ตั้งแต่เกิดมาพ่อผมไม่เคยพูดดีกับผมสักครั้ง ไม่ว่าจะทำดีมากแค่ไหน แต่ถ้าผมผิดพลาดเมื่อไหร่เขาพร้อมจะสบถคำด่าต่างๆนาๆออกมา ผมพึ่งย้ายออกมาอยู่กับเขาปีแรก อยู่กับเขามันก็ดีมีกินมีใช้แน่ๆไม่ต้องกลัวอด แต่สภาพจิตใจผมย้ำแย่ลงทุกวัน ผมจะย้ายไปไหนก็ไม่ได้ ผมได้เรียนในรร.ดีๆขนาดนี้แล้ว มีทางเดียวคือย้ายออกไปอยู่คนเดียว เคยบอกแม่แล้วนะครับว่าพ่อเป็นยังไง เขาบอกอดทนเอานะลูก ถ้าผมทนได้ผมคงไม่ไปบอก เขามักจะซื้อของแบรนด์เนมใหม่ๆอยู่เสมอ แต่กลับช่วยผมไม่ได้หรือไม่อยากช่วยไม่อยากยุ่งยาก มีอยากมีภาระก็ไม่รู้ครับ 

ผมอยู่ที่นี่ความอิสระในชีวิตของผมก็หายไปทันทีครับ ขนาดผมทำอะไรเสร็จแล้วงานบ้านก็เรียบร้อย ผมจะขึ้นห้องไปทำงานเขายังคิดว่าผมกลัวโดนเรียกใช้เลยครับ ผมไม่เคยทำอะไรถูกใจเขาเลยจริงๆ พ่อผมเคยติดคุกครับคดียา เขาบอกว่า"ที่กูติดคุกก็เพราะหาต้องหาเลี้ยง" เขาบอกแม่ไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลย เขาจะไปมีเวลาเยี่ยมยังไงละครับ ก็เขารับภาระต่อจากพ่อ พ่อผมก็ชอบด่าญาติฝั่งแม่ด้วยครับ(ตอนนี้พ่อกับแม่ผมเลิกกันนานมากแล้ว) เขาจะด่าใครผมก็ไม่สนใจหรอกครับ แต่เขาด่าตากับยายผม ท่านสองคนเลี้ยงผมมาตั้งแต่ยังเล็กๆ เขาหาว่าผมเอาสันดานเก่ามาใช้ทั้งๆที่ผมทำตัวดีเป็นเด็กดีเรียนดีมาตลอด หาว่าผมเถียงย่า เอาแต่ใจด่าตาด่ายาย ทั้งๆที่เขาไม่เคยมาสนใจผมด้วยซ้ำ กับพ่อผมไม่เคยเถียงด้วยสักคำเพราะผมกลัว ผมไม่เคยยื่นมือขออะไรที่มันเห็นแก่ตัวเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่ผมเกิดมา ถ้าเกิดเขาไม่ถามหรือไม่ใช่วันสำคัญอะไรผมจะไม่ขออะไร ได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่อะไรในบ้านผมก็ทำสุดความมารถที่ผมทำได้ แต่เขาก็ด่าเพราะผมทำไม่ถูกใจเขา แต่จะทำไงได้ผมก็ทำได้แค่นี้อะครับ วันนี้เขาไปทำงานที่ตจว.เขายังตามมาด่าผมได้ถึงในแชท มาบอกผมงานบ้านทำยังห้องกวาดยังทำนู้นทำนั่นทำนี่ยัง ผมก็บอกผมทำไปบ้างแล้ว มันหยุดตั้งสองวันอะครับคือจะให้ทำงกๆทั้งวันเลยมั้งครับ อธิบายก็ว่าเถียงอีก ที่ผมไม่ค่อยขออะไรเขาเพราะมีครั้งนึงตอนม.ต้นผมขอเงินไปดูหนัง เขาด่ายับเลยครับ ถึงขั้นโทรมาด่า(ตอนนั้นผมยังไม่ได้อยู่กับเขา) ผมทำได้แค่ถามตัวเองว่าเราทำอะไรผิดว่ะ ที่ผ่านมาเราเป็นเด็กไม่ดีเหรอ รถก็ไม่เคยแว้น เหล้ายาก็ไม่เคยยุ่งบุหรี่ไม่สูบ คนเรียกใช้อะไรเราก็ไป เรามันห่วยแตกถึงขนาดนั้นเลยเหรอ เขาต้องการให้เราเป็นแบบไหน ในหัวผมมีแต่คำถามมาตลอดตั้งแต่ผมเริ่มถูกเขาด่าครั้งแรก ผมใช้ชีวิตด้วยความกังวลว่าถ้าทำพลาดเขาจะด่าไหม แม้แต่เวลากลับบ้านหลังเลิกเรียนเขายังกำหนด เวลาไปโรงเรียนก็เหมือนกัน ผมกลัวมากเวลาที่เขาขึ้นเสียงถึงจะยังไม่ได้ว่าอะไรผมก็สั่นไปผม ผมกลัวจิตใจจะรับไม่ไหว ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าผมเลือกที่จะกลับไปอยู่กับตายายปู่ย่าก็เท่ากับว่าผมยอมแพ้ครับ มีทางเดียวเท่านั้นคือผมต้องเดินออกไปให้ได้ด้วยตัวเอง แต่ผมจะทำยังไงหล่ะ ผมจะทำยังไงได้ แม่ก็พึ่งไม่ได้ แม้แต่คนรับฟังปัญหาผมก็ไม่มีผมได้แต่คุยกับเสียงในหัวของตัวเอง ฟังมันตีกันไปมาจนสมองแทบระเบิด เครียดจนเสียสุขภาพ ผมต้องทำยังไงดี ผมทนไม่ไหวแล้วครับ