เคยบ่นว่าไม่มีความสุขกับชีวิตโสดจนอยากจะมีใครสักคน พอมานึกย้อนดูอีกทีก็คิดว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะตัวเราเองนี่แหละ เพราะผมเป็นคนที่มีรสนิยมเฉพาะตัวที่ชอบอะไรนอกกระแสหลายอย่างที่มันไม่เหมือนคนส่วนใหญ่ เลยดูเหมือนเป็นคนโลกส่วนตัวสูง อย่างชอบดูหนังย้อนยุค ฟังเพลงโบราณ เพราะคิดว่าเพลงสมัยนี้ไม่ค่อยมีที่ถูกใจเท่าไหร่ ถ้าจะให้ฟังก็ฟังแต่เพลงที่ชอบ ก็มีคนที่ชอบแนวเดียวกับเราอยู่บ้างในโลกเสมือน แต่ในชีวิตจริงหายากพอสมควร หรืออย่างเวลาไปเที่ยวไหนก็ชอบเข้าวัดชมวังในขณะที่คนอื่นชอบเข้าป่าขึ้นเขาไม่ก็ทะเลซะมากกว่า ถ้าเป็นเรื่องเที่ยวส่วนหนึ่งก็มาจากข้อจำกัดที่มีรถส่วนตัวก็เหมือนไม่มีเพราะมีปัญหาสายตาที่รุนแรงเลยขับรถไม่ได้ บวกกับเป็นคนกลัวความสูงเลยไม่กล้าเดินป่าขึ้นเขาเท่าไหร่ พวกนี้ถ้าจะไปก็ต้องไปเป็นคณะ เวลาไปเที่ยวไหนเลยชอบเที่ยวในตัวจังหวัดมากกว่า แล้วก็ชอบนั่งรถไฟเที่ยวเพราะเป็นความชอบส่วนตัวมาตั้งแต่เด็กๆ แต่สมัยนั้นไม่มีโอกาส

ส่วนเรื่องบอลที่มันแทบจะเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ผมยังมีสังคมในโลกแห่งความจริง บางคนอาจจะคิดว่าผมรู้ดีกว่าคนอื่น แต่กลายเป็นทำให้เกิดความขัดแย้งเพราะเราพยายามจะมองในมุมเดียวกับผู้เชี่ยวชาญ แต่แฟนบอลส่วนใหญ่เขายังมองเห็นอะไรในมุมของคนทั่วไปซึ่งมันต่างกับเรา จนกลายเป็นว่าเราไม่ชอบคนที่คนส่วนใหญ่เขาชอบกันเพราะเราเห็นด้านที่ไม่ดีของเขาที่หลายคนยังไม่เห็น พอคิดเห็นไม่ตรงกันก็จะทำให้มีปัญหากันได้ง่ายๆ

พอคิดว่าตัวเองชอบอะไรไม่เหมือนคนส่วนใหญ่ เลยกลายเป็นคนไม่ค่อยมีสังคม ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด แถมยังชอบคุยกับคนในโซเชียลมากกว่าคนรู้จักในชีวิตจริง นานๆ จะเจอเพื่อนฝูงสักครั้งอย่างเวลาไปดูบอลในสนาม หลายครั้งเลยรู้สึกโดดเดี่ยวในโลกแห่งความจริงขึ้นมา ก็เลยเริ่มรู้สึกไม่โอเคกับชีวิตโสด ถึงบางอย่างมันจะเป็นความสุขของเราในตอนนี้แต่ถ้าพอใจอยู่แค่นี้ก็อาจจะเป็นผลเสียกับชีวิตในระยะยาว ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะแต่รู้สึกว่าตัวเองอยู่กับมันมากเกินไปแล้ว บางทีก็อยากจะพอกับเรื่องพวกนี้แต่ก็เลิกไม่ได้เพราะนี่คือเซฟโซนของเรา โดยเฉพาะเรื่องบอลที่มันเป็นหน้าที่การงานที่เราใฝ่ฝัน เลยนึกอยากจะมีใครสักคนที่พาเราก้าวออกมาจากตรงนี้แล้วไปเปิดหูเปิดตากับโลกภายนอกบ้าง เพราะโลกแห่งความจริงมันโหดร้ายจนเราไม่แกร่งพอที่จะเผชิญกับมันตามลำพังจริงๆ ยังไงก็ควรจะมีสักคนที่จับมือกับเราแล้วก้าวไปด้วยกัน ไม่ต้องมาชอบอะไรเหมือนเราก็ได้ แค่ให้เขาเข้าใจเราก็พอ