ตามหัวข้อที่บอกไว้ว่าบนโลกมีหลากหลายเรื่องราวที่สิ่งมีชีวิตใดก็ตามใช้ชีวิตทั้งชีวิตก็ศึกษาไม่หมด เเม้กระทั้งคนที่เก่งที่สุดในโลกก็ใช่จะรู้ทุกเรื่อง ดังนั้นการคาดหวังในตัวลูกไม่ควรคาดหวังเกินไป วันนี้เจ้าของกระทู้ทู้จะมาถามเพื่อนๆชาวพันทิปว่าพ่อกับเเม่ จขกท. คาดหวังเกินไปรึเปล่า
จขกท.เป็นคนที่ค่อยข้างเก่งในตอนเด็กเพราะอ่านออกเขียนได้ก่อนรุ่นเดียวกัน เป็นคนค่อนข้างพูดเก่งช่างพูดสดร่าเริ่งตั้งเเต่เด็ก โตมากับยายที่ชานเมืองเพราะพ่อเเม่ทำงานในเมือง เเต่ท่านก็จะโทรหาและอัพเดตชีวิตเราทุกวัน พอโตมาระดับหนึ่งช่วงเทศกาลพ่อกับเเม่กลับมาบ้านเราเริ่มกระวนกระวายที่พวกท่านจะกลับมาทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เเม่จะเป็นคนที่เอาตัวเองมาผูกไว้กับเรามากที่สุดการเเต่งกาย ท่าทางการเเสดงออก อาหารการกินทุกอย่างต้องผ่านความเห็นจากเเม่ทั้งหมด พอมีโทรศัพท์ท่านก็จะโทรมาทุกวันจนมีช่วงหนึ่งเราถึงขั้นกลัวเสียงโทรศัพท์ไปเลย ช่วงมหาลัยเราเรียนสายที่ท่านต้องการคือสายสุขภาพเเต่เราอยากเรียนสายอื่นมากกว่าเเต่ด้วย 108 เหตุผลก็ต้องมาเรียนสายนี้ ด้วยความที่เรียนมหาลัยต้องอยู่หอท่านก็จะต้องโทรทุกวันวันละ3-4ชั่วโมงหลังจากเรียนเสร็จ ท่านอยากรู้ความเป็นไปในชีวิตเราเเลบอัพเดตทุกวัน ทำให้เวลาการทำการบ้านเเละเวลานอนเรารวนพอเราบอกไม่ว่างท่านก็จะชิงบ่นน้อยใจซึ่งเราไม่ชอบเราลำบากใจ เเม้กระทั้งเข้าห้องน้ำเราก็คุยไปด้วยไม่บอกขอวางกลัวท่านบ่น (ที่เราเกริ่นมาขนาดนี้เพราะอยากให้เข้าใจความเป็นอยู่เราก่อนนะ) ยิ่งช่วงหลังๆท่านจะให้เราจัดการหรือทำอะไรต่างๆที่เราไม่เคยรู้ราวนั้นๆมาก่อน บางครั้งโทรมาเรื่องโทรศัพท์พัง คอมดับ เชื่อมเมาส์ โอนรถ ติดต่อสถานที่ราชการ การเปลี่ยนเบอร์ธนาคาร เเละอีกมากมาย มันก็ดูเป็นเรื่องปกติ เเต่มันไม่ปกติ เพราะหากเรื่องไหนที่เราทำไม่ได้หรือไม่รู้ เราก็จะโดนด่าเเค่นี้ทำไมไม่รู้ ด้วยเสียงตะคอก เเล้วตัดสายหนีเราเป็นเเบบนี้ตลอด เราพยายามเเล้วเสิร์จทุกอย่างเท่าที่จะเสิร์จได้ โทรติดต่อกับหน่วยงานนั้นนู่นนี่ เราทำหมดเเล้ว
เราเลยกลับมาคิดว่าเเม่ยังไม่รู้เเล้วเเม่คาดหวังอะไรกับเราที่อายุเเค่ 19 เเค่เเม่เดินไปธนาคารเเล้วบอกว่าติดต่อเรื่องนี้ทุกอย่างก็จบทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นยากถ้าเราทำเเทนเเม่ได้เราก็จะทำให้อยู่เเล้ว
บางครั้งเราก็มีความคิดไม่ดีในหัวนะ เเต่ก็นะถึงเราไม่ชอบอย่างไร เรายังรักพ่อกับเเม่เราอยู่ดี ท่านซัพพอร์ตเรื่องเงินเเละความสะบายให้เราทุกอย่างนะ ท่านคงคิดว่าลูกคนเดียวไม่ให้คาดหวังลูกจะไปคาดหวังใคร
มันมีหลายครั้งที่มีภาพว่าตัวเองจะโดนสะพานบ้าง โดดตึกบางทุกครั้งที่หลับตา เเต่เรารู้ตัวดีว่าคนอย่างเราทำเเบบนั้นไม่ได้หรอกถึงเราจะได้รับความกดดันจากพ่อเเม่ เเต่กับเพื่อนเราก็ยังเป็นคนที่สดใสร่างเริงยิ้มง่ายเเละเป็นเสียงหัวเราะในกลุ่มเพื่อนนะ
กระทู้นี้ตั้งมาเพื่ออยากถามพ่อเเม่ที่เข้ามาอ่านว่า มีความสุขจริงๆหรอกับการที่ลูกประสบความสำเร็จตามที่คาดหวังไว้กับความรักความเชื่อใจที่ลูกมีให้พ่อเเม่มันหมดไปมันคุ้มเเล้วจริงๆใช่ไหม
ปล.เหมือนเป็นกระทู้ระบายเเต่อยากให้ทุกคนอ่านเเละเข้าใจถึงปัญหาขอเด็กสมัยนี้จริงๆ
ปล.อาจเเท็กผิดหรือพิมพ์ผิดขออภัย
หากใครมีชีวิตคล้ายกันหลังไมค์เข้ามาได้นะคะ
คนเราจะรู้เรื่องทุกอย่างบนโลกใบนี้ไม่ได้พ่อเเม่โปรดเข้าใจ
จขกท.เป็นคนที่ค่อยข้างเก่งในตอนเด็กเพราะอ่านออกเขียนได้ก่อนรุ่นเดียวกัน เป็นคนค่อนข้างพูดเก่งช่างพูดสดร่าเริ่งตั้งเเต่เด็ก โตมากับยายที่ชานเมืองเพราะพ่อเเม่ทำงานในเมือง เเต่ท่านก็จะโทรหาและอัพเดตชีวิตเราทุกวัน พอโตมาระดับหนึ่งช่วงเทศกาลพ่อกับเเม่กลับมาบ้านเราเริ่มกระวนกระวายที่พวกท่านจะกลับมาทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เเม่จะเป็นคนที่เอาตัวเองมาผูกไว้กับเรามากที่สุดการเเต่งกาย ท่าทางการเเสดงออก อาหารการกินทุกอย่างต้องผ่านความเห็นจากเเม่ทั้งหมด พอมีโทรศัพท์ท่านก็จะโทรมาทุกวันจนมีช่วงหนึ่งเราถึงขั้นกลัวเสียงโทรศัพท์ไปเลย ช่วงมหาลัยเราเรียนสายที่ท่านต้องการคือสายสุขภาพเเต่เราอยากเรียนสายอื่นมากกว่าเเต่ด้วย 108 เหตุผลก็ต้องมาเรียนสายนี้ ด้วยความที่เรียนมหาลัยต้องอยู่หอท่านก็จะต้องโทรทุกวันวันละ3-4ชั่วโมงหลังจากเรียนเสร็จ ท่านอยากรู้ความเป็นไปในชีวิตเราเเลบอัพเดตทุกวัน ทำให้เวลาการทำการบ้านเเละเวลานอนเรารวนพอเราบอกไม่ว่างท่านก็จะชิงบ่นน้อยใจซึ่งเราไม่ชอบเราลำบากใจ เเม้กระทั้งเข้าห้องน้ำเราก็คุยไปด้วยไม่บอกขอวางกลัวท่านบ่น (ที่เราเกริ่นมาขนาดนี้เพราะอยากให้เข้าใจความเป็นอยู่เราก่อนนะ) ยิ่งช่วงหลังๆท่านจะให้เราจัดการหรือทำอะไรต่างๆที่เราไม่เคยรู้ราวนั้นๆมาก่อน บางครั้งโทรมาเรื่องโทรศัพท์พัง คอมดับ เชื่อมเมาส์ โอนรถ ติดต่อสถานที่ราชการ การเปลี่ยนเบอร์ธนาคาร เเละอีกมากมาย มันก็ดูเป็นเรื่องปกติ เเต่มันไม่ปกติ เพราะหากเรื่องไหนที่เราทำไม่ได้หรือไม่รู้ เราก็จะโดนด่าเเค่นี้ทำไมไม่รู้ ด้วยเสียงตะคอก เเล้วตัดสายหนีเราเป็นเเบบนี้ตลอด เราพยายามเเล้วเสิร์จทุกอย่างเท่าที่จะเสิร์จได้ โทรติดต่อกับหน่วยงานนั้นนู่นนี่ เราทำหมดเเล้ว
เราเลยกลับมาคิดว่าเเม่ยังไม่รู้เเล้วเเม่คาดหวังอะไรกับเราที่อายุเเค่ 19 เเค่เเม่เดินไปธนาคารเเล้วบอกว่าติดต่อเรื่องนี้ทุกอย่างก็จบทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นยากถ้าเราทำเเทนเเม่ได้เราก็จะทำให้อยู่เเล้ว
บางครั้งเราก็มีความคิดไม่ดีในหัวนะ เเต่ก็นะถึงเราไม่ชอบอย่างไร เรายังรักพ่อกับเเม่เราอยู่ดี ท่านซัพพอร์ตเรื่องเงินเเละความสะบายให้เราทุกอย่างนะ ท่านคงคิดว่าลูกคนเดียวไม่ให้คาดหวังลูกจะไปคาดหวังใคร
มันมีหลายครั้งที่มีภาพว่าตัวเองจะโดนสะพานบ้าง โดดตึกบางทุกครั้งที่หลับตา เเต่เรารู้ตัวดีว่าคนอย่างเราทำเเบบนั้นไม่ได้หรอกถึงเราจะได้รับความกดดันจากพ่อเเม่ เเต่กับเพื่อนเราก็ยังเป็นคนที่สดใสร่างเริงยิ้มง่ายเเละเป็นเสียงหัวเราะในกลุ่มเพื่อนนะ
กระทู้นี้ตั้งมาเพื่ออยากถามพ่อเเม่ที่เข้ามาอ่านว่า มีความสุขจริงๆหรอกับการที่ลูกประสบความสำเร็จตามที่คาดหวังไว้กับความรักความเชื่อใจที่ลูกมีให้พ่อเเม่มันหมดไปมันคุ้มเเล้วจริงๆใช่ไหม
ปล.เหมือนเป็นกระทู้ระบายเเต่อยากให้ทุกคนอ่านเเละเข้าใจถึงปัญหาขอเด็กสมัยนี้จริงๆ
ปล.อาจเเท็กผิดหรือพิมพ์ผิดขออภัย
หากใครมีชีวิตคล้ายกันหลังไมค์เข้ามาได้นะคะ