ตอนทานข้าว มันเป็นเฉพาะกับอาจารย์ตอนที่นั่งทานข้าวรวมกันอยู่ คือมันเป็นอะไรหรอคะ ไม่เข้าใจตัวเอง มีใครเป็นบ้าง😅