สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ เขียนผิดหรือเขียนไม่เข้าใจตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ 
เริ่มเรื่องเลยนะคะ เราอายุ 21 ค่ะ กำลังเรียนค่ะ มีแฟนคบกันมาได้5ปีแล้วค่ะ อายุเรากับแฟนเท่ากัน แต่แฟนไม่ได้เรียนต่อค่ะ 
เราคบกันมานาน ไปมาหาสู่กันบ่อยค่ะ เราก็ไปอยู่บ้านแฟนช่วงปิดเทอมตลอด แรกๆเรายังเด็ก เราก็แค่นึกถึงว่าแค่รักกัน ไม่นอกใจกันก็พอแล้ว 
พอมาปีนี้ ที่เราอายุ21แล้วอ่ะค่ะ ตัวเราเองอยากเริ่มมองอนาคตไว้ให้ตัวเองแล้วค่ะ เลยพยายามคุยกับแฟน ว่าเราจะทำอะไรกันดี อยากทำอะไร เราก็ถามเค้าตลอดๆเลยนะคะ เราบอกเค้าว่า เค้าอยากทำไร แบบไหนบอกเรามาเลย เราจะไปคุยกับแม่เค้าให้ (เรากับแม่แฟนสนิทกันพอสมควรค่ะ เรื่องนี้สามารถคุยได้สบายๆค่ะ) เค้าก็บอก ยังไม่รู้ คิดไม่ออก พึ่ง21เอง จะรีบไปไหน เราเคยพูดค่ะว่า รอให้คิดได้มาหลายรอบแล้ว อยากให้มีอนาคตกันดีๆ เค้าก็หาว่าเราไปว่าเค้าไม่มีอนาคตค่ะ ทะเลาะกันใหญ่โตเลยค่ะ แฟนเรามีนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจหนักมาก ถ้าโดนขัดใจคือ พร้อมระเบิด ที่ว่าเอาแต่ใจมากก็คือ อยากได้อะไรต้องได้ วันนี้เดี๋ยวนี้ ห้ามเกินพรุ่งนี้หรือห้ามนานเกินไปค่ะ อย่างเช่น อยากได้โทรศัพท์ใหม่ ก็ทุบเครื่องเก่า แล้วจะเอาเครื่องใหม่วันนี้ ตอนนี้เท่านั้น ถ้าไม่ได้ มีปัญหาแน่ แม่แฟนก็ตามใจค่ะ ไปซื้อให้เดี๋ยวนั้น บางทีโดนขัดใจ ก็ปาโทรศัพท์ทิ้ง เอาเครื่องใหม่อีกค่ะ 😅 หนักไปกว่านั้นคือ ข้าวต้องหาให้กินค่ะ ถ้าไม่มีกับข้าวไว้ให้ ก็ต้องเป็นใครสักคนในบ้านไปซื้อให้  แม่ก็ไม่เว้น ใช้แม่ไปซื้อข้าว ไม่ทำกินเอง แล้วก็ไม่ไปซื้อเองด้วยค่ะ  ใช้แม่ซื้อบุหรี่ก็ยังมี  อันนี้น้ำย่อยค่ะ ถ้าเราวรวีรกรรม เราคงพิมพ์มือหงิกแน่ๆค่ะ 
เรารักเค้านะคะ แต่บางทีนึกถึงอนาคตแล้วรู้สึกท้อใจมากๆค่ะ  จะทำยังไงดีคะ ให้เค้าคิดได้สักที ว่าสิ่งที่เค้าทำ มันไม่สมควรเลยสักนิด 
#พิมพ์อาจจะงงๆหน่อยนะคะ พึ่งตั้งครั้งแรกเลยค่ะ 
#ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้านะคะ