เราเห็นแก่ตัวกับแฟนเกินไปไหมคะ กับการที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ?

                    ขอเกริ่นก่อนนะคะ เรากับแฟนคบกันมา 6 ปี ปัจจุบันแฟนอายุ 28 ปี ส่วนเราอายุ 24 ปี ยังไม่ได้แต่งงาน พึ่งมาอาศัยอยู่ด้วยกันหลังจากที่คบกันมาแล้ว 4 ปี ยอมรับว่าตอนที่คบกันแรกๆเรายังเด็กมาก มุมมองการใช้ชีวิตค่อนข้างที่จะแคบเพราะยังเรียนอยู่ ตอนเริ่มคบหาดูใจกับพี่เค้า เรารู้สึกว่า เค้าเป็นคนดีมาก หน้าที่การงานโอเค ให้คำปรึกษาได้ และประเด็นคือ พี่เค้าขับบิ๊กไบค์ค่ะ (*ต้องบอกก่อนว่าส่วนตัวไม่ได้คบพี่เค้าที่เรื่องรถ แต่เราห็นว่า ชอบบิ๊กไบค์เหมือนกันเลย น่าจะสไตล์เดียวกัน เลยคบค่ะ)
               เข้าเรื่องเลยนะคะ ด้วยความที่เราเริ่มโตขึ้น ได้ไปเจอสังคมที่กว้างขึ้น ได้ไปเจอสังคมใหม่ๆ มีความคิดอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไป อย่างเช่น เรื่องการใช้ชีวิต ทัศนคติ หลายๆครั้งที่เราจะทะเลาะกันเพราะความเห็นไม่ตรงกัน แต่เพราะเรารักกันมากค่ะ ทะเลาะกันทุกครั้ง ก็จะกลับมาคุยกันได้ปกติทุกครั้ง 
***พฤติกรรมของเราที่เริ่มเปลี่ยนไปได้ชัดเลย คือ
-   มีโรคส่วนตัวสูงขึ้นในบางเวลา
-   มีสังคมคบเพื่อนที่ชอบขับมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ ซึ่งเค้าไม่ชอบ เพราะส่วนมากสังคมบิ๊กไบค์มีแต่ผู้ชายขับ (แต่ส่วนมากจะขับเที่ยวคนเดียวอยู่แล้ว)
-   ชอบขับมอไซค์ไปนั่งเล่นที่คาเฟ่ซุ้มกาแฟคนเดียว เป็นเวลานานๆ (เที่ยงยันเย็น)
-   เริ่มไปปาร์ตี้ดื่มกับเพื่อนที่ทำงานบ้าง นานๆครั้ง จากที่ไม่ค่อยได้ปาร์ตี้เลย (2-3 ปี/ครั้ง)
                 ซึ่งก่อนเราจะไปไหนเราก็จะบอกทุกครั้ง จะไม่มีการโกหก หรือแอบหนีไป  ยกตัวอย่างเรื่องขับมอไซค์เที่ยว ในทุกๆครั้งที่เราไป เราจะพยายามไม่ให้กระทบกับช่วงเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกันในวันหยุด อย่างเช่น วันไหนที่เค้าไปตกปลากับเพื่อน เราก็จะใช้ช่วงเวลาที่เค้าอยู่กับเพื่อน เพื่อไปขับมอไซค์(ถ้าถามว่า ทำไมไม่ไปตกปลากับเค้า จะบอกว่า เคยไปด้วยแล้วค่ะ แต่เราไม่ค่อยชอบ เราเลยงอแง)  หรือถ้าเค้าออกกะมา แล้วต้องนอนพักผ่อนในช่วงกลางวัน เราก็จะใช้ช่วงเวลานั้นในการไปขับมอไซค์
                 คือบางทีเราก็ยอมรับว่า เราเห็นแก่ตัวมากจริงๆ เราเป็นคนใจร้อน และไม่ชอบพูดขอโทษพร่ำเพรื่อ(แค่กับแฟน) ส่วนตัวคิดว่าถ้าขอโทษ นั่นคือ จะต้องไม่ทำมันอีก! แต่สิ่งที่เราทำ มันดันเป็นเรื่องความชอบของเรา เป็นสิ่งที่เราอยากทำมันอยู่เรื่อยๆ หรืออาจจะต้องมีการทำมันอีก อย่างเช่นเรื่องขับมอไซค์ ถ้าเราบอกเราขออนุญาตเค้า นั่นคือ เราจะไปค่ะ ถ้าเค้าโกรธ ค่อยมาเคลียทีหลัง หรือตอนกลับถึงบ้าน ถ้าพูดกับเค้าแล้วเค้าไม่ค่อยพูดด้วย เราปล่อยเลยค่ะ ไม่ได้พูดง้อหรืออธิบายอะไรให้ยืดยาว เพราะถือว่า คุยกันแล้วตั้งแต่ก่อนไป*(อันนี้ด่าได้ แต่อย่าแรงนะคะ)
เม่าบาดเจ็บ
            คือมันมักจะมีปัญหาและต้องทะเลาะกันตลอด อารมณ์เหมือน ถ้าตัวเค้าอยู่บ้าน ไม่ว่าจะทำอะไร เราก็จะต้องอยู่เป็นเพื่อนเค้าตลอด  ยกเว้นว่า! เค้าเองก็จะไปเหมือนกัน (อันนี้จะไม่ทะเลาะกันเลยค่ะ) เคยพยายามคุยกันแล้วหลายครั้ง ก็จะจบด้วยการเอาเรื่องมือที่ 3 มาอ้างทุกครั้งเลย ว่าไปหาใคร ไปหากิ๊กหรอ? บอกตรงๆ ท้อจนบางครั้งแทบถอดใจค่ะ เราผิดเองที่ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่แรก(อาจเป็นเพราะว่าตอนนั้นยังเด็ก เลยเกรงใจพี่เค้ามากๆ และเชื่อฟังตลอด)
ปล. เราควรจะวางตัวหรือทำตัวไงดีคะ?? ส่วนตัวไม่ได้อยากทำให้เค้าไม่สบายใจเลย แต่จะให้หยุดทำในสิ่งที่เราชอบ เพื่อให้เค้าสบายใจ ก็เกรงว่าตัวเองจะอึดอัดเหมือนกัน เพราะตอนนี้ก็ยังเป็นช่วงวัยรุ่นอยู่ อีกหน่อยถ้ามีครอบครัว ก็คิดว่าคงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้แล้ว
ปล.2 กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดประการใด ต้องขอโทษด้วยนะคะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่