ออกแนวระบายนิดนึง  เราเป็นคนที่เข้าหาใครไม่เป็น ไม่มีเพื่อน  รู้สึกเป็นส่วนเกินทุกครั้งที่พูดกับคนอื่น เรารู้เราไม่ได้เป็นเหมือนผู้ชายคนอื่น เราไม่ได้เตะบอล เราไม่ได้ชอบพูดคุยเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่ทำไมคนรอบข้างดูใจร้ายกับเราจังเลย  เราพยามแล้วพยามมาตลอด แต่พออยู่จุดๆนั้นมันก็พูดไม่ออกจริงๆ ไม่มาเป็นเราไม่รู้หรอก  เราเสียใจมาก เราไม่ได้หยิ่ง เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ เราไม่ได้อยากนั่งกินข้าวคนอื่น เราไม่ได้อยากถูกมองว่าโลกส่วนตัวสูง  เพื่อนที่เราเคยคิดว่าเขาคือเซฟโซนของเราก็ห่างจากเราไปเรื่อยๆ มองเราด้วยสายตาไม่อยากคุยด้วย เราเปิดอ่านแชทเก่าๆทุกครั้ง เราหวังว่าเขาจะทักหาเราบ้าง อย่าทิ้งเราไปเลย เราอาจจะอ่อนต่อโลก แต่เราก็อยากได้เพื่อนที่เข้าใจเรา เราอยู่โรงเรียนมาครึ่งวัน เท่ากับว่าครึ่งชีวิตของวันเราอยู่ในโรงเรียน เราแค่อยากให้ใครเข้าใจเราบ้าง เราก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้