ขอเล่าเรื่องของผม กับ เพื่อนผู้หญิง ที่ผมแอบชอบให้ฟังนะ ครับ อาจจะยาวนิดนึง แต่ว่ามันเป็นเรื่องที่อยู่ในใจผมมาตลอด 
ผมอายุ 42 ปี เมื่อ 5 ปีก่อน ผมได้ทำงานในบริษัทแห่งนึง แล้วได้พบกับน้องคนนึง ผมส่งบทความ ให้น้องเขาเอาลงเว็ป บริษัท เราเลยได้ทำงานด้วยกันมาตั้งแต่นั้น แต่ตอนนั้นยังอยู่คนละทีม (บริษัทไม่ใหญ่เลยเรียกเป็นทีมไม่เรียกเป็นแผนก ครับ) แล้วเดือนสุดท้ายก่อนผมออกจากงานผมย้ายมาทำงานกับทีมน้องเขา ที่เป็นทีมทำ Content (ผมอยู่ที่บริษัทนี้ 5 เดือน เดือนสุดท้ายมาทำงานที่ทีม content) ผมเลยมีโอกาสทำงานกับน้องเขา ก็ประมาณน้องเขาก็สอนงานล่ะ พวกโปรแกรมอะไรแบบนี้ ตอนทำงานด้วยกันผมไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับน้องเขาเลย แต่ไปชอบน้องอีกคนแทน แล้วน้องคนนี้ก็ให้คำแนะนำ (ไม่เชิงที่ปรึกษา แต่ว่ามาพูดเพื่อเคลียร์ประเด็นที่ผมแอบชอบน้องอีกคนให้ ครับ) แล้วสรุป คือ ตอนออกมาผมก็ยังชอบน้องอีกคนอยู่ แล้วตอนหลังอาจจะไปทักทายไปคุยกับน้องเขามากไปเขาเลยห่างไป ส่วนน้องคนนี้ ผมก็ทำงานด้วยต่อไป แล้วผมก็ออกจากงานมาอยู่บ้าน แล้วก็ตั้งใจพัฒนาตัวเอง ไปติวสอบใบอนุญาต แล้วก็ผลเป็นไปได้ด้วยดี สอบผ่าน ระหว่างทาง ผมกลับรู้สึกว่าคิดถึงน้องคนนี้มากๆ ไม่รู้เพราะอะไร แต่กลายเป็นว่าผมคิดถึงเขาตลอดเลย (อาจจะเพราะว่าเขาชอบแชร์ story ว่าไปไหนทำอะไรมาบ้างก็ได้ และตัวน้องเขาเองนิสัยน่ารัก แล้วก็เป็นกันเองกับทุกคน ยิ่งรู้จักยิ่งรู้ว่าเขามีอะไรดีๆเยอะมาก) ผมประทับใจเขาครั้งแรกจากวิธีการเลี้ยงดูของพ่อแม่ที่ทันสมัยมากๆ เลยคิดว่าเด็กคนนี้น่าจะเป็นคนที่มีคุณภาพมากๆ (ซึ่งก็จริงนั่นล่ะ) แล้วประทับใจเขาครั้งที่สอง จากบทความที่เขาเขียน (ประมาณว่าบทความเขามีความละมุนมั้ง เลยโดนตกไปอีกที) แล้วผมก็แอบไปดูภาพในอดีตของเขาสมัยเรียน สมัยไปเรียนต่อตปท. ซึ่งชีวิตเขาตอนนั้นมีสีสัน มีชีวิตชีวา และความสดใส จนผมแอบประทับใจ เขาชอบรีวิวอาหาร เขียนบทความ ชอบถ่ายรูป เล่นเปียนโนก็เป็น เก่งภาษา แถมมีไอเดีย creative เยอะแยะ ตามประสาเด็กอินเตอร์ (เขาจบโรงเรียนนานาชาติ) ความเป็นเขาทำให้ผมเริ่มเปิดมุมมองใหม่ๆ ผมเริ่มชอบอะไรที่เขาชอบ เช่น การถ่ายรูป งานศิลปะ นิยาย (ที่ปกติไม่เคยอ่านเลย แต่ตอนหลังมาอ่านตามเขา แถมผมแต่งนิยายด้วยนะ เอาเรื่องจริงๆมาแต่ง) แล้วก็อะไรที่เด็กรุ่นเขาชอบ เช่น เล่นเกม อ่าน webtoon ผมก็เอามาทำบ้าง ซึ่งผมพบว่าชีวิตดูมีความเครียดน้อยลง มีชีวิตชีวาขึ้น แล้วผมก็มีโอกาสมาทำงานกับเขาอีกครั้ง เป็นการเขียนบทความให้บริษัทแบบไม่คิดเงิน แต่ว่าเป็นการเขียนบทความการลงทุนสำหรับมือใหม่ ผมก็เลยได้มาคุยกับน้องเขาอีกครั้ง แล้วครั้งนี้เราเริ่มได้คุยกันมากขึ้น (มากนี่ประมาณ 3 วันล่ะที่คุยกันก่อนนอน แต่คุยแบบเพื่อนนะ คุยงานคุยเล่นกันไม่ได้แบบจีบ) น้องเขาคงไม่คิดดอะไรหรอก แต่ว่าผมน่ะลืม 3 วันนั้นไม่ลงจริงๆ บางทีผมก็คิดว่าน้องเขาอาจจะรู้สึกดีกับผมบ้างก็ได้ เพราะเห็นน้องเขามา like เวลาผมแชร์รูปถ่ายหรือว่าเวลาที่บอกว่าสอบผ่านแล้ว (จริงๆ เขา like ให้เพื่อนทุกคนที่เขาสนิทล่ะ ผมเพิ่งมารู้ตอนหลัง แต่ตอนแรกแอบรู้สึกดีไปไกลแล้ว) แล้วผมก็รู้สึกชอบเขาแบบจริงๆแล้ว แบบว่าชอบมาก คิดถึงทุกวันเลย จนงานเขียนจบลงไปนานแล้วผมก็ยังติดตามเขาอยู่ มีแอบทักไปบ้าง แต่ตอนหลังเขาเริ่มตีตัวออกห่าง แต่ก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดี แล้วเขาชอบอ่านหนังสือ แล้วแชร์มุมมองของหนังสือใหม่ๆ ด้วยซึ่งตรงนี้หลายๆยอย่างช่วยให้ผมได้มุมมองใหม่ๆ แล้วเขาก็รีวิวหนัง (รีวิวหนังนี่ผมชอบอ่านมานานแล้ว ที่ประทับใจเขาส่วสนนึงมาจากรีวิวหนัง เพราะว่าเขาเขียนวิจารย์ ในเชิงที่เข้าใจในมุมมองของทุกตัวละคร ทำให้ผมคิดว่าเขาน่าจะเป็นคนที่เข้าใจคนอื่น ตรงนี้ยิ่งทำให้ชอบ) แล้วหลังๆ เขาสวยน่ารักขึ้นมาก (ตอนทำงานเขาไม่ค่อยแต่งตัวผมเลยไม่คิดว่าเขาสวยหรือน่ารัก แต่เขาสวยอยู่แล้วพอแต่งตัวเนี่ยเรียกว่าผมหลงเสน่ห์แบบตายไปเลย ^ ^ สวย น่ารักมาก) ระยะห่างของเราค่อยๆห่างกันไปเรื่อยๆ ผมเคยทักไปแก้คำผิดในบทความบริษัท ปีแรกๆ เขาก็เอาไปแก้ แต่ปีหลังๆ เขาก็คุยกับผมแล้วหลังจากรู้ว่าผมชอบเขาเคยบอกว่า ขอบใจที่มาเอาใจเขาแต่ว่า ไม่อยากให้ผมทำแบบนี้แล้วก็ค่อยๆ ห่างไป แต่เหมือนเขาก็ยังเป็นห่วงผมในฐานะเพื่อนล่ะ เขายังคงเข้าใจว่าผมชอบเขามาก เลยยังเห็นใจแล้วก็ให้เวลาทำใจ แต่ผมน่าะผ่านมาเป็นปีแทนที่จะทำใจได้กลับชอบเขามากขึ้นๆ เรื่อยๆ คิดถึงเขาทุกวัน เวลามีความสุขผมชอบคิดถึงเขานะ แล้วก็อยากให้เขามามีความสุขด้วยกัน มีอะไรดีๆ ก็อยากเอาไปแบ่งให้ เรื่องของเรากลายเป็นว่าผมติดต่อเขาได้น้อยลงเรื่อยๆ line ที่เคยทักไปเขาก็บล็อกไปแล้ว ผมเลยได้แต่ตามดูเขาผ่าน socaial อย่างเดียว แต่เรามีช่องทางติดต่อกันลับๆ นะแบบผมแสดงความรู้สึกไปเขาอ่าน แต่ไม่ตอบ ไม่ใช่ช่องทางทางตรงแบบแช็ต และผมว่าที่เขาเห็นใจและเข้าใจผมก็เพราะช่องทางนี้ แล้วเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เขายังคงใส่ใจผม ยังคอยช่วยเหลือบางด้าน จริงๆ ผมว่าหลายๆช่องทางที่ไม่เปิดเผยตัวจริงเขาก็คอยมาช่วยผมนะ คอยให้คำแนะนำ แต่ผมแค่ไม่แน่ใจแต่แค่เรู้สึกว่าน่าจะเป็นเขา ซึ่งผมขอบคุณมากๆ จริงๆ จนเมื่อวานผมไปอบรม เลิกแล้วผมแอบบอกเขาในช่องท่างติดต่อ ว่าจะไปที่ ค่าเฟ่ที่เขาเคยไป แล้วไปดูงานศิลปะ ผมจะไปแล้วอยากให้เขามาด้วย (ซึ่งจริงๆ เขาก็ไม่มา และผมก็ไปที่คาเฟ่นี่ล่ะ ตั้งใจไปอยู่แล้วถึงจะไม่เจอ แต่ตอนไปมันคือ ที่นี่คือที่ๆ ผมนัดเขามาผมเลยอยากมา แล้วผมก็อยากเจอเขามากๆ) แต่ผมเห็นใน story ว่าเขาอยู่อีกที่ที่ห่างไปไม่ไกลมาก ผมเลยตามไป แล้วไปเจอเขาในร้ายอาหาร แล้วผมก็เดินเข้าไปด้วยความเกร็งสุดๆ ใช่แล้วล่ะผมแอบตามมา  มันเป็นพวกพฤติกรรม Stocker ชัดๆ ซึ่งการแอบตามมาแบบนี้มันเป็นอะไรที่แย่มาก ซึ่งแน่นอนว่าเขารู้ และผมก็รู้ว่ามันแย่ แต่ตอนจะมาผมแค่รู้สึกว่าอยากมาเจอ เลยไม่ทันยั้งคิด แล้วผมก็นั่งโตะห่างไปจากเขานิดนึง แล้วสั่งอาหารมาทาน ทานเสร็จก็ไปทักเขา ว่ากลับแล้วนะ ดีใจที่ได้เจอกันนะ แล้วผมก็กลับ แล้วกลับมา เขาก็ unfriend ผมไปซึ่งผมเสียใจมากกับสิ่งที่ตัวเองทำ แล้วผมเข้าใจเขานะ เป็นใครก็คงทำแบบเขาล่ะ เขาไม่ผิดอะไร เป็นผมเองที่ผิด ถ้าทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้แล้วอยากถามคุณผู้หญิงทุกคน ถ้าคุณเป็นน้องคนนี้ คุณจะเกลียดผมไหม หรือว่าคุณรู้สึกกับผมยังไง แล้วผมมีทางที่จะกลับไปคืนดีกันเหมือนเดิมได้ไหม แค่นี้ล่ะ ครับ ตอนนี้ผม down มากๆ จนทนไม่ไหว มีแต่คำถามเต็มไปหมด แล้วก็รู้สึกผิดมากๆ เลยมาขอคำแนะนำในนี้ล่ะ ครับ ก็ถ้ามีใครมาตอบผมขอขอบคุณมากๆ เลย ครับ