สวัสดีค่ะ มีใครเป็นเเบบเรามั้ยคะ เวลาที่เพื่อนหรือคนรู้จักเรา เค้ามีปัญหา ก็จะทักหรือโทรมาหาเรา ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องความรัก หรือเรื่องอื่นๆ เราก็ยินดีรับฟังเเละเเลกเปลี่ยนคำเเนะนำกัน เราไม่รู้เลยว่าเค้าไว้ใจหรือเชื่อใจเรามากน้อยเเค่ไหน ถึงกล้าที่จะเล่าปัญญา​ของตัวเองให้เราฟัง เเต่พอเป็นมุมของเราที่เรารู้สึกอยากจะพูดหรือระบายกับใครสักคน เรากลับไม่รู้เลยว่า เราควรทักหาใคร เลื่อนเเชทไปเเชทมาตัดสินใจนานจนหายเครียดจากปัญหาที่มีอยู่ มานั่งเครียดกับทักหาใครดีเเทน ไม่ใช่ว่าเราไม่ไว้ใจเค้านะคะ เเต่เป็นเราเองที่ไม่กล้าที่จะพูดออกไป จะเรียกว่าคิดเเทนก็ได้ เพราะเรารู้สึกว่า ทุกคนก็ต่างมีปัญหาของตัวเองอยู่เเล้ว เพื่อนบางคน เค้าก็ดูร่าเริง สดใส หัวเราะมีความสุขอยู่จนเราไม่กล้าที่จะเอาปัญหาของเราไปกางให้เค้าดู สุดท้ายก็ต้องมีนั่งร้องไห้เสียใจอยู่คนเดียว  อีกอย่างนึงน้อยคนที่จะเห็นมุมที่เราไม่สดใส หรือเสียใจ เลยทำให้เรายิ่งไม่กล้าเเสดงความอ่อนเเอให้ใครเห็น เพราะคนส่วนมากจะเห็นเรา ในมุมที่ตลก สดใส หัวเราะ เพื่อนๆ เเทบไม่มีใครได้เห็นน้ำตาเราเลย