เพราะข้อความเก่าถูกเขียนขึ้นมาพร้อมกับอารมณ์โกรธโมโห เนื้อหาทุกอย่างจึงออกมาดูคลุมเครือไปหมด ผมจึงขอแก้เนื้อหาของข้อความตรงนี้ให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น
ผมเป็นคนหนึ่งที่อยากจะให้คนอื่นยอมรับในตัวผมว่าผมเป็นคนที่เก่ง อยากให้คนรอบตัวชื่นชมในตัวของผม ผมเคยเข้าห้องสมุดอ่านหนังสือวิทยาศาสตร์ทุกวันเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาหลังจากนั้นมีเพียงอย่างเดียวคือ สูตรเคมีของน้ำคือ H₂O ผมรู้แค่นั้นแหละครับแล้วผมก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสูตรเคมีมีไว้เพื่ออะไร พี่ของผมบอกผมมาว่า "วิทยาศาสตร์ไม่ใช่สิ่งที่จะเรียนตัวเองได้" ซึ่งผมก็พอเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามจะสื่อ ผมไม่ได้ชอบวิทยาศาสตร์ด้วยซ้ำแต่ผมก็ยังจะฝืนอ่านมัน เมื่อมันไม่มีอะไรดีขึ้นผมจึงเปลี่ยนงานอดิเรกของตัวเองไปทำอย่างอื่นแทน หลังจากนั้นผมก็สละเวลาชีวิตของตัวเองไปฝึกวาดรูปต่อ ทุกอย่างมันไปได้ไม่ค่อยสวยนักแต่ผมก็ยินดีที่จะทำมันต่อไป เพราะผมรักในการวาดรูปบวกกับการที่คนในครอบครัวชื่นชมงานศิลปะของผมตลอด ถึงแม้ว่างานบนกระดาษมันจะเป็นการนำสีหลายสีมาระบายทับกันมั่วๆก็ตาม ผมวาดมังงะเรื่องหนึ่งมาให้เพื่อนของผมอ่าน การดำเนินเนื้อเรื่องของผมรวดเร็วมากจนคนอ่านตามไม่ทัน ด้วยคำวิจารณ์มากมายจากเพื่อนของผม เพราะบางคำก็อาจจะรุนแรงและข้ามเส้นมากจนเกินไปกระมัง อยู่ๆผมก็หมดความสนใจในการวาดรูปไป แท้จริงแล้วปัญหามันอยู่ที่การเรียบเรียงเนื้อเรื่องและการสื่อ ไม่ได้เกี่ยวกับการวาดรูปของผมเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมตัวผมถึงกลายเป็นคนเกลียดการวาดรูปไปเสียอย่างนั้น เมื่อผมหยุดวาดรูปไปเพื่อนของผมก็เริ่มสนใจในการวาดรูปหลังจากนั้น จนตอนนี้เพื่อนผมสามารถวาดได้ดีกว่าผมเสียอีก (ยอมรับว่าตัวผมรู้สึกอิจฉาเพื่อนนิดๆ) แต่ไม่เป็นไรในเมื่อมันเป็นแบบนั้นผมจึงเปลี่ยนงานอดิเรกของตัวเองอีกครั้ง ผมลองจับกีตาร์ของพี่ขึ้นมาดีดดูและพยายามเล่นมันอยู่ประมาณ 2-3 วัน และเลิกไป เพราะตัวผมไม่ได้รู้สึกสนุกตอนที่เล่นมันเลยด้วยซ้ำ เช่นเดียวกับตอนที่ผมพยายามเรียนวิทยาศาสตร์ ผมเปลี่ยนงานอดิเรกของตัวเองอีกครั้งเป็นการเล่นเกมแบบจริงจัง คุณรู้จักเกม Osu! ไหม? มันเป็นเกมแนวกดตามจังหวะและภายในเกมจะมี 4 โหมดให้เลือกเล่นด้วยกัน Standard, Mania, Taiko, Catch ตัวผมเลือกเล่นโหมด Mania และฝึกเล่นมามากกว่า 2 ปี จนกระทั่งถึงวันที่ผมติดอันดับ 10 บนกระดานคะแนนเพลงของโลกครั้งแรก (ขออธิบายว่ากระดานคะแนนที่พูดถึงนั้นคืออันดับบนกระดานคะแนนของเพลง ไม่ใช่กระดานจัดอันดับผู่เล่น) แต่ถึงแม้จะไม่ใช่กระดานจัดอันดับผู้เล่น แต่มันก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเข้าใกล้กับการเป็น "ตำนาน" มากที่สุดแล้วในชีวิต ถึงแม้ว่าปัจจุบันอันดับบนตารางคะแนนจะตกจนไม่มีใครเห็นชื่อผมได้แล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังรู้สึกภูมิใจในตัวเองที่มาได้ไกลขนาดนี้ ทุกอย่างเป็นไปได้อย่างสวยงามจนกระทั่งตอนที่ ผมไปเจอกับคนที่เล่นเกมนี้หลังผมประมาณ 2-3 เดือน แต่ผลงานของเขาก็ดีกว่าผมมาก ทีนี้ก็กลายเป็นว่าผมอคติกับเขาไปเสียแบบนั้น ปัจจุบันนี้ผมยังคงเล่น Osu! อยู่ และเขียนนิยายไปด้วย พอเพื่อนเห็นผมพยายามทำอะไรพวกเขาก็จะมาทำตามโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เพื่อนผมมักจะทำได้ดีกว่าผมเสมอและพูดดูถูกผมแบบเล่นๆ ทีนี้ก็กลับกลายเป็นว่าผมถูกมองเป็นตัวตลกไปเสียอย่างนั้น เมื่อผมเจอแบบนั้นเข้าไปบวกกับนิสัยแบบนี้ทำให้ผมหมั่นไส้เขาเข้าไปใหญ่ ผมไม่ได้ต้องการจะมีนิสัยแบบนี้หรอกเชื่อผมสิ ผมเสียใจจริงๆที่ตัวผมมีความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่อยากจะเก่งมากกว่าใครบนโลก อยากจะเป็นตำนานเหมือนกับคริสเตียโน่ โรนัลโด้ อยากจะเป็นตำนานเหมือนกับวินเซนต์ แวน โก๊ะ อยากเป็นเหมือนกับพระเอกในอนิเมะที่ทำอะไรได้อย่างดีเยี่ยมโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม อยากให้มีคนมาชื่นชมสิ่งที่เรามีและสิ่งที่เราทำได้ เมื่อคนอื่นทำได้ดีกว่าก็ไปอิจฉาเขา อายุ 14 แล้วแท้ๆ ตัวผมยังมีนิสัยอย่างกับเด็กน้อยอยู่เลย อย่างจะกำจัดนิสัยแบบนี้ให้หายไปจริงๆครับ ผมเชื่อว่ายังมีคนอีกมากมายที่รู้สึกอิจฉาริษยาคนอื่นอยู่อีกไม่ว่าจะมีมากหรือน้อยก็ตาม หากคนใกล้ตัวของคุณมีอุปนิสัยคล้ายกับตัวของผม แล้วคุณต้องการจะช่วยเขาให้หลุดพ้นจากลูปนรกแบบผม อยากให้พวกคุณเจรจากันด้วยถ้อยคำที่สุภาพให้กระแทกลึกเข้าไปในจิตใจแต่ไม่ทำร้ายจิตใจให้เกิดแผล ถ้าให้ผมสรุปปัญหาของตัวผมเองก็คือผมชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นเสมอ ซึ่งการทำแบบนี้โดยส่วนใหญ่แล้วมันมักจะทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจของตนเองไปจนหมด ทำให้ไม่มีกะจิตกะใจที่จะอะไรต่อไปทำได้แค่สมเพชตัวเองที่เป็นแบบนี้ คนมากมายบอกผมว่าแต่ละคนก็มักจะมีข้อดีและข้อเสียแตกต่างกันออกไป สิ่งที่เรามีเขาอาจจะไม่มีมันและอาจไม่สามารถมีมันได้เลยตลอดทั้งชีวิตเลยก็ได้ ผมพยายามคิดแบบนั้นมาโดยตลอดแต่มันไม่เคยจะทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย อย่างน้อยในตอนนี้ผมคิดว่าผมได้เข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้นมาแล้วล่ะครับ ยังไงมันก็ช่วยไม่ได้นี่นะถ้าเราพยายามแล้วก็จะมีคนที่พยายามมากกว่าโผล่มา ถ้าเรามีพรสวรรค์คนที่มีมากกว่าก็มีอยู่รอบโลกเช่นกัน บางทีผมอาจตั้งหัวข้อกระทู้ผิดไปก็ได้ บางทีผมอาจอยากได้รับความยอมรับจากสังคมมากกว่าเป็นตำนานอะไรนั่น
ปัจจุบันยังคงพยายามควบคุมนิสัยนี้อยู่เรื่อยๆ ผมพยายามเขียนออกมาให้ดูไม่งงมากที่สุดแล้วล่ะครับ หวังว่าจะเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อไปกัน ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ
อยากเป็นตำนานแต่เป็นไม่ได้ เพราะคนอื่นตำนานกว่า?
ผมเป็นคนหนึ่งที่อยากจะให้คนอื่นยอมรับในตัวผมว่าผมเป็นคนที่เก่ง อยากให้คนรอบตัวชื่นชมในตัวของผม ผมเคยเข้าห้องสมุดอ่านหนังสือวิทยาศาสตร์ทุกวันเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาหลังจากนั้นมีเพียงอย่างเดียวคือ สูตรเคมีของน้ำคือ H₂O ผมรู้แค่นั้นแหละครับแล้วผมก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสูตรเคมีมีไว้เพื่ออะไร พี่ของผมบอกผมมาว่า "วิทยาศาสตร์ไม่ใช่สิ่งที่จะเรียนตัวเองได้" ซึ่งผมก็พอเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามจะสื่อ ผมไม่ได้ชอบวิทยาศาสตร์ด้วยซ้ำแต่ผมก็ยังจะฝืนอ่านมัน เมื่อมันไม่มีอะไรดีขึ้นผมจึงเปลี่ยนงานอดิเรกของตัวเองไปทำอย่างอื่นแทน หลังจากนั้นผมก็สละเวลาชีวิตของตัวเองไปฝึกวาดรูปต่อ ทุกอย่างมันไปได้ไม่ค่อยสวยนักแต่ผมก็ยินดีที่จะทำมันต่อไป เพราะผมรักในการวาดรูปบวกกับการที่คนในครอบครัวชื่นชมงานศิลปะของผมตลอด ถึงแม้ว่างานบนกระดาษมันจะเป็นการนำสีหลายสีมาระบายทับกันมั่วๆก็ตาม ผมวาดมังงะเรื่องหนึ่งมาให้เพื่อนของผมอ่าน การดำเนินเนื้อเรื่องของผมรวดเร็วมากจนคนอ่านตามไม่ทัน ด้วยคำวิจารณ์มากมายจากเพื่อนของผม เพราะบางคำก็อาจจะรุนแรงและข้ามเส้นมากจนเกินไปกระมัง อยู่ๆผมก็หมดความสนใจในการวาดรูปไป แท้จริงแล้วปัญหามันอยู่ที่การเรียบเรียงเนื้อเรื่องและการสื่อ ไม่ได้เกี่ยวกับการวาดรูปของผมเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมตัวผมถึงกลายเป็นคนเกลียดการวาดรูปไปเสียอย่างนั้น เมื่อผมหยุดวาดรูปไปเพื่อนของผมก็เริ่มสนใจในการวาดรูปหลังจากนั้น จนตอนนี้เพื่อนผมสามารถวาดได้ดีกว่าผมเสียอีก (ยอมรับว่าตัวผมรู้สึกอิจฉาเพื่อนนิดๆ) แต่ไม่เป็นไรในเมื่อมันเป็นแบบนั้นผมจึงเปลี่ยนงานอดิเรกของตัวเองอีกครั้ง ผมลองจับกีตาร์ของพี่ขึ้นมาดีดดูและพยายามเล่นมันอยู่ประมาณ 2-3 วัน และเลิกไป เพราะตัวผมไม่ได้รู้สึกสนุกตอนที่เล่นมันเลยด้วยซ้ำ เช่นเดียวกับตอนที่ผมพยายามเรียนวิทยาศาสตร์ ผมเปลี่ยนงานอดิเรกของตัวเองอีกครั้งเป็นการเล่นเกมแบบจริงจัง คุณรู้จักเกม Osu! ไหม? มันเป็นเกมแนวกดตามจังหวะและภายในเกมจะมี 4 โหมดให้เลือกเล่นด้วยกัน Standard, Mania, Taiko, Catch ตัวผมเลือกเล่นโหมด Mania และฝึกเล่นมามากกว่า 2 ปี จนกระทั่งถึงวันที่ผมติดอันดับ 10 บนกระดานคะแนนเพลงของโลกครั้งแรก (ขออธิบายว่ากระดานคะแนนที่พูดถึงนั้นคืออันดับบนกระดานคะแนนของเพลง ไม่ใช่กระดานจัดอันดับผู่เล่น) แต่ถึงแม้จะไม่ใช่กระดานจัดอันดับผู้เล่น แต่มันก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเข้าใกล้กับการเป็น "ตำนาน" มากที่สุดแล้วในชีวิต ถึงแม้ว่าปัจจุบันอันดับบนตารางคะแนนจะตกจนไม่มีใครเห็นชื่อผมได้แล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังรู้สึกภูมิใจในตัวเองที่มาได้ไกลขนาดนี้ ทุกอย่างเป็นไปได้อย่างสวยงามจนกระทั่งตอนที่ ผมไปเจอกับคนที่เล่นเกมนี้หลังผมประมาณ 2-3 เดือน แต่ผลงานของเขาก็ดีกว่าผมมาก ทีนี้ก็กลายเป็นว่าผมอคติกับเขาไปเสียแบบนั้น ปัจจุบันนี้ผมยังคงเล่น Osu! อยู่ และเขียนนิยายไปด้วย พอเพื่อนเห็นผมพยายามทำอะไรพวกเขาก็จะมาทำตามโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เพื่อนผมมักจะทำได้ดีกว่าผมเสมอและพูดดูถูกผมแบบเล่นๆ ทีนี้ก็กลับกลายเป็นว่าผมถูกมองเป็นตัวตลกไปเสียอย่างนั้น เมื่อผมเจอแบบนั้นเข้าไปบวกกับนิสัยแบบนี้ทำให้ผมหมั่นไส้เขาเข้าไปใหญ่ ผมไม่ได้ต้องการจะมีนิสัยแบบนี้หรอกเชื่อผมสิ ผมเสียใจจริงๆที่ตัวผมมีความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่อยากจะเก่งมากกว่าใครบนโลก อยากจะเป็นตำนานเหมือนกับคริสเตียโน่ โรนัลโด้ อยากจะเป็นตำนานเหมือนกับวินเซนต์ แวน โก๊ะ อยากเป็นเหมือนกับพระเอกในอนิเมะที่ทำอะไรได้อย่างดีเยี่ยมโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม อยากให้มีคนมาชื่นชมสิ่งที่เรามีและสิ่งที่เราทำได้ เมื่อคนอื่นทำได้ดีกว่าก็ไปอิจฉาเขา อายุ 14 แล้วแท้ๆ ตัวผมยังมีนิสัยอย่างกับเด็กน้อยอยู่เลย อย่างจะกำจัดนิสัยแบบนี้ให้หายไปจริงๆครับ ผมเชื่อว่ายังมีคนอีกมากมายที่รู้สึกอิจฉาริษยาคนอื่นอยู่อีกไม่ว่าจะมีมากหรือน้อยก็ตาม หากคนใกล้ตัวของคุณมีอุปนิสัยคล้ายกับตัวของผม แล้วคุณต้องการจะช่วยเขาให้หลุดพ้นจากลูปนรกแบบผม อยากให้พวกคุณเจรจากันด้วยถ้อยคำที่สุภาพให้กระแทกลึกเข้าไปในจิตใจแต่ไม่ทำร้ายจิตใจให้เกิดแผล ถ้าให้ผมสรุปปัญหาของตัวผมเองก็คือผมชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นเสมอ ซึ่งการทำแบบนี้โดยส่วนใหญ่แล้วมันมักจะทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจของตนเองไปจนหมด ทำให้ไม่มีกะจิตกะใจที่จะอะไรต่อไปทำได้แค่สมเพชตัวเองที่เป็นแบบนี้ คนมากมายบอกผมว่าแต่ละคนก็มักจะมีข้อดีและข้อเสียแตกต่างกันออกไป สิ่งที่เรามีเขาอาจจะไม่มีมันและอาจไม่สามารถมีมันได้เลยตลอดทั้งชีวิตเลยก็ได้ ผมพยายามคิดแบบนั้นมาโดยตลอดแต่มันไม่เคยจะทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย อย่างน้อยในตอนนี้ผมคิดว่าผมได้เข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้นมาแล้วล่ะครับ ยังไงมันก็ช่วยไม่ได้นี่นะถ้าเราพยายามแล้วก็จะมีคนที่พยายามมากกว่าโผล่มา ถ้าเรามีพรสวรรค์คนที่มีมากกว่าก็มีอยู่รอบโลกเช่นกัน บางทีผมอาจตั้งหัวข้อกระทู้ผิดไปก็ได้ บางทีผมอาจอยากได้รับความยอมรับจากสังคมมากกว่าเป็นตำนานอะไรนั่น
ปัจจุบันยังคงพยายามควบคุมนิสัยนี้อยู่เรื่อยๆ ผมพยายามเขียนออกมาให้ดูไม่งงมากที่สุดแล้วล่ะครับ หวังว่าจะเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อไปกัน ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ