คือเรางี่เง่าค่ะเรายอมรับเราขี้น้อยใจเรารู้ตัวคือเราผิดหรือป่าวคะ คือเรื่องมันเกิดขึ้นว่าเราคุยกันอยู่ดีๆค่ะเเล้วเราก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กๆเเล้วเราก็นอยไปเองจนเขาพูดออกมาว่าเดะเราก็ร้องไห้เดะเราก็งอนทำนองเเบบว่าเรางี่เง่าไรงี้หรือป่าวคะน้ำเสียงคือเเย่มากๆเเล้วเราก็ต่างคนต่างเงียบ เราพยามเเล้วค่ะพยามเก็บอาการความงี่เง่านี้ไว้มันเก็บไม่ได้เลยค่ะ เราเลยพูดกับเขาว่าถ้าต่างคนต่างไม่คุยก็วางสายไหมโทรไปก็เท่านั้น เขาก็บอกวางสิเราเลยวางเขาก็ทักมาบอกเราว่าเดะเราก็งอนเดะเราก็ร้องไห้เเล้วเขาก็บอกว่าฝันดีทั้งๆที่เขาก็รู้ดีเเต่ก็เลือกที่จะหายเขาก็นอนไปเลยค่ะ คือว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าบวกกับคิดมาก พอเจอเรื่องเเบบนี้เเน่นอนค่ะทำร้ายตัวเองมันไม่รู้สึกเจ็บตรวที่เราทำร้ายตัวเองเลยมันเจ็บที่ใจมากกว่าอีกค่ะเขาปล่อยเราไว้คนเดียวร้องไห้คนเดียวเครียร์ความรู้สึกเองคนเดียว พอเช้ามาเขาก็จะทำเเบบไม่มีไรเกิดขึ้นไม่ถามว่าเป็นอะไร ใช่ว่าความรู้สึกเราจะหายมันยังไม่หายเลยค่ะ ซึมทั้งวัน จนตกเย็นเค้าจะถามว่าเป็นอะไรพึ่งจะถามหรองง5555เขาก็ขอโทษเราคือมันง่ายไปไหมคะ เราร้องไห้นั้งซึมมาทั้งวันทั้งคืนเเต่พอมันบอกขอโทษคำเดียวมันจะหายง่ายๆเลยหรอคะ
คือเราต้องทำไงคะเราเจ็บมากอยากฟังคำจากผู้ชายกับผู้หญิงหน่อยค่ะเก็บเป็นความรู้ หรือเขียนให้กำลังใจก็ได้ค่ะอย่างน้อยก็ยังมีกำลังใจเดินหน้าต่อ ขอบคุณมากๆค่ะที่อ่านจบ ถือว่า
ได้ระบายไปในตัวด้วยนะคะ🥹