เราเลี้ยงลูกเอง 24ชม.ลูกไม่เอาแม่เลย น้องติดยายมาก แรกเกิดยายจะเป็นคนอุ้มตลอด เวลาร้องไห้ยายก็จะเป็นคนอุ้ม เอาแทบไม่ได้อุ้มเลย เนื่องจากเราผ่าคลอด หมอบอกว่าอุ้มได้ แต่ห้ามยกของหนัก แต่แม่เรากลัวแผลเราจะแตก แม่เลยบอกว่าไม่ต้องอถ้ม เดะแม่อุ้มให้ หน้าที่ของเราคือปั้มนมเท่านั้น เพราะน้องไม่เข้าเต้าเลยตั้งแต่แรกเกิด ช่วงที่แม่เลี้ยงช่วยแม่หยุดงานจากโควิด พอเข้าเดือนที่2 แม่ไปทำงาน เวลาลูกร้องไห้ เอาอุ้มเค้าก็ไม่หยุดร้อง ร้องอยุ่เป็น ชม. ทำยังไงก็ไม่หยุด จนน้องหยุดร้องเองละหลับไป เราก็สงสารลูก พอเราโทไปหาแม่ แม่ก็พูดกับเราว่า ลูกไม่อยากอยุ่ด้วย ลูกไม่อยากอยีกับเรา เราร้องไห้ เราก็เริ่มพยายามทำทุกทางเพื่อให้เรากับลูกผูกพันกัน แต่เราคงเชื่อแม่มากไป บางคืนแม่เราลูกเราไปนอนด้วย แทบทุกวัน ส่วนเรานอนอีกห้อง ซึ่งห้องเราไม่มีแอร์ต้องเปิดหน้าต่างแม่ก็กลัวว่าตะมีแมลงมากัดลูกเลยไม่ให้เราเอามานอนห้องเรา จนเราเริ่มรุ้สึกว่า ลูกผูกพันกับยาย เราเลยอยากเอาลูกมานอนด้วย แม่ตายายไม่ยอมถึงขั้นทะเลาะ สุดท้ายเราก็ต้องยอม เราพยายามทำทุกอย่าง ที่เหมือนแม่ทำกับหลาน เล่นด้วย พาเดินเล่น แม่เวลาแม่เลืกงานมาน้องไม่เอาเราเบย เราจะอุ้มก็ไม่ให้อุ้ม กอดคอยายแน่นตลอด จนตอนนี้น้อง 1.2 ขวบ ยิ่งเห็นได้ชัดว่าน้องไม่เอาแม่เวลา น้องไม่ได้มองเราเป็นแม่เลย น้องมองยายเป็นแม่ ลูกเราจะนอนกับยายคือเสาร์อาทิตวันนี้ยายจะเข้าห้องน้ำเลยให้เราไปอยุ่กับเค้าที่ห้องแม่ ลูกไม่ยอมให้เราอุ้ม แค่จับมือก็สบัดหนี ร้องไห้ไม่หยุด เราจะอุ้มก็ไม่ยอม พอเราอุ้มก็ดันตัวเราออก แล้วจะเรียกยายว่าแม่ เราจะสอนน้องตลอดว่าใครเป็นใครในบ้าน แต่พอให้เรียกเราว่าแม่ น้องส่ายหน้า เจ็บปวดมากค่ะ ตอนนี้ท้อมากค่ะ เราทำได้แค่แอบร้องไห้ ถ้าแม่เห็นว่าเราร้อง เค้าก็มองว่าเราปัญญาอ่อน ลูกอยุ่กับแม่เราก็ดีค่ะ แต่ไม่ใช่ว่าไม่เอาแม่เลย ถ้าวันไหนยายหยุดอยุ่บ้าน เราแทบไม่ได้จับตัวลูกเลยค่ะ เราต้องหนีไปทำงานกับแฟน อยุ่กับเค้าตรงนั้นก็เจ็บปวด 1ปีที่เลี้ยงเค้า เหมือนเราเป็นแค่พี่เลี้ยง ที่ถึงเวลายายเลิกงานก็วิ่งไปหายาย ไม่หันหลังมามองเราเลย