พ่อเราเป็นคนขี้หึงมาก ตั้งแต่เราจำความได้พ่อจะจ้องจับผิดแม่อยู่ตลอดไม่ว่าแม่จะคุยกับใครทำอะไรที่ไหน จนแม่แทบไม่เป็นตัวของตัวเอง เพื่อนฝูงญาติพี่น้องจนตีตัวออกห่าง เพราะไม่อยากให้มีปัญหากัน
บ่อยครั้งที่ทั้งสองต้องมานั่งทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ พ่อจะชอบระแวงอยู่ตลอดว่าแม่จะไปชอบคนอื่น ทั้งที่แม่ไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลย แม่เราเป็นคนไม่ค่อยสูงสิงกับใครเลยนะเอาจริงเพราะเบื่อที่ต้องโดนจับผิดอยู่เรื่อย เลยเลือกที่จะเป็นแบบนี้
แต่ต้องเข้าใจว่าเราต้องอยู่ในสังคมเจอคนอื่นหรือเจอเพศตรงข้ามเขาถามเขาทักมันก้ต้องคุยตามมารยาทป่ะ ทุกวันนี้พ่อป่วยทำงานหนักไม่ได้ แม่ต้องเป็นเสาหลักของบ้าน แค่หาเงินมารับผิดชอบครอบครัวก็หนักแล้ว ทำไมพ่อถึงไม่เข้าใจแยกแยะบ้างเลย อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วควรหาความสุขใส่ตัวเอง ห่วงสุขภาพตัวเองไป ทำไมต้องมาคอยระแวงกับแบบนี้ ล่าสุดก้พึ่งทะเลาะกันไปเรื่องที่แม่ต้องไปเอาของบ้านเพื่อน แต่ประเด็นคือเพื่อนแม่เป็นเกย์
เขาไม่ชอบผู้หญิงด้วยซ้ำ พอแม่กลับบ้านก้มีปากมีเสียงกันอีกแล้ว  เราต้องเจอเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็กอะจนตอนนี้อายุ
22แล้ว พ่อก็ไม่ปรับปรุงตัวเองเลย
เราควรทำยังไง เคยเตือนพ่อไปหลายครั้งแล้วแต่พ่อบอกว่าเราเป็นเด็กไม่รุ้เรื่องด้วยไม่ต้องไปยุ่ง แต่ที่พ่อทำมันถูกหรอ