เราเข้าใจในความเป็นพ่อ แต่บางครั้งครอบครัวก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนครอบครัวอื่น เราไม่เคยอิจฉาคนอื่นเรื่องของแบรนด์หรืออะไรเลย แต่เรามักจะอิจฉาคนที่มีครอบครัวอบอุ่น อิจฉาทุกครั้งที่ครอบครัวอื่นกล้าพูด กล้าคุยกัน ในขณะที่เราแทบไม่ได้คุยกับครอบครัวเลย ไม่กล้าแม้แต่จะปรึกษาเรื่องของตัวเอง จนเราต้องเก็บไว้สะสม จนเริ่มเป็นซึมเศร้า ทั้งๆที่เราเป็นคนร่าเริง ทุกครั้งที่มีปัญหา แทนที่คนเป็นพ่อจะพูดเพื่อให้กำลังใจลูก แต่มันบั่นทอนทุกครั้งที่แกพูดออกมา ทำให้เราดิ่งไปในทุกครั้ง

ซึมเศร้าไม่ใช่อาการของคนที่สตอ หรือโรคที่เรียกร้องความสนใจเลยสักนิด เค้าไม่ได้ต้องการคนที่สนใจ
เค้าต้องการแค่คนที่เข้าใจ เข้าใจความรู้สึกของเค้า ไม่ใช่เห็นเค้าเป็นตัวตลก
การกินยามันทรมาน ทรมานในทุกๆครั้งที่กิน หลังกินก็ทรมารความรู้สึกอีกมากมายเลย

เราไม่อยากปรึกษาปัญหากับครอบครัวเพราะทุกครั้งที่เราปรึกษาหรือมีปัญหา
เค้าจะพูดทำให้เรารู้สึกแย่ เค้าช่วยแก้ปัญหานะ แต่มันต้องบั่นทอนทุกครั้ง

ตอนแรกเราไม่อยากมาอยู่กรุงเทพคนเดียว แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
กลายเป็นว่าไม่อยากกลับบ้าน เพราะรู้สึกมันไม่อบอุ่นเหมือนเคยเลย

เราะยายามเข้าใจเขา แต่ทำไมเขาถึงไม่พยายามเข้าใจ
ความคิดเราตอนนี้คือ ถ้าเราจากไปมันคงจะดีกว่าอยู่ตรงนี้

ใครหลายคนมองเราประสบความสำเร็จมากมาย
แต่สิ่งที่คนไม่รู้คือ เราต้องพยายามมากแค่ไหนกว่าจำได้ตำแหน่งที่ประกวดมา
คำที่โดนเอาไปบูลลี่ โดนว่าร้าย โดนสารพัด มันทำให้เราเป็นคนเงียบขึ้น
เงียบขึ้นเรื่อยๆ จนไม่อยากจะพูดจะคุย หรือปรึกษาใครเลย  
เพราะบางครั้งเราไว้ใจผิดคน มันกลายเป็นว่า สิ่งเหล่านั้นมาทำร้ายเราแทน