ผมมีเรื่องจะมาเล่าประสบการณ์ไห้ฟัง แฟนคนนี้ ผมคนอยุ่ด้วยกันมา สิบกว่าปี ครั้งนึง เราทะเลาะกัน ผมก็ยอมรับว่าผมก็เหลวแหลก ผมคิดว่าทะเลาะกัน คงต่างคนต่างเงียบไปสักพัก แล้วค่อยกลับมาปรับความเข้าใจกัน เรามีลูกด้วยกันหนึ่งคน กำลังน่ารักเลย อยู่ไปอยู่มาสักพัก เขาไล่ผมแบบไม่มีเยื่อใยเลย ผมรู้สึกว่า มันน่าอายมากเลย ผมอยู่บ้านเขาแบบหมาหัวเน่าตัวนึงเลย อยู่แบบฐานะแฟนก็ไม่ไช่ เรียกว่าภาระดีกว่า ผมอยากจะบอกเลย ว่า ไครบอกความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน จริงๆแล้ว การใช้ชีวิตคู่ไห้รอดถึงฝั่งได้ มันขึ้นอยู่กับคนรอบข้างด้วย เข้าเรื่องต่อ
เขาไล่ผมแบบไม่มีเยื่อใยเลย บวกกับ คนรอบข้างก็ยุไห้เลิกกับผม ทั้งๆที่เรามีลูกด้วยกัน วัยที่กำลังจะสร้างตัวไปด้วยกัน มันถึงต้องมาพังกลางทาง เราอยู่บ้านเขาแบบน่าอับอาย อายทุกคนที่เดินผ่าน จนเราคิดว่าเราเป็นซึมเศร้ารึเปล่า ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ มันทำไห้ผมเคว้งคว้างเลย ใช้ชีวิตหรือเดินหน้าต่อไม่เป็นเลย แฟนผมขอเลิกผม แต่ไม่มาบอกผมสักคำ จะไห้คนอื่นมาบอก ไห้แม่ผมมาบอกผมบ้าง ไห้ ญาติพี่น้องมาบอกบ้าง ผมอยากรู้ใจคนๆนี้เขาทำด้วยอะไร เขาบีบพยายามไล่เราทุกทาง ทั้งที่จอดรถ การกิน การนอน แต่ทำไม เราถึงไม่กลับไปอยู่บ้าน ยอมเสียศักดิ์ศรีทุกอย่าง ทั้งๆที่เราเป็นคนแคร์เรื่อง ศักดิ์ศรีมากเลยๆ ค้ำคอเลยก็ว่าได้ แต่เราจะไม่โทษไคร ถ้าคนของเรา เป็นตัวของตัวเองมากพอ มาไล่เราตอนที่เราไม่เหลืออะไร ทำไมใจเขาดำแบบนี้ ผู้ใหญ่บ้านเขาก็ยุไห้แต่จะเลิกๆ ผมอยากถาม ทำไมครอบครัวมีปัญหา ไม่ไห้เขาคุยกัน ผมรักผู้หญิงคนนี้มากๆเลย ตลอดเวลาคบกัน ผมไม่เคยไข้วเขวเลย แต่มีบ้างที่เราติดเพื่อนมากเกินไป แต่คนเราผิดใช่ว่าจะผิดตลอดไปเลยหรอ ปรับเข้าจํนเข้าหากันไม่ได้เลยหรอ ผมเสียใจมากๆเลย ตลอดเวลาสิบกว่าปี โอกาสดีๆเข้ามาหาผม แต่ผมก็ไม่คว้าอะไรใว้เลย ทั้งหน้าที่การงานที่ดี หรืออาจจะมีคนดีๆเข้ามาก็ได้ ทำไมชีวิตผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ คนรักกัน ทำไมถึงทำกันได้แบบนี้ ผมถามจริงๆ ที่มาโพสในนี้ อยากถามความคิดเห็นพี่ๆด้วย แล้วผมได้ระบายด้วย
ผมไม่มีไครไห้ระบายเลย ฝั่งบ้านแฟน เขาก็โทรไปคุยกับแม่เรา แม่เราบอกเรา ว่าทำไมไม่กลับบ้านเรา เอาจริงๆนะ ผมตื้อ ผมก็แค่รอ เผื่อวันนึง เขาจะมาปรับความเข้าใจกับผม หรือถ้าเขาจะเลิกกับผมจริงๆ ผมรอแค่เขามาบอกเลิกผมด้วยตัวเอง ผมก็ไปแล้ว ไม่ไช่ที่แบบ ไห้คนอื่นมาบอกมั้ง เขียนกระดาษไล่ผมบ้าง ไห้แม่เรามาบอกเราเองบ้าง ผมรู้สึกว่า ความรักวัยเข้าสู่ผู้ใหญ่มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้เลย ผมเคยเป็นทหาร ตอนนั้นผมจะต่อนายสิบ ก็ยุไห้ผมออกมา  บอกผมว่าไห้มาอยู่กันแบบเป็นครอบครัว ผมทิ้งโอกาสดีๆในชีวิตมาหลายครั้งมาก เพื่อมาเลือกสิ่งที่ผมต้องเจอแบบนี้นี้หรอ ผมเชื่อใจ เชื่อทุกอย่าง แต่สิ่งที่ผมได้กลับมา คือความใจดำจากนี่หรอ คนที่เรารักมากที่สุด หลังจากนี้ ถ้าผมตั้งตัวได้ดีเมื่อไหร่ ผมจะขออยู่คนเดียวแบบเดิมดีแล้ว มีไครแล้วมันเจ็บ วันนี้อาจจะพิมทั้งน้ำตา แต่มันจะเป๋นรอบสุดท้าย