เป็นสิ่งที่อัดอั้นในใจมาก อยากจะเล่าเรื่องราวของตัวเอง สวัสดีเราชื่อพลอย ตอนนี้เราอายุ 23 เเล้ว ก่อนจะเล่าถึงปัญหาของเรา ขอเกริ่นก่อนว่า เราเป็นคนที่ค่อนข้างจะที่ประสบความสำเร็จในเรื่องการเรียน เพราะว่าตั้งเเต่จำความได้ เราก็เรียนได้เกรดเฉลี่ยที่ดีมาก มาโดยตลอดเลย เกรดเฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 3.80 เราไม่ใช่คนขี้อาย เเต่ก็ไม่ได้กล้าเเสดงออกขนาดนั้น เป็นคนกลางๆ ก่อนจะพูดถึงสิ่งที่เราเสียใจมากที่สุด เราก็อยากพูดถึงสิ่งที่เราภูมิใจมากที่สุดก่อน ตอนอายุประมาณ17-18 เรามีลูกพี่ลูกน้องอยู่ที่ประเทศเยอรมัน เเล้วลูกพี่ลูกน้องก็ชวนให้เราเดินทางไปเที่ยวที่นู้น ซึ่งให้เรานั่งเครื่องบินไปเองคนเดียวทั้งขาไป-ขากลับ ซึ่งเราที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ไม่เคยนั่งเครื่องบินคนเดียวด้วยซ้ำ เเต่สามารถเดินทางไปเอง ซึ่งต่อเครื่องหลายต่อมาก นี่คือสิ่งที่เราภูมิใจมาก ซึ่งอย่างที่บอกไปตอนนี้เราอายุ23 เเล้ว สิ่งที่เราเสียใจที่สุดคือ เราขี่รถไมาเป็น ทั้งมอเตอร์ไซค์ทั้งรถยนต์ คนที่อ่านมาถึงตอนนี้อาจจะขำ หรือคิดว่าอะไรว่ะอ่านมาตั้งนาน เรื่องเเค่นี้เอง เราจะบอกว่าเรื่องเเค่นี้เรื่องเล็กๆนี้เเหละ กระทบกับชีวิตเราเยอะมาก ในการที่เราไม่สามารถไปไหนมาไหนด้วยตัวเองได้ ก็ทำให้เราเหมือนใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่ได้เต็มที่ คิดอยากจะไปไหนมาไหนก็เป็นเรื่องที่ลำบากมากๆ เราต้องคอยให้เเม่ไปรับ-ไปส่ง หรือขอเพื่อนๆ เช่นตอนเรียนเลิกค่ำ เราจะเครียดมาก เพราะที่บ้านเราไม่ได้ว่างที่จะมารับมาส่ง เราก็จะต้องขอให้เพื่อนช่วยไปส่งเราที่คิวรถ หรือถ้าดึกจริงๆก็ต้องขอให้เพื่อนไปส่งบ้าน ซึ่งพูดตรงๆเลยว่าการที่เราต้องขอให้คนอื่นทำอะไรให้ มันลำบากใจมากนะ เรารู้สึกไม่ค่อยดีเลย เพราะเราก็รู้ว่าคงไม่มีใครอยากมารับมาส่งเราบ่อยๆเเน่นอน เราก็เลยพยายามพึ่งตัวเองให้ได้มากที่สุด  ซึ่งทางออกที่ดีที่สุดของคนที่ขี่รถไม่เป็นขอเราคือ นั่งรถสาธารณะ ซึ่งเราก็โอเค เเต่ขึ้นชื่อว่าสาธารณะ มันทำให้เราเจอคนเเปลกๆ เยอะมากๆ ซึ่งทำให้เราค่อนข้างที่จะวิตกกังวลเลยก็ว่าได้ ยกตัวอย่างเเรก เราจะนั่งพวกรถสองเเถวบ่อยๆมากๆ ในการที่จะเดินทางไปไหน เราจะเจอคนขี้เมาบนรถซึ่งพยายามมานั่งเบียดเรา หรือมาชวนคุยอะไรเเปลกๆ ซึ่งเราพยายามที่จะเเกล้งเสียบหูฟัง เเต่มันก็ทำให้เรารู้สึกไม่ดีเลย หรือเจอคนที่สติไม่ค่อยดีขึ้นรถมา เเล้วกดกริ่งตลอดทาง เเล้วบอกคนขับรถว่าเรากดเเล้วต้องการจะลง หรือการที่เราไปนั่งรอเพื่อนที่ศาลา เเล้วก็มีคนต่างด้าวผู้ชายเดินเข้ามาเเล้วพยายามจะมาคุยกับเรา เรากลัวมากเลยเดินหนีเข้าเซเว่น เเต่เค้าก็เดินตามเเล้ว ก็ตะโกนเสียงดังมาก ''น้องจะไปไหน!!'' คือมันสารพัดมากๆ  เเล้วก็เหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาไม่นาน เราเรียนมหาลัย เราเลยต้องเลือกหอที่ใกล้มอที่สุด ซึ่งต้องข้ามสะพานลอยไปมอ ซึ่งสะพานคือสิ่งที่น่ากลัวมาก เพราะค่อนข้างจะลับตาคน เเล้วก็เจอคนเเปลกๆ ล่าสุดที่เราเจอคือมีผู้ชายเดินขึ้นสะพานลอยตามเรา เเล้วถอดกางเกงโชว์จู๋ให้เราดูมันอธิบายไม่ถูกจริงๆ ว่าการที่เราต้องเจออะไรเเบบนี้มันเหมือนกลายเป็นปมในใจ ซึ่งส่วนมากจะเป็นผู้ชายหมดเลย เราเคยถามตัวเองว่าหน้าตาของเราเหมือนเเบบเรียกความสนใจว่าคนพวกนี้หรอ ทำไมเราเจออะไรเเบบนี้บ่อยๆมากๆ บ่อยจนเราควรชิน เเต่เราคือไม่ชินเลยจริงๆ การที่เราเจอเหตุการเเบบนี้เราไม่ได้เเสดงอาการกรี๊ดตื่นตกใจ หรือเป็นคนขี้กลัวนะ คือเราใจเย็น เเละมีสติสุดๆ เเต่ข้างในเราก็ไม่ไหวถามกับตัวเองซ้ำๆ ว่าทำไมกูต้องเจอกับอะไรเเบบนี้ เจออีกเเล้ว ซึ่งเราจะมีเซนท์กับเรื่องพวกนี้บ่อยมาก เพราะชอบมีผู้ชายเดินตามเราบ่อยๆ พอเรารู้ตัวก็รีบวิ่งเข้ามอ เราเคยโทรไปเเจ้งตำรวจ เเต่ก็เเค่นั้น ไม่ได่ช่วยอะไร เพราะไม่เคยซ้ำหน้ากันเลย
พูดตรงๆว่ามันกระทบกับการใช้ชีวิตของเราสุดๆ เราพยายามหนักมาก ในการขี่รถให้ได้ เเต่เหมือนเรามาฝึกตอนโต ทำให้เรากลัวมาก ไม่กล้าขี่จริงๆ เราอายมากที่มีคนถามว่าทำไมเราขี่ไม่เป็น ทำไมไม่ฝึก คือเราพยายามเเล้วจริงๆ ปัญหาเล็กๆ ที่กระทบกับการใช้ชิวิตสุดๆ  ทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านทุกคนคิดว่สยังไงบ้าง คิดว่าเราคิดมากไปเองมั้ย