เรื่องราวมันก็มีอยู่ว่า คือเราขึ้นม.ปลายมาก็ต้องมีเพื่อนใหม่ ซึ่งเราเป็นคนเงียบๆไม่ใช่คนเฟรนลี่หรือเฮฮาคือไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนในห้อง สนิทแต่กับเพื่อนในกลุ่ม แต่เพื่อในกลุ่มทุกคนเป็นคนร่าเริงเฟรนลี่กันยกเว้นเรา 
ตอนแรกเราก็ยังไม่ได้คิดอะไรแต่พอนานเข้าเพื่อนกลุ่มเราเริ่มเล่นกับกลุ่มอื่นมากขึ้นเรียกได้ว่าเล่นด้วยกันครึ่งห้องกันเลยแรกๆเราก็เล่นด้วยตลอดจนแอบรู้สึกแปลกๆ เมื่อถึงตาเราเป็นตัวหลักในการเล่นทุกคนจะมีท่าทีเหมือนกับจะเลิกเล่นทำหน้าเหมือนไม่อยากให้เราอยู่ตรงนั้นและมันก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว 
หลังจากนั้นเราเลยเลิกเล่นนั่งดูพวกเขาเล่นแทนเพื่อนๆก็ไม่ได้ถามเลยว่าเล่นด้วยไหมคนไม่พอเล่นก็หาคนอื่นไม่ได้ถามเรา เราเลยนั่งดูพวกเขาเล่น
นอกจากนี้แล้วเวลาเรียนเราเป็นคนที่ตั้งใจเรียนแล้วจะเงียบไปเลยแล้วก็ดูเหมือนว่าเพื่อนในกลุ่มที่นั่งข้างเราจะไม่ชอบเหมือนพวกเขาชอบคุยกันมากกว่าเรียน
เวลาเลิกเรียนนั่งว่างๆกลุ่มอื่นก็มาด้วยเราก็นั่งเงียบฟังเพื่อนคุยกันไปรู้สึกเป็นส่วนเกินเพราะเราเงียบ

ประเด็นคือครูที่ปรึกษาก็เหมือนจะไม่สนใจเราด้วย เขาเยี่ยมบ้านกันแต่พวกเขาไม่มาเยี่ยมบ้านเราคนเดียวทั้งๆที่ต้องมา เวลามีงานกิจกรรมต่างๆครูก็จะมอบหมายให้เพื่อนรอบตัวเราทุกคนยกเว้นเราหรือว่าเขาเห็นเราพึ่งพาไม่ได้หรือเปล่า พอเราจะลาไม่ไปโรงเรียนก็ไม่สนใจไม่ลงชื่อให้ว่าลา

เราคิดว่าเราคิดไปเองทั้งหมดแต่ก็มีอีกหลายเรื่องจนเราเริ่มจะเเน่ใจแล้วละค่ะ ทุกคนคิดว่าไงคะ เราไม่มีที่ไปแล้วค่ะเหนื่อยใจมากเลยพยายามจะไม่คิดมากแล้วแต่มันอยู่ในชีวิตประจำวัน