สวัสดีค่ะ เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ส่งตัวเองเรียนเรียนตั้งแต่ ป.ว.ช 3 จนจบปริญญาตรี แต่เริ่มทำงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่ม.2 เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้าน งานที่ทำช่วงปิดเทอม ก็เช่น ในร้านอาหารเล็กๆแถวบ้าน พอเข้ามาในตัวเมืองก็เริ่มทำงานในห้าง พนักงานจัดเรียงสินค้า พอเริ่มโตมากขึ้น มีเพื่อนแนะนำไปทำงานกลางคืน (ซึ่งลองทำแล้วรายได้ดีกว่า) เราเริ่มทำงานกลางคืนประมาณ ป.ว.ส1 ทำมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ เราคิดว่า งานกลางคืนมันไม่ยั่งยืนแต่สร้างเงินได้มาก เราจึงเริ่มวางแผนการเงิน โดยจัดสรรค์บัญชี แยกบัญชี เก็บเงินออมฉุกเฉิน และทำประกัน ศึกษาเรื่องการลงทุนควบคู่ไปด้วย อันนี้คือชีวิตของเราตอนนี้ มันดีขึ้นแบบเห็นได้ชัด จากปกติเราขายของออนไลน์คู่กับทำงานกลางคืนไปด้วย เงินทุนและกำไรหายหมด เพราะไม่ได้แยกบัญชี เดี๋ยวนี้ดีขึ้นมาก
เข้าเรื่อง เมื่อไม่กี่วันก่อน แม่ได้โทรมายืมเงินเป็นจำนวนเงิน50,000บาท จากฉัน ซึ่งฉันเองก็เอาเงินนี้ฝากไว้กับธนาคารที่ให้ดอกเบี้ยสูง ฉันตอบตกลง อีกไม่กี่วันถัดมา แม่โทรมาถามว่าเงินได้หรือยัง ต้องใช้แล้ว ฉันเลยถอนเงินจำนวนนั้นโอนให้แม่ และแนะนำแม่ว่า "เรื่องการวางแผนการเงินสำคัญนะ เงินออมฉุกเฉินก็สำคัญ ถ้าว่างๆลองศึกษาดู เพราะเวลาจะใช้ยืมใครลำบาก ถึงยืมได้ก็ต้องให้ดอกเขา ถ้ารอบหน้ามีอีก หนูไม่รู้ว่าจะมีเงินให้แม่ยืมไหม" แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ " จร้า ถ้ายืมแล้วมีปัญหา บอกให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ ครั้งหน้าจะไม่ยืม ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องส่งรายเดือนมาให้แล้วนะ รู้สึกว่าเป็นบุญคุณ ถือว่าเป็นเวรกรรมกีนแต่ชาติปางก่อนแล้วกัน เลี้ยงโตแล้ว ถือว่าเอาตัวรอดได้แล้ว " สิ่งที่เราได้กลับคืนมา จริงๆแม่ยืมเราไม่บ่อย แต่ทุกครั้งที่ยืมก็จะเป็นเงินจำนวนมากๆตลอด เราได้อ่านข้อความของแม่เรารู้สึกเจ็บปวดที่สุด เราอยากแนะนำในสิ่งดีๆที่เราทำแล้วได้ผล เพื่อที่จะได้ไม่ต้องวนเวียนอยู่ในสนามแข่งหนู(หาอ่านและฟังได้จาก พ่อรวยสอนลูก ) แม่กับพ่อเราเป็นหนี้ ธ.ก.ศ แม่บอกเราว่า เรากับน้องสาว เป็นหนี้ตั้งแต่ยังไม่เกิด😖😖 รายจ่ายของเราในแต่ละเดือนก็มี เราหาคนเดียว ใช้หนี้คนเดียว ทุกเดือนต้องใช้หนี้ ก.ย.ศ ส่งให้ที่บ้าน ส่งรถ ค่ากินค่าอยู่ เราไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เราอยากรู้ว่า ถ้าพ่อแม่คุณเป็นแบบนี้ คุณจะจัดการและใช้วิธีไหนให้พวกท่านคิดได้ค่ะ ส่วนตัวพ่อกับแม่เป็นคนหัวโบราณ ไม่มีความรู้เรื่องการเงิน นอกจากกู้อันนั้นมาโป๊ะอันนี้ จริงๆเราอยากให้ท่านคิดแบบคนสมัยใหม่ว่า การที่พ่อแม่ทำลูกออกมาแล้ว ตอนแก่ลูกต้องเลี้ยงฉัน ให้เงินฉัน ต้องมีบ้านมีรถเหมือนคนอื่น (ซึ่งการมีบ้านมีรถตอนนี้สำหรับเรามันไม่จำเป็นค่ะ ถ้ามีตอนนี้เรียกได้เต็มปากว่ามันคือหนี้สินไม่ใช่ทรัพย์สิน เพราะอยู่ใน กทม.เลือกใช้ BTS MRT ประหยัดและเร็วกว่า ) อยากฝากไว้อีกอย่างนึงก่อนจะไป (เรื่องวางแผนการเงินสำคัญจริงๆค่ะ เนื้อหาแบบนี้ในโรงเรียนไม่มีสอน)
ฉันเกิดมาเพื่อเป็นเวร เป็นกรรมของพ่อกับแม่หรือไม่?
เข้าเรื่อง เมื่อไม่กี่วันก่อน แม่ได้โทรมายืมเงินเป็นจำนวนเงิน50,000บาท จากฉัน ซึ่งฉันเองก็เอาเงินนี้ฝากไว้กับธนาคารที่ให้ดอกเบี้ยสูง ฉันตอบตกลง อีกไม่กี่วันถัดมา แม่โทรมาถามว่าเงินได้หรือยัง ต้องใช้แล้ว ฉันเลยถอนเงินจำนวนนั้นโอนให้แม่ และแนะนำแม่ว่า "เรื่องการวางแผนการเงินสำคัญนะ เงินออมฉุกเฉินก็สำคัญ ถ้าว่างๆลองศึกษาดู เพราะเวลาจะใช้ยืมใครลำบาก ถึงยืมได้ก็ต้องให้ดอกเขา ถ้ารอบหน้ามีอีก หนูไม่รู้ว่าจะมีเงินให้แม่ยืมไหม" แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ " จร้า ถ้ายืมแล้วมีปัญหา บอกให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ ครั้งหน้าจะไม่ยืม ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องส่งรายเดือนมาให้แล้วนะ รู้สึกว่าเป็นบุญคุณ ถือว่าเป็นเวรกรรมกีนแต่ชาติปางก่อนแล้วกัน เลี้ยงโตแล้ว ถือว่าเอาตัวรอดได้แล้ว " สิ่งที่เราได้กลับคืนมา จริงๆแม่ยืมเราไม่บ่อย แต่ทุกครั้งที่ยืมก็จะเป็นเงินจำนวนมากๆตลอด เราได้อ่านข้อความของแม่เรารู้สึกเจ็บปวดที่สุด เราอยากแนะนำในสิ่งดีๆที่เราทำแล้วได้ผล เพื่อที่จะได้ไม่ต้องวนเวียนอยู่ในสนามแข่งหนู(หาอ่านและฟังได้จาก พ่อรวยสอนลูก ) แม่กับพ่อเราเป็นหนี้ ธ.ก.ศ แม่บอกเราว่า เรากับน้องสาว เป็นหนี้ตั้งแต่ยังไม่เกิด😖😖 รายจ่ายของเราในแต่ละเดือนก็มี เราหาคนเดียว ใช้หนี้คนเดียว ทุกเดือนต้องใช้หนี้ ก.ย.ศ ส่งให้ที่บ้าน ส่งรถ ค่ากินค่าอยู่ เราไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เราอยากรู้ว่า ถ้าพ่อแม่คุณเป็นแบบนี้ คุณจะจัดการและใช้วิธีไหนให้พวกท่านคิดได้ค่ะ ส่วนตัวพ่อกับแม่เป็นคนหัวโบราณ ไม่มีความรู้เรื่องการเงิน นอกจากกู้อันนั้นมาโป๊ะอันนี้ จริงๆเราอยากให้ท่านคิดแบบคนสมัยใหม่ว่า การที่พ่อแม่ทำลูกออกมาแล้ว ตอนแก่ลูกต้องเลี้ยงฉัน ให้เงินฉัน ต้องมีบ้านมีรถเหมือนคนอื่น (ซึ่งการมีบ้านมีรถตอนนี้สำหรับเรามันไม่จำเป็นค่ะ ถ้ามีตอนนี้เรียกได้เต็มปากว่ามันคือหนี้สินไม่ใช่ทรัพย์สิน เพราะอยู่ใน กทม.เลือกใช้ BTS MRT ประหยัดและเร็วกว่า ) อยากฝากไว้อีกอย่างนึงก่อนจะไป (เรื่องวางแผนการเงินสำคัญจริงๆค่ะ เนื้อหาแบบนี้ในโรงเรียนไม่มีสอน)