เด็กก็คือเด็ก  เค้ายังไม่ประสาต่อโลก  ..
เราเป็นผู้ใหญ่ ต้องมีวุฒิภาวะให้มากๆ เมตตาให้มากๆ..
หากดูแลอบรมเด็กโดยขาดเมตตา ปล่อยให้โทสะเป็นใหญ่ ก็ไม่พ้นการใช้ความรุนแรง ด้วยการเฆี่ยนตีอย่างไร้สติ..
เพียงไม้เรียวที่พาดลงไปบนก้นที่บอบบาง เมล็ดพันธุ์แห่งความเมตตาสงสารก็แตกเปรี๊ยะ..
ถึงเวลานั้น เราก็กลับไปแก้ไขสิ่งผิดพลาดจากอารมณ์ร้ายไม่ได้แล้ว..
มันจะเป็นแผลผิดติดในใจเราไปยี่สิบกว่าปี..
เด็กอาจจะจำไม่ได้แล้วว่าเค้าเคยถูกตีด้วยไม้เรียวที่เตรียมการ..
แต่เราจำได้ไม่ลืมถึงความผิดพลาดของอารมณ์ในครั้งนั้น..
มันเหมือนรอยด่างบนโต๊ะกินข้าวที่ยากจะเช็ดให้สะอาด..

ดังนั้นแล้ว... อย่าพยายามใช้ความรุนแรงกับเด็ก เมื่อคุณอยู่ในวัยชรา..
เพราะคุณอาจจะไม่มีเวลาชีวิตเหลือมากพอให้สำนึกบาป..

อมิตพุทธ..

<sub>ปรัชญาว่าด้วย"รอยด่างบนโต๊ะกินข้าวที่ว่างเปล่า.."


ปล.คนที่แนะนำให้ใช้กระสุนจริงกับเด็ก คุณคงไม่เคยมีลูก  ...มั๊งเนอะ..? หรืองัย..</sub>