เรื่องราวมีว่า ผมและแฟนคบกันมา10ปี ตั้งแต่อยู่ม.2เรามีลูกด้วยกันสองคน แต่เราต้องเลิกกันเพราะตัวผมเอง คือ ตอนแรกเรารักกันดีมากจนแฟนผมท้องลูกคนแรก ผมที่เรียนต่อ ปวช. แต่แฟนไม่เรียนต่อ(มีลูกตอนคบกันได้2ปีนะครับ) ตัวผมที่ตอนนั้นยังคงเด็ก และเป็นเด็กเกเร ผมติดเพื่อน ติดเกมจนมีเวลาให้เธอน้อยลง ตอนนั้นเธอบอกว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้าซึ่งผมรู้แต่ก็ยังไม่ได้ดูแลเธอเท่าควร
เธอก็อดทนอยู่ด้วยกันมาเรยๆ แต่เธอดูแลผมดีมากนะครับเราผ่านเรื่องราวร้ายๆมาด้วยกันเยอะมาก ทะเลาะกันค่อนข้างบ่อย แต่ส่วนมากจะเป็นปัญหาเล็กๆ จนเราครบกันมา6ปีกว่าเราก็มีลูกคนที่2 ผมเปลี่ยนจัวเองหมดชีวิตวัยรุ่นเพราะต้องทำงานหลังเรียนจบปวส. ชีวิตก็เริ่มเปลี่ยนแปลงกันเรยๆ หว่างตั้งแต่มีลูกแฟนผมไม่ได้ทำอะไรนะครับ เลี้ยงอยู่บ้านเดียวกัน ค่อยดูแลลูกและผมมาตลอดไม่ออกไปไหนเลยอยู่บ้านอยากเดียวมาหลายปีจนถึงปัจจุบัน เธอชอบบ่นผมเรื่องต่างๆ เช่น นอนไวๆ อย่าเล่นเกมเยอะ ตั้งใจทำงาน ส่วนตัวผมตอนนั้นก็ติดเกมไม่มีเวลาได้คุยกันจนเธอเริ่มเปลี่ยนไปตอนไหนผมก็ไม่แน่ใจ แต่ผมก็รับรู้ได้จนเริ่มเปลี่ยนตัวเองเล่นน้อยลง ผมไม่เคยนอกใจแฟนนะครับเราเชื่อใจกัรมากเพราะรู้ว่าต่างคนต่างไม่คิดนอกใจ  แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เรื่องนั้น มันคือเรื่องที่ผมไม่เข้าใจเธอผมได้ดูแลเธอดี เท่าที่เธอดูแลผมเธอเหนื่อยแต่ผมไม่รู้ เราอยู่ด้วยเหมือนทำหน้าที่ของพ่อ แม่ แต่เราได้ทำหน้าที่ขอแฟนหรือผัวเมียกันเลย ตัวผมที่รู้แล้วแต่รักเธอมันไม่พอ จนเธอเลิกหมดรักผมเธอบอกว่าอยู่กับผมไม่มีความสุขเลย เธออยากมีความสุขทั้ง อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น จนเธอหมดรักผมและทำหน้าที่แค่เป็นแม่ที่ดี แต่เธอยังดูแลผมอยู่ ทำทุกอย่างตอนแรกที่เราคบกัน  ผมที่รู้สึกตัวช้าไปจนเธอไปคุยกับใครอีกคน ผมที่พึ่งมารู้ว่าเสียเธอไป ได้แต่ร้องไห้ ไม่อยากเลิกแต่เธอบอกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอรอผมมาตลอดที่จะให้เข้าใจเธอดูแลเธอรักเธอ มีเวลาเธอแต่ผมทำมันช้าไปเธอบอกไม่เลิกกับผมแต่ไม่ได้มองแบบคนรักแล้วในสายตาเธอ  ตอนนี้ผมพยายามให้ในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำผมอยากดูแลเธออยากให้เธอรักผม มองผมเหมือนคนรักอีกครั้ง แต่เธอพึ่งมีคนคุยใหม่ ซึ่งเราเลิกกันแล้วแต่ก้ยังอยู่บ้านเดียวกันเธอทำเหมือนปกติทุกอย่างดูแลผมกับเหมือน แต่เธอไม่รักผมแล้ว  แต่สำหรับผมเธอทุกสิ่งทุกอย่างไม่อยากเสียเธอไปจนตอนนี้ผมพยายามให้ทุกอย่างกับเธอเพื่อที่เราจะไม่เลิกกันและผมพยายามอยู่ ในระหว่างที่เธอคุยกับอีกคน  ผมไม่รู้ว่าจะเอาถ้ากลับมาได้มั้ย ทุกคืนผมนอนเธอก้จะลงไปคุยกับอีก ผมนอนไม่หลับนอนรอเธอนอนพร้อมเธอ ผมพยายามทำในสิ่งที่ผมเคยทำ พาเธอไปข้างนอกไปดูหนัง ทำอะไรด้วยกันอยู่พูดคุยกับเธอ ผมขอย้อนกลับไปก่อนเลิกที่เราทะเลาะกันนะครับ คือผมรู้ว่าเธอคุยกับอีกคนแล้วเราก้ทะเลาะกันผมโวยวายทำมั้ยทำกับผมแบบนี้ เธอว่าเธอไม่ได้รักเหมือนคนรักอีกแล้ว แต่ไม่ได้เกลียดหรืออยากจะจากผมไปไม่อยากให้ผมเศร้าอยากให้ผมผ่านมันให้เพราะ เธอยังผ่านมันมาได้ตอนที่ผมไม่ได้อยู่กับเธอดูแลเธอไม่ทำให้เธอเป็นเหมือนคนรักเดธอบอกเธอรอผมมาตลอด10ปี แต่ผมไม่เคยทำให้เธอเลย ซึ่งแต่อย่างที่เธอพูดมามันทำให้ผมรู้ว่าทำอะไรไปบ้าง ผมเถียงเธอไม่ได้เลยไม่มีข้อแก้ตัวผมไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่เงียบแล้วร้องไห้แล้วเธอก็เข้ามาปลอบผม จนตอนนี้ ผมพึ่งมาพยายามในตอนที่สายไปแล้ว ผมอยากให้เวลากับเธอ อยากมีความสุขด้วยกันกับเธอ อยากใช้ชัวิตกับเธอให้มากขึ้นแต่ผมทำหลังจากที่เราเลิกกันแล้ว เพื่อที่จะได้เธอคืนมา  
ผมควรทำหรือป่าว ผมไม่อยากเสียเธอไปผมได้แต่รักเธอแต่ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกเลยว่าเป็นคนรักผมพยายามทำทุกอย่างอยู่ในตอนนี้
มันดีแล้วใช่มั้ยครับ เพราะผมไม่อยากเสียผูหญิงที่ดีคนนี้ไปจริงๆ เพราะไม่มีอะไรมาแทนเธอได้ ตอนนี้พยายามอยู่

ขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวนะครับ อาจจะงงไปหน่อย