เริ่มตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นเด็ก เรากับน้องอีก 2 คนเป็นเด็กที่เกิดมาโดยความผิดพลาดของพ่อกับแม่ เราเกิดมาตอนที่แม่อายุ 18 ยังเรียนไม่จบม 6 ผ่านไปได้ 2 ปีก็มีน้องคนที่ 2 และผ่านไปอีก 7 ปีก็มีน้องคนที่ 3 น้องคนที่ 2 กับน้องคนที่ 3 เกิดมาจากความผิดพลาดของพ่อแม่ตอนแรกจะโดนทำแท้งแล้วแต่ว่าคุณปู่มาขอซื้อเด็กเพื่อเอาไปเลี้ยงต่อ อันนี้ก็แล้วแต่นะว่าคุณจะเชื่อหรือเปล่าแต่มันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตของเราและไม่คิดจะโกหกด้วย ชีวิตในวัยเด็กของเรากับน้องคนที่ 2 ไม่ได้ดีมากนักแล้วก็ค่อนข้างจะแย่เลยล่ะ เริ่มจากพ่อแม่ไม่ค่อยกลับบ้าน ส่วนใหญ่เรากับน้องก็จะไปอยู่บ้านข้างๆหรือว่าบ้านของคุณย่าที่เป็นน้องสาวของคุณปู่นั่นเอง ก่อนที่จะมาอยู่ที่หมู่บ้านเราเคยอยู่อพาร์ทเม้นท์มาก่อน ตอนที่เราอายุได้ 3 ขวบแล้วน้องคนที่ 2 อายุได้ 1 ขวบ พ่อกับแม่ก็ไปเที่ยวกันตอนกลางคืนแล้วทิ้งเรากับน้องเอาไว้ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าคุณย่าที่เป็นภรรยาใหม่ของคนปู่มาเล่าให้ฟัง ตอนที่เราอายุได้ 7 ขวบพ่อกับแม่ก็เลิกกันแล้วพ่อก็ย้ายไปอยู่กับน้าเพราะว่าเขามีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกันและมีครอบครัวใหม่ด้วยกัน น้าที่เป็นน้องสาวแท้ๆของแม่น่ะ แม่เสียใจมากแต่แม่ก็ทำใจได้และมีครอบครัวใหม่เหมือนกันแต่แม่ยังถือว่าดีกว่าพ่อนะเพราะปัจจุบันแม่ก็คอยส่งเงินมาให้เรา กับน้องทุกอาทิตย์ เราก็ช่วงวันหยุดยาวๆเรา กับน้องก็จะไปอยู่กับแม่พอเปิดเทอมก็กลับบ้าน เราขอยอมรับเลยว่าพ่อใหม่ดีกับเรา และน้องมากๆคอยให้เงินตลอดแล้วก็พูดจาดีด้วยใจดีมากๆแต่เรากับน้องก็เว้นระยะห่างกับเขาไม่ได้สนิทกับเขามากเกินไปเพราะเรายังไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นแบบไหนและแม่ก็คอยอยู่กับเราด้วยตลอด แต่เราไม่ได้รังเกียจเขาแล้วก็ไม่ได้ไม่ชอบเขา แต่เขาก็ไม่ก้าวก่ายสิทธิของเราและไม่เข้ามายุ่งความเป็นส่วนตัวของเรากับน้องคอยให้พื้นที่แล้วก็คอยเป็น Safe Zone เวลาเรามีเรื่องอะไรปัจจุบันก็ไม่รู้ว่าพ่ออยู่ส่วนไหนของโลก แต่เรากับน้องก็ไม่ได้สนใจแล้วก็ไม่ได้ให้ค่าอะไรเขาอีกต่อไปแล้วเพราะเขาเป็นพ่อที่ทำหน้าที่พ่อได้แย่มากแม่ก็เหมือนกันแต่ตอนนี้แม่ก็ดีขึ้นมากแล้ว พ่อก็ไม่มีทีท่าว่าจะติดต่อกลับมา แต่เราก็เห็นนะเวลาเราไปส่องพ่อ ก็เห็นว่าเขามีชีวิตที่ดีมีครอบครัวที่ดีมีความสุขมากๆกับชีวิตใหม่ของเขา เรากับน้องก็ไม่ได้คิดอะไรไม่ได้สนใจให้ค่าอะไรเลยแล้วก็ไม่ได้มีความรักต่อพ่ออีกต่อไปแล้ว อาจฟังดูเหมือนเป็นลูกที่แย่แต่เขาก็เป็นพ่อที่แย่เหมือนกัน ส่วนชีวิตปัจจุบันของเรากับน้องก็ไม่ค่อยต่างจากเมื่อก่อนมากแต่จะดีขึ้นมานิดนึง มีคนย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านใหม่แต่คนที่ย้ายมาเป็นญาติของเราและเรากับน้องก็ไม่ได้สนิทกับเขาสักเท่าไหร่เพราะเขาทำตัวไม่น่าสนิทด้วยเลย เริ่มแรกเลยเขาตั้งกฎไร้สาระแบบว่าถ้าพวกคุณได้ยินก็อาจจะคิดว่ามันเป็นกฎที่ไม่ไร้สาระแต่พวกคุณต้องลองฟังเรื่องราวที่เราจะพูดต่อไปนี้ อันดับแรกเลยเขาตั้งกฎว่าให้กลับบ้านได้ไม่เกิน 6 โมงจะไปที่ไหนก็ได้ก็แล้วแต่แต่ต้องกลับบ้านได้ไม่เกิน 6 โมงและต้องบอกด้วยเวลาไปไหนซึ่งเราก็ทำตามกฎทุกอย่างแต่มันก็มีกฎอยู่ข้อนึงที่เราไม่ค่อยทำเพราะเราคิดว่าถ้าไม่ทำมันคงไม่เป็นอะไรกฎข้อนั้นก็คือให้กลับบ้านมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วอยากจะไปไหนก็ตามใจแต่เราไม่ได้ทำเลยกฎข้อนั้นถ้าทำก็มีอยู่แค่ครั้งสองครั้งเพราะเรามองว่าเราเป็นคนซักเสื้อผ้าเองเราเป็นคนตากผ้าเอง เราเข้าใจนะว่าเขาเป็นห่วงอยากจะให้กลับบ้านมาบอกก่อนที่จะไปไหนแต่เขาบอกว่าถ้าไม่กลับบ้านมาบอกก็ให้โทรบอกก็ได้หรือทักไปบอกซึ่งเราก็ทำตามนะเราไม่กลับบ้านแต่เราโทรไปบอกแทนทซึ่งเขาก็รับรู้แล้ว เราก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่เราก็กลับบ้านตรงเวลาปกติ จนเวลาผ่านไปไม่นาน เพื่อนของญาติเราก็ได้มาอยู่ ที่บ้าน 2 วัน เขาเป็นคนที่ดุมากและใช้คำหยาบในการพูดคุยซึ่งเราไม่โอเคและไม่ชอบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ วันนั้นเรากลับบ้านมา 6 โมงตรงพอดีกลับมาถึงเขาก็ด่าเราและหยิบไม้มาตีเราแต่เราก็บอกเขาตามความจริงทุกอย่างทั้งเรื่องเหตุผลทั้งทุกอย่าง และโทรไปบอกแม่ ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนซึ่งแม่ก็รับรู้แล้วแล้วก็อนุญาต พอเขาตีเราเสร็จเขาก็บอกเราว่าต่อไปนี้ถ้า 5 โมงยังไม่ถึงบ้านจะโดนตีอีกเรางงมากเพราะว่ากฎก็คือ 6 โมงไม่ใช่หรอแล้วทำไมกลายเป็น 5 โมง ต่อไปนี้ก็บอกอยู่ดีๆเขาก็มาบอกแบบนี้แล้วเขาก็ไม่ได้บอกล่วงหน้าด้วยทำให้เราไม่รู้เรื่องอะไรเลยทุกวันนี้เราก็ยังคิดอยู่นะว่าอาจจะเป็นเพราะเราผิดเองหรือเปล่าที่ไม่ยอมกลับบ้านมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะออกไปไหน แต่ว่าคนที่ตั้งกฎก็ยืนอยู่ข้างๆนะแต่เขาก็ไม่ได้ช่วยบอกอะไรออกไปเขาก็ยืนดูเราโดนตีแล้วเราก็ไม่ได้บอก กดเดิมไปด้วยว่าเขาให้กลับไม่เกิน 6 โมงจริงๆเราจะอธิบายแล้วนะแต่ว่าเขาไม่ฟังเราเลยเขาตีเราแล้วก็ไม่ฟังสิ่งที่เราอยากจะพูดออกไปเราก็เลยเลือกที่จะเงียบเพราะพูดออกไปเขาก็ไม่ฟังอยู่ดียอมโดนตีซะจะดีกว่าหลังจากนั้นพอเขากลับบ้านไปเราก็ไม่คิดด้วยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก แต่ผ่านไปได้ไม่นานมันก็ได้เกิดขึ้นอีก วันนั้นเรามีซ้อมแชร์บอลนัดกับเพื่อนๆไว้แล้ว แล้วก็โทรขออนุญาตแม่แล้วด้วยแม่เราก็อนุญาต แม่ในที่นี้ก็คือคุณย่าหรือภรรยาใหม่ของคุณปู่นะ ไม่ใช่แม่แท้ เขาก็ตอบกลับมาว่าโอเคอนุญาตเราขอกลับ 6 โมง เขาก็อนุญาตแบบปกติเราก็ไปซ้อมกับเพื่อนๆไม่คิดอะไรขอบอกไว้ก่อนว่าที่ที่เราซ้อมคือสนามในหมู่บ้าน พอเราซ้อมเสร็จก็กลับถึงบ้านประมาณ 6 โมงตรงเป๊ะๆ แล้วญาติของเราเขาก็เข้ามาว่าแล้วก็ตีเราทันทีโดยไม่สนใจเหตุผลที่เราอธิบายไปแต่ที่เราจำฝังใจแบบไม่เคยลืมเลยก็คือเขาบอกกับเราว่าต่อให้เราจะพูดความจริงเขาก็จะตีเพราะเรากลับบ้านไม่ตรงเวลาเขาตั้งกฎหมายเป็น 5 โมงครึ่ง เราก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มไปเพราะเขาก็ไม่ฟังเราอีกเหมือนเดิม และเรื่องนี้แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาด้วยกับส่งเสริมเขาบอกว่าเขาทำถูกต้องแล้วทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนอนุญาตให้แล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วเขาก็บอกเราว่าต่อไปนี้ถ้ากลับบ้านเกิน 5 โมง แต่เมื่อกี้เขาเพิ่งบอกไปนะว่า 5 โมงครึ่งแล้วเขาก็มาเปลี่ยนเป็น 5 โมง จากนั้นเขาก็บอกว่าถ้าไม่ทำตามกฎเขาก็จะตีหรือว่ากลับบ้านเกิน 5 โมงนั่นเอง ตอนแรกเราคิดที่จะแหกกฎเพราะว่าเรายอมโดนตีเราเป็นพวกประเภทที่รักเพื่อนมากๆโดนตี 3 ทีแลกกับได้เจอเพื่อนแบบนี้เราก็โอเคเราไม่ได้
เบียวนะวันรุ่งขึ้นเราตัดสินใจที่จะแหกกฎ แต่เราดันมาติดโควิดซะก่อน จากนั้นอาการก็ดีขึ้นมากแล้วและตอนนี้ก็หายแล้วด้วยแต่ก็ยังไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะมันเป็นกฎของโรงเรียนที่ถึงแม้จะหายแล้วก็ต้องกักตัวให้ครบ 10 วัน วันแรกน้องเรากลับบ้านมา 5 โมงตรงเป๊ะ แต่เขาก็ว่า เขาบอกว่าเก่งดีนะพอบอก 5 โมงก็มา 5 โมงเป๊ะเลย แล้วก็บอกอีกว่าถ้าทำแบบนี้อีกจะเลื่อนเวลาเป็น 4 โมงแต่น้องเรากลับตรงเวลานะทำไมถึงเลื่อนล่ะก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้ววันนี้น้องเราก็กลับบ้านมาก่อน 5 โมงอีกนะแบบว่า 4 โมงกว่าๆเขาก็ว่าแล้วก็บอกว่าเขาจะเลื่อนเวลาเป็น 4 โมงต่อไปนี้ต้องกลับบ้านได้ไม่เกิน 4 โมงทั้งเราและน้องถ้าใครทำผิดกฎจะต้องโดนตีคนละ 6 ที ทั้งคุณปู่และภรรยาของคุณปู่หรือว่าที่เราเรียกว่าพ่อกับแม่แต่เป็นพ่อกับแม่ไม่แท้นะเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเราก็ส่งเสริมบอกว่าทำถูกแล้วแต่ที่เราสงสัยก็คือเรากับน้องก็ทำตามกฎนะแต่ก็ยังผิดในสายตาเขาอยู่ดี วันนี้เราไม่ได้ไปโรงเรียนก็เลยกะจะทำงานบ้านตอนเช้าๆเขาก็เห็นแล้วเขาก็พูดขึ้นว่าฉลาดดีนี่จะได้ไม่ต้องทำตอนเย็น จะได้มีเวลาไปอยู่ห้องส่วนตัวเยอะๆใช่ไหม เราก็ขำแห้งแล้วก็ไม่ได้ตอบอะไร แล้วเราก็ทำงานบ้านต่อปกติจนทำเสร็จแล้วก็กลับมาในโลกส่วนตัวของเราเพราะเรารู้สึกว่าเราไม่ชอบครอบครัวนี้เลยมันผิดพลาดแบบนี้มาตั้งหลายปีแล้วแต่พอเราโตขึ้นก็เริ่มสังเกตและเห็นมากขึ้น ทุกคนจะว่าเรายังไงก็ได้นะเพราะเราก็มีส่วนผิดที่ทำผิดกฎ และอีกอย่างเราพูดอะไรไปคนในครอบครัวก็ไม่ค่อยฟังสิ่งที่เราต้องการจะสื่อด้วยแล้วเวลาทำอะไรเขาก็จะคอยซ้ำเติมหรือหาจุดบกพร่องมาซ้ำเติมตลอดบางครั้งที่เราตั้งใจทำมากๆแต่เขาก็มาพูดตัดกำลังใจแต่เราก็ตอบอะไรไปไม่ได้นอกจากคำว่าค่ะแล้วก็ค ต่อไปนี้ก็คงจะไปไหนไม่ได้แล้วแหละเรามีงานกีฬาที่โรงเรียนนะกะจะไปช่วยพี่ๆทำแล้วเราก็เป็นเชียร์ลีดเดอร์ด้วยแต่ตอนนี้เรากลับบ้านได้ไม่เกิน 4 โมงเลยต้องยกเลิกกีฬาทุกอย่างถึงตอนนี้จะรอคำตอบอยู่ก็เถอะแต่เราก็ต้องยกเลิกนั่นแหละ แล้วก็ตามหัวข้อเลยเรารู้สึกไม่ชอบครอบครัวมากๆไม่ชอบนี่เว้นไว้แค่น้องคนที่ 2 กับน้องคนที่ 3 นะ เราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดีแต่เราพร้อมรับฟังความคิดเห็นของทุกๆคนนะขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของเราค่ะ