เราจำไม่ได้ว่ามันเริ่มจากตรงไหน แต่รู้ตัวอีกทีเรากับพ่อก็คุยกันน้อยมาก แบบมากๆเลย ถ้าในบ้านมีแค่สองคนเรากับพ่อ แทบจะไม่อยู่ห้องเดียวกันเลยนอกจากว่าจะมีแม่อยู่ด้วย เราไม่รู้ว่ามันเริ่มจากตรงไหน ก่อนเราเข้ามหาลัยจนปี1-2ก็ดูคุยกันปกติดี มีโกรธมีงอนกันบ้างแต่สักพักก็หายแล้วก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม แต่หลังจากนั้นเรารู้สึกว่าเราคุยกับพ่อน้อยลงเรื่อยๆจนทุกวันนี้แทบไม่คุยกันเลย วันไหนที่คุยกันบ้างก็มีแค่1-2ประโยค
พ่อกับเรามี age gap ค่อนข้างมาก เรา22 เขาจะแปดสิบแล้ว แม่เราเกือบๆห้าสิบ age gap กันทั้งบ้านค่ะ

เราเคยคิดว่าหรือเป็นเพราะเขาแก่แล้วเราเลยไม่อยากคุยกับเขา ตามประสาคนแก่ คือเขาเถียงตลอด อันไหนเราพูดดีๆก็ไม่ฟัง เรียกร้องความสนใจ เอาตัวเองเป็นใหญ่ คือเราก็พยายามทำความเข้าใจตรงนี้ว่าเออ ก็เขาแก่แล้วไงเขาเลยเป็นแบบนี้ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้เราอยากคุยกับเขามากขึ้นสักเท่าไหร่ บางครั้งก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะเราไม่ชอบคนแก่มาตั้งแต่เด็กๆ แม่เราบอกเราอยู่ใกล้คนแก่ทีไรเราร้องไห้ทุกที มันอาจจะติดมาตั้งแต่เด็กมาจนโต เราเลยคิดว่าเรามีปัญหาหรือเปล่า แต่ก็มีอีกหลายๆอย่าง พ่อเราเป็นลูกชายคนโตบ้านคนจีน ไม่รู้เกี่ยวมั้ย แต่เขาชอบพูดประมาณว่ามีลูกมีเมียก็ต้องใช้ลูกใช้เมียสิ เราเคยเถียงกับเขาว่าเป็นลูกไม่ใช่คนใช้ เขาตอบเรากลับมาว่า เป็นลูกก็ต้องรับใช้พ่อสิ เคยๆเถียงกันอยู่แล้วไปจบตรงที่เราพูดกับเขาว่างั้นก็ดูแลตัวเองแล้วกัน พ่อก็ตอบกลับมาว่าเออแล้วก็อะไรก็ไม่รู้ สมองไม่ค่อยอยากจำค่ะเพราะค่อนข้างแรง แล้วเพราะว่าเขาแก่แล้วเลยหยุดทำงานแล้ว รายได้ก็มีจากที่เก็บค่าเช่า จากพี่ๆน้องๆเขาที่ช่วยส่งเงินออกเงินมาให้ ตอนนี้เลยเหมือนแม่เราทำงานคนเดียว เราไปเรียนมหาลัยต้องอยู่หอเลยไม่ค่อยรู้อะไรมาก แต่แม่เล่าให้พี่เราฟัง และเคยได้ยินเองมาบ้าง พ่อจะชอบพูดแต่เรื่องเงิน ที่แม่ยืมไปเมื่อไหร่จะคืน ทั้งๆที่เงินที่แม่เอาจากเขาไปใช้ก็เป็นเรื่องในบ้านทั้งนั้น เขาชอบคิดว่าแม่จะหนีไปมีคนอื่นตลอด มีด่าแม่เราเสียๆหายๆ ใช้คำแรงๆบ้าง (อันนี้เราไม่เคยได้ยิน แม่เราเล่าให้พี่เราฟัง) มีครั้งนึงวันเกิดเรา กำลังจะออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน พอขึ้นรถพ่อเราก็พูดว่า เอาคันนี้(รถแม่เรา)ไปขายเงินมาใช้กูไป เราแบบ5555555 เห้อ ยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้อีก แม่เรากลับจากทำงานมาไม่สดใสทุกวันจากปกติการกลับจากทำงานมันก็ไม่สดใสอยู่แล้ว พ่อเราไม่ได้ไปทำงานอยู่บ้าน แล้วก็อยู่แต่บ้านจริงๆค่ะ กินเสร็จก็ทิ้งไว้แบบนั้น ต้องรอให้แม่เรามาตามเช็ดตามถู บ้านช่องไม่เคยทำความสะอาด ต้องรอแม่เรามาทำ จะว่าเขาแก่แล้วทำอะไรมากไม่ได้ มันก็ใช่ค่ะ แต่เรื่องง่ายๆอย่างเช่นแกะซอง แกะถุงแล้วทิ้งลงขยะเขายังไม่ทำเลยค่ะ เราเถียงกับเขาเรื่องนี้บ่อยมากจนบางครั้งไม่อยากกลับบ้านเพราะไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก สุดท้ายก็วนมาอย่างเดิม เป็นลูกก็ต้องรับใช้พ่อสิ etc. และอื่นๆอีกมากมายค่ะ อยู่ในใจเป็นหมื่นล้านคำแต่พูดไม่ได้ คำว่าพ่อมันค้ำคอ
ตรงเรื่องเงินที่พ่อเราได้จากพี่ๆน้องๆเขา คือช่วงนี้ก็ได้บ้างไม่ได้บ้างแล้วนะคะ เศรษฐกิจด้วยมั้ยไม่แน่ใจ แต่แม่เราบอกว่าพ่อเราไปพูดอะไรไม่ดีใส่พี่น้องเขาจนบางทีทะเลาะกัน พอพ่อเราไม่ได้เงินแบบที่เขาเคยได้ก็ลงใส่แม่เราหนักกว่าเดิมอีกค่ะ วนลูป5555

แต่ไม่ใช่ว่าเขาเป็นพ่อที่ไม่ดีนะคะ เป็นพ่อเป็นสามีที่ดีเลยสำหรับเรา เขาสนับสนุนเราทุกอย่าง ไม่เคยห้ามอะไรเราเลย เลี้ยงแบบให้เติบโตให้สัมผัสด้วยตัวเอง แต่ก็ยังคอยซัพพอร์ตอยู่ข้างหลัง แต่ก็มีเรื่องที่เล่าๆไปนี่แหละค่ะ ทุกวันนี้เราเลยรู้สึกผิดมากที่ไม่คุยกับเขา คนแก่เขาก็คงต้องการกำลังใจจากลูกๆหลานๆ เราสัมผัสได้นะคะว่าเขาดีใจเวลาเราคุยกับเขา มันก็เลยวนกลับมาที่คำถาม ไม่ว่าจะคิดถึงความดีที่เขาทำให้เรา ทำกับเราไว้มากแค่ไหน คิดจนน้ำตารื่น พอตัดสินใจจะไปคุยกับเขาเรากลับรู้สึกว่าไม่อยากคุย อึดอัด ไม่อยากมองหน้า เราอยากรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร เรามีปัญหาหรือเปล่า ตอนนี้เขาแก่แล้ว เดินล้ม เลอะลืม ไปหาหมอเป็นว่าเล่น เราสงสารแม่ อยากช่วยแม่ แต่ทุกครั้งที่พยายามพูดกับพ่อ มันอึดอัดเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ถ้าใครมีคำแนะนำว่าควรจัดการกับตัวเองยังไง รบกวนชี้แนะได้เลยนะคะ หรือจะแนะนำเรื่องอื่นอะไรก็ได้ค่ะ ถ้าใครจะด่าว่าเราอกตัญญู หรืออะไร รบกวนคำสุภาพหน่อยนะคะ