ต้อนรับการกลับมาเล่นคอนเสิร์ตครั้งยิ่งใหญ่ของ "ปั่น" เนื่องในโอกาสครบรอบ 36 ปี
เราอยากจะให้ทุกท่านได้ทบทวนความหลังครั้งแรกที่รู้จักนักร้องเสียงอบอุ่นผู้นี้อย่างจริงจัง
ว่ามีความเป็นมาอย่างไร และเรื่องชวนสงสัยว่าทำไมถึงไม่ใช้ชื่อจริงตอนเริ่มออกเทป
เชิญอ่านจ้า...สวัสดี.
- - - - - - - - - - - - -
ปั่นเล่าย้อนไปถึงวันเวลาก่อนที่จะออกผลงานชุดแรกสุด
“ตอนแรกนี่ ตัวผมเองไม่ได้คิดจะมาร้องรำทำเพลงเลย”
เพราะความสนิทสนมเป็นพิเศษกับ ชรัส เฟื่องอารมณ์ และ พนเทพ สุวรรณบุณย์ สองหนุ่มที่มีฝีมือทางด้านการทำเพลง คนแรกถนัดในเรื่องเขียนคำร้อง ส่วนคนหลังถนัดในการทำดนตรี
“สมัยผมยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ผมเคยเล่นดนตรีกับพนเทพ ส่วนชรัสเขาก็มีอีกวง ตุ่นกับแต๋มเขาเป็นรุ่นพี่ผมสองปีนะ ผมก็เล่นอยู่กับพวกเขาจนสนิทกันมากเลย จนตอนที่ตุ่นไปตั้งวงแฟลช เพราะเขาต้องหากิน เล่นเป็นอาชีพ ผมก็เลิกมาเรียนอย่างเดียว พอใกล้ ๆ จะจบ ผมก็ไปเล่นโฟล์กซองตามห้องอาหารอะไรไปเรื่อย คือเราเล่นคนเดียว เพราะเราจะได้ไม่ไปทำความรำคาญให้คนอื่น ต้องไปซ้อม เดี๋ยวคนนี้ไม่ว่าง คนโน้นไม่ว่าง ก็เลยเล่นคนเดียว สนุก ๆ”
นั่นใช้ชีวิตอยู่ที่สเปน 4-5 ปี เพราะการงานเกี่ยวกับบริษัททัวร์ ก่อนที่จะกลับมาทำงานอย่างเดียวกันที่เมืองไทย และเอาเวลาว่างจากงานหลักมาร้องเพลงทำเทป
“ช่วงที่ผมกลับมา แต๋มเขาก็มีเทปของเขานะ แต่ตอนหลังแต๋มก็มีความรู้สึกว่า ถ้าจะเป็นอย่างนี้ต่อไป คงขายไม่ค่อยได้ เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะขายไม่ได้เพราะอะไร เขาก็เลยคิดจะเอาคนอื่นมา แล้วทำให้ เพราะว่าคนก็รู้จักว่าเขาแต่งเพลงได้ เขียนเนื้อได้ ตุ่นก็ทำดนตรี อะเร้นจ์ อะไรอย่างนี้ สองคนนี้เขาทำงานคู่กัน ก็ตกลงทำ มีล่า (มาลีวัลย์) เป็นคนแรกได้ไปอัดเสียงที่เมืองนอก มีนายทุนดี เมื่อได้มาลีวัลย์เป็นผู้หญิงแล้ว เขาก็คิดว่า “ผู้ชาย...ใครดีวะ” ก็พอดีกับผมกลับมา แต๋มเข้าไปเจอผม แล้วก็คุยกัน เขาก็ถาม “เฮ้ย-ปั่น เอามั้ย ร้องมั้ย” คือถ้าได้แบ่งกัน มัน ๆ สนุก ๆ คือเขาคงรู้ว่าผมอาจจะมีอะไรล่ะ- -พอจะมีแววอยู่บ้างที่จะเป็นนักร้องหรือศิลปิน”
แรกทีเดียวนั้น พวกเขาไม่ตั้งใจจะทำปั่นเป็นศิลปินเดี่ยวอย่างทุกวันนี้ ด้วยเหตุผลของปั่นที่ว่า “ผมอายเขาน่ะ”
วงที่พวกเขาทำขึ้นมาใช้ชื่อว่า “คนแปลกหน้า” มีปั่นเป็นนักร้อง มีพนเทพ มีอนุสาร คุณะดิลก (อยู่วงพลอย) และเพื่อน ๆ บางคนจากวงแฟลชและแคช แต่ในที่สุดเทปก็ออกมาเป็น “ปั่น” คนเดียว
“ตอนนั้นกลุ่มนินจาที่เขาทำคอนเสิร์ตกันอยู่ กำลังจะตั้งครีเอเทียขึ้นมา เขาก็บอก “พี่ทำเลย” พอเอาไปให้เขาดู มานั่งปรึกษากัน ก็เห็นว่า ถ้าจะเอาทั้งวงก็สงสัยจะแย่เหมือนกัน เพราะบางคนก็ทำงานกลางคืน บางคนก็ทำงานกลางวัน แล้วก็จะโปรโมทลำบาก ก็เลยออกมาเป็นผมคนเดียว ซึ่งที่จริงแล้วมันต้องเป็นวง”
ชื่อตอนที่ออกผลงานครั้งแรกสุด หลายคนคงจะสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงใช้ชื่อ “ปั่น” ไม่ใช้ชื่อจริงในการออกผลงาน
“เขาไม่ให้ผมพูดเลยนะ เพราะจริง ๆ แล้วเขาต้องการให้รู้จักคนชื่อ “ปั่น” เท่านั้นเอง ไม่มีอะไร แม้กระทั่งอายุก็ไม่ต้องพูดถึง เขาบอก “พี่ไม่ต้องพูดอะไร พี่บอกไปว่า พี่ชื่อปั่นพอแล้ว” คือเป็นลักษณะของการโปรโมท ตอนนั้นเขาก็โปรโมทออกมาว่า “อีกไม่นาน จะมีศิลปินชายคนใหม่ของเมืองไทยชื่อ ปั่น” ต้องการให้คนทั่วไปรู้ว่าคนนี้มันชื่อปั่นเท่านั้นเอง”
ความรู้สึกของเขาตอนนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ “มันยังไงล่ะ รู้สึกว่าคนไทยอาจจะไม่ชอบลักษณะนี้ แต่พอเพลงออกมา มีคนรู้จัก มันก็โอเค. บางคนอาจจะไม่ชอบผม-ก็มี บางคนก็ชอบ มันเหมือนกับมีอะไรแปลกขึ้นมา คนติดปากว่า “ปั่น” ไว้ผมทรงนี้ แต่งตัวแบบนี้ อะไรอย่างนี้ พอมาถึงชุดที่สอง คนจะรู้ว่าปั่น ชื่อ “ไพบูลย์เกียรติ” ก็ไม่เป็นไรแล้ว”
ตัดตอนจากบทสัมภาษณ์ของ สมชาย ขันอาสา, ตีพิมพ์ในนิตยสารสีสัน ปีที่ 2 ฉบับที่ 5, เมษายน 2532. 
โปรดอ่าน : เส้นทางสู่ศิลปินเดี่ยว...กว่าจะเป็นนักร้องชื่อสั้น ๆ ว่า "ปั่น"
เราอยากจะให้ทุกท่านได้ทบทวนความหลังครั้งแรกที่รู้จักนักร้องเสียงอบอุ่นผู้นี้อย่างจริงจัง
ว่ามีความเป็นมาอย่างไร และเรื่องชวนสงสัยว่าทำไมถึงไม่ใช้ชื่อจริงตอนเริ่มออกเทป
เชิญอ่านจ้า...สวัสดี.
- - - - - - - - - - - - -
ปั่นเล่าย้อนไปถึงวันเวลาก่อนที่จะออกผลงานชุดแรกสุด
“ตอนแรกนี่ ตัวผมเองไม่ได้คิดจะมาร้องรำทำเพลงเลย”
เพราะความสนิทสนมเป็นพิเศษกับ ชรัส เฟื่องอารมณ์ และ พนเทพ สุวรรณบุณย์ สองหนุ่มที่มีฝีมือทางด้านการทำเพลง คนแรกถนัดในเรื่องเขียนคำร้อง ส่วนคนหลังถนัดในการทำดนตรี
“สมัยผมยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ผมเคยเล่นดนตรีกับพนเทพ ส่วนชรัสเขาก็มีอีกวง ตุ่นกับแต๋มเขาเป็นรุ่นพี่ผมสองปีนะ ผมก็เล่นอยู่กับพวกเขาจนสนิทกันมากเลย จนตอนที่ตุ่นไปตั้งวงแฟลช เพราะเขาต้องหากิน เล่นเป็นอาชีพ ผมก็เลิกมาเรียนอย่างเดียว พอใกล้ ๆ จะจบ ผมก็ไปเล่นโฟล์กซองตามห้องอาหารอะไรไปเรื่อย คือเราเล่นคนเดียว เพราะเราจะได้ไม่ไปทำความรำคาญให้คนอื่น ต้องไปซ้อม เดี๋ยวคนนี้ไม่ว่าง คนโน้นไม่ว่าง ก็เลยเล่นคนเดียว สนุก ๆ”
นั่นใช้ชีวิตอยู่ที่สเปน 4-5 ปี เพราะการงานเกี่ยวกับบริษัททัวร์ ก่อนที่จะกลับมาทำงานอย่างเดียวกันที่เมืองไทย และเอาเวลาว่างจากงานหลักมาร้องเพลงทำเทป
“ช่วงที่ผมกลับมา แต๋มเขาก็มีเทปของเขานะ แต่ตอนหลังแต๋มก็มีความรู้สึกว่า ถ้าจะเป็นอย่างนี้ต่อไป คงขายไม่ค่อยได้ เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะขายไม่ได้เพราะอะไร เขาก็เลยคิดจะเอาคนอื่นมา แล้วทำให้ เพราะว่าคนก็รู้จักว่าเขาแต่งเพลงได้ เขียนเนื้อได้ ตุ่นก็ทำดนตรี อะเร้นจ์ อะไรอย่างนี้ สองคนนี้เขาทำงานคู่กัน ก็ตกลงทำ มีล่า (มาลีวัลย์) เป็นคนแรกได้ไปอัดเสียงที่เมืองนอก มีนายทุนดี เมื่อได้มาลีวัลย์เป็นผู้หญิงแล้ว เขาก็คิดว่า “ผู้ชาย...ใครดีวะ” ก็พอดีกับผมกลับมา แต๋มเข้าไปเจอผม แล้วก็คุยกัน เขาก็ถาม “เฮ้ย-ปั่น เอามั้ย ร้องมั้ย” คือถ้าได้แบ่งกัน มัน ๆ สนุก ๆ คือเขาคงรู้ว่าผมอาจจะมีอะไรล่ะ- -พอจะมีแววอยู่บ้างที่จะเป็นนักร้องหรือศิลปิน”
แรกทีเดียวนั้น พวกเขาไม่ตั้งใจจะทำปั่นเป็นศิลปินเดี่ยวอย่างทุกวันนี้ ด้วยเหตุผลของปั่นที่ว่า “ผมอายเขาน่ะ”
วงที่พวกเขาทำขึ้นมาใช้ชื่อว่า “คนแปลกหน้า” มีปั่นเป็นนักร้อง มีพนเทพ มีอนุสาร คุณะดิลก (อยู่วงพลอย) และเพื่อน ๆ บางคนจากวงแฟลชและแคช แต่ในที่สุดเทปก็ออกมาเป็น “ปั่น” คนเดียว
“ตอนนั้นกลุ่มนินจาที่เขาทำคอนเสิร์ตกันอยู่ กำลังจะตั้งครีเอเทียขึ้นมา เขาก็บอก “พี่ทำเลย” พอเอาไปให้เขาดู มานั่งปรึกษากัน ก็เห็นว่า ถ้าจะเอาทั้งวงก็สงสัยจะแย่เหมือนกัน เพราะบางคนก็ทำงานกลางคืน บางคนก็ทำงานกลางวัน แล้วก็จะโปรโมทลำบาก ก็เลยออกมาเป็นผมคนเดียว ซึ่งที่จริงแล้วมันต้องเป็นวง”
“เขาไม่ให้ผมพูดเลยนะ เพราะจริง ๆ แล้วเขาต้องการให้รู้จักคนชื่อ “ปั่น” เท่านั้นเอง ไม่มีอะไร แม้กระทั่งอายุก็ไม่ต้องพูดถึง เขาบอก “พี่ไม่ต้องพูดอะไร พี่บอกไปว่า พี่ชื่อปั่นพอแล้ว” คือเป็นลักษณะของการโปรโมท ตอนนั้นเขาก็โปรโมทออกมาว่า “อีกไม่นาน จะมีศิลปินชายคนใหม่ของเมืองไทยชื่อ ปั่น” ต้องการให้คนทั่วไปรู้ว่าคนนี้มันชื่อปั่นเท่านั้นเอง”
ความรู้สึกของเขาตอนนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ “มันยังไงล่ะ รู้สึกว่าคนไทยอาจจะไม่ชอบลักษณะนี้ แต่พอเพลงออกมา มีคนรู้จัก มันก็โอเค. บางคนอาจจะไม่ชอบผม-ก็มี บางคนก็ชอบ มันเหมือนกับมีอะไรแปลกขึ้นมา คนติดปากว่า “ปั่น” ไว้ผมทรงนี้ แต่งตัวแบบนี้ อะไรอย่างนี้ พอมาถึงชุดที่สอง คนจะรู้ว่าปั่น ชื่อ “ไพบูลย์เกียรติ” ก็ไม่เป็นไรแล้ว”
ตัดตอนจากบทสัมภาษณ์ของ สมชาย ขันอาสา, ตีพิมพ์ในนิตยสารสีสัน ปีที่ 2 ฉบับที่ 5, เมษายน 2532.