คือเรามีเพื่อนอยู่คนนึง นางมาปรึกษาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดและเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลา คือนางเรียนสายสุขภาพวิทยาลัยแห่งหนึ่งใบ้ให้ย่านฝั่งธนหญิงล้วนมีสังกัด ประเด็นคือนางเรียนไกลบ้านมาก อยู่ตจว.แต่ทางวิทลัยให้นางอยู่ต่อปิดเทอมไม่ได้กลับบ้านพร้อมเพื่อนเพราะเก็บเคสไม่ครบ คือเห็นใจมากเพราะนางไม่ได้กลับบ้านมาหลายเดือนและเวลาปิดเทอมน้อยมากอาทิตย์กว่าๆเอง เนื่องด้วยสถานการณ์โควิดต่างๆจึงทำให้มีเคสน้อยไม่พอกับนักศึกษา ตอนแรกนางก็บอกว่าอาจารย์อ้างว่าไม่รู้ว่าจะเอาคะแนนที่ส่วนไหนมาให้ แต่เวลาที่นางขึ้นฝึกแต่ละครั้งคือครบชั่วโมงแถมขึ้นฝึกเกินเวลาโดยที่อาจารย์ไม่แม้แต่จะมาอยู่ด้วย เราจึงเกิดคำถามว่า มันผิดที่เพื่อนเราหรือ??ที่ต้องอยู่เก็บเคสเพราะสถานการณ์โควิดเคสน้อย ถ้าคุณพ่อคุณแม่ที่มีลูกนะคะลองคิดตามว่าถ้าครูให้เด็กนักเรียนทำงานที่โรงเรียนจนค่ำมืดเพราะอุปกรณ์ของโรงเรียนเสียหรือไม่พอแต่ต้องทำงานส่งให้เสร็จเพราะไม่มีคะแนนคุณคิดว่ามันยุติธรรมแล้วหรือที่ลูกคุณจ่ายค่าเทอมเรียนเท่าเพื่อน แต่กลับต้องขวนขวายพยายามเหนื่อยกว่าเพื่อนคุณว่าเป็นเพราะความผิดลูกคุณหรือ หรือถ้ามองอีกด้านลูกคุณอาจเห็นอีกทางว่าลูกคุณจะได้ประสบการณ์ความรู้เท่าเพื่อนไหม?? ประสบการณ์ต่างๆสร้างได้ทุกปัญหามีทางออกและมีตรงกลางเสมอ เราก็เลยมีคำถามอีกว่าทำไมโรงเรียนหรือวิทยาลัยไม่หาวิธีแก้ไขหรือปรับตามสถานการณ์ล่ะ??? มันต้องตัดปัญหาโดยตัวนักเรียนที่มีความพยายามฝึกครงเรียนเต็มแถมเกินอีกแค่นี้ก็เหนื่อยมากพอแล้ว ไม่ใช่โตกว่าแล้วสั่งทำนู่นทำนี่ไม่เห็นอกเห็นใจ คือเพื่อนมันก็แค่เด็กนักศึกษาตัวเล็กๆพูดอะไรก็ไม่ได้ เราก็เลยมองเรื่องนี้จิตใจเด็กสำคัญมากๆนะคะ ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็นด้วยซ้ำว่าเด็กเหนื่อยแค่ไหน เราไม่รู้ว่าจะช่วยเพื่อนยังไงดีเหมือนกันอึดอัดแทนเพื่อนมากเลยอยากจะมาเล่าระบายและขอคามเห็นจากทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อยค่ะ ว่ามีความคิดเห็นยังไงกันบ้าง