คือเรารู้สึกไม่โอเคกับทางญาติฝั่งแม่ เหมือนมันสะสมมาตั้งแต่เราเด็กๆ กับการที่เขาเอาเปรียบแม่เราและครอบครัวเราแทบจะในทุกๆเรื่อง เวลาบ้านเราเดือดร้อนพวกเขาไม่เคยคิดช่วยเหลือใดๆ แต่พอพวกเขาเดือดร้อนไม่ว่าบ้านเราจะมีหรือไม่มีก็ช่วยเหลือเขาตลอด บ้านเราเคยเกือบล้มละลายญาติพี่น้องแม่หายหมด มีแต่ญาติทางฝั่งพ่อที่อยู่เคียงข้าง เราต้องผ่านช่วงเวลานั้นมาด้วยการประคับประคองกันเอง พอเห็นแม่เรารักทางฝั่งพ่อเรามากกว่าก็มาคอยพูดกับเราว่าญาติฝั่งพ่อหวังอย่างนั้นอย่างนี้ เมื่อบ้านเราดีขึ้นพวกเขากลับมาพร้อมมาขอความช่วยเหลือจากครอบครัวเรา สิ่งที่เรารู้สึกตลอดเลยคือเรารู้สึกดีเวลาพวกเขาหายไปจากวงโคจรชีวิตครอบครัวของเราเพราะเมื่อไหร่ที่พวกเขากลับมาก็มีแต่ปัญหาวุ่นวายตลอด ไม่ว่าจะขอค่าน้ำไฟเพราะบ้านจะโดนตัด บางทีมาขอยืมรถบ้านเราไปขนของของเขาแต่แม่เราก็จำเป็นต้องใช้รถเลยให้ยืมไม่ได้สุดท้ายต้องให้พวกเขาไปจ้างรถมาขนย้ายและแม่เราก็ต้องเป็นคนออกค่าจ้างนั้นทั้งๆที่ไม่เชื่อเรื่องเลย และอีกหลายๆเรื่องที่เราเห็นมาตลอด หลายครั้งที่พวกเขาว่าพ่อแม่เรา ญาติฝั่งพ่อเราแต่พอเจอหน้าก็ทำเป็นพูดดีด้วยเราเห็นแล้วอยากจะอ้วกกับคนแบบนี้มาก จนเราอยากให้แม่จำในสิ่งที่เขาเคยกระทำไว้บ้างและตัดขาดพวกเขาไปเลย พอเราพูดไปแม่เราก็จะเป็นคนที่ขี้สงสารใจอ่อนคอยพูดออกรับแทน แต่เมื่อไหร่ที่โดนกระทำมากก็จะมาบ่นให้เราฟังจนบางครั้งเราเลยทะเลาะกับแม่และรู้สึกไม่โอเคกับแม่ไปด้วยว่าทำไมแม่ถึงไม่คิดถึงตอนที่เขากระทำกับเราบ้าง อยากให้ใจดำเหมือนกับที่เขาเคยใจดำกับพวกเรา