ตอนนี้จขกท.ก็อายุเกือบๆ30เข้าไปแล้ว แต่ก็ยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งซักเท่าไหร่ ได้แต่ทำงานพาร์ททามตามร้านอาหารบ้างเพราะเป้าหมายชีวิตคือสอบราชการ จขกท.เลยมีเวลากลับบ้านบ่อย อาจจะกลับเดือนครั้งหรือเดือนละครั้งแล้วแต่ ถ้าช่วงนั้นไปสอบเพิ่งเสร็จก็เท่ทกับว่าต้องออกจากงานพอดี ก็จะมีเวลาอยู่บ้านนานหน่อย แต่ส่วนใหญ่อยู่ไม่ถึงเดือนก็ออกตระเวนหางานพสร์ททามระหว่างรอสอบอีกค่ะ

ปัญหาคือ...ญาติๆอยากให้เราเนี่ย อยู่บ้านเพื่อดูแลคุณตา ขอบอกก่อนเลยว่าทุกครั้งที่กลับบ้านเราก็จะเข้าไปหาคุณตาทุกครั้ง เชื่อมั่นสูงว่าหน้าที่หลานไม่เคยบกพร่อง แต่เมื่อถึงเวลาเราก็ต้องไปค่ะ เพราะจะให้อยู่ตรงนี้ตลอดโดยทิ้งอนาคตตัวเอง..มันก็ไม่ใช่

อีกอย่างท่านก็มีลูกหลานเยอะแยะ แต่ละคนทำงานดีๆทั้งนั้นเลยค่ะ แต่กลับไม่มีเวลามาดูแล แต่ยังดีที่มีลูกท่านคนนึง(คือน้าจขกท.เองแหละ) ที่ให้เงินคุณตาใช้เดือนนึงประมาน2000-3000
 ถามว่าท่านอยู่ได้ไหม ก็พออยู่ได้นะ

และมีลุงคนหนึ่งซึ่งเป็นพี่ชายของแม่ แกจะมีเวลาเข้ามาดูแลคุณตานานๆครั้ง ก็จะชอบพูดว่าทำไมไม่อยู่บ้านอยู่กับตา ....ถามว่าแล้วอนาคตเราล่ะ วันนึงตาไม่อยู่ เราจะเอาอะไรกิน ลำพังตอนนี้ก็ยังอาศัยเงินเก็บเก่าๆที่ได้จากงานพาร์ททามอยู่เลย แบบพอเงินใกล้หมดเราก็จะกลับไปหางานทำต่อ เป็นแบบนี้วนไปค่ะ

อีกอย่างหนึ่งเลยสิ่งที่เราน้อยใจที่สุด คือรู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่หลายรักของคุณตา ถ้าเปรียบเทียบก็คืออยู่ไกลกว้าปลายแถวอีกค่ะ แบบแทบมองไม่เห็นเลยล่ะ แต่ตอนนี้ที่ท่านได้ทองเห็นเราขึ้นมาก็เพราะไม่มีใครมาดูดำดูดีนี่แหละ หากวันใดที่มีลูกมีหลานคนอื่นๆไปหาท่าน ท่านก็ไล่เราเหมือนหมูเหมือนหมา ด่าเราแบบนั้นบ้างแบบนี้บ้าง บางทีก็น้อยใจมากเลยกลับไปหางานพาร์ททามอีกเป็นเดือนกว่าจะกลัยไปหาท่านอีก 

---

---

เหนื่อยจังเลยนะคะชีวิต ช่วยบอกที ว่าเราทำดีถูกคนแล้วหรือเปล่า...