สวัสดีครับ ผมตั้งกระทู้นี้ไม่ได้มีจุดประสงค์ใดๆนะครับแค่อยากมาระบายสิ่งต่างที่มันอยู่ในใจตลอด

ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ล้มเหลวในการเรียนมากครับ ย้อนไปตอนสอบม.1 ผมตั้งใจจะสอบเข้ารร.แห่งนึง เริ่มอ่านหนังสือตั้งแต่เรื่มเทอม2 ป.6 จนถึงวันสอบสรุปผมก็สอบไม่ติด ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า มันคงไม่ใช่ที่ของเรา เรายังพยายามไม่พอแหละ ช่วงม.ต้น ผมก็ได้สอบหลายโครงการ แต่ผมก็ไม่เคยได้รางวัลอะไรเลย บางทีก็ฟลุ๊คได้ชมเชยบ้างนิดหน่อย ผ่านมาม.3ผมก็ตั้งใจจะสอบรร.อีกรร.นึง ผมก็ตั้งใจอ่านหนังสือตั้งแต่4โมงเย็นถึง5ทุ่มตลอดเทอม2 พอถึงวันสอบเข้าห้องพิเศษสรุปเราก็ติดแค่ตัวสำรอง จึงต้องไปเรียนห้องธรรมดาอีกรร.นึง ผมก็ปลอบใจตัวเองเหมือนเดิมว่า เรายังพยายามไม่ดีพอแหละ ขึ้นม.4 ก็สมัครสอบสอวน.วิชาชีวะ ผมบอกได้เลยว่าตอนนั้นผมตั้งใจอ่านมากเพราะมันดหลือเวลาแค่เดือนเดียว(อ่านทั้งวัน) พอวันสอบก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างครับ แต่ก็มั่นใจว่าได้เกิน60%แน่ๆ แต่ผลสุดท้ายมันก็ไม่ติด 

ผมผิดหวังในตัวเองมากครับ ถึงแม้พ่อแม่จะให้กำลังใจตลอด แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกท่านก็คงผิดหวังในตัวผมเช่นกัน ทุกครั้งที่ผมต้องโทรไปบอกพวกท่านว่าผมทำไม่ได้อีกแล้วนะ มันโคตรจะเจ็บเลยครับ ไม่ว่าจะทำอะไร สอบอะไร มันก็ล้มเหลวไปหมด

บางทีก็เจ็บใจนะครับ เพื่อนรอบๆข้างเราได้ไปต่อหมด มีแค่เราคนเดียวที่ยังคงทำได้ไม่ดีพอ

ผมแค่อยากมาระบายปัญหาต่างๆของผมที่ไม่กล้าระบายให้ใครฟัง

ขอบคุณที่อ่านนะครับ