สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกท่าน เป็นเวลานานหลายเดือนที่เราไม่ได้เข้ามาในนี้เลย วันเวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงต้นเดือนพฤศจิกาแล้ว อีกไม่นานการเปลี่ยนพุทธศักราชใหม่ก็จะวนมาถึงอีกครั้ง หลังจากที่เราได้ไปพบเจอและเรียนรู้อะไรหลายอย่างในชีวิตมาจนถึง ณ วันนี้ วันที่ได่มาเขียนกระทู้อีกครั้ง ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องการใช้ชีวิต ไม่ว่ามันจะหนักหนาหรือยากเย็นแค่ไหนแต่เราก็ผ่านมันไปได้เสมอ นั่นเป็นเพราะว่าเรารู้เป้าหมายและจุดหมายของตัวเอง เรา balance มันได้ดีเสมอ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เราไม่เคยเข้าใจมันเสียเลย ยิ่งค้นหาคำตอบยิ่งไม่เจอ ยิ่งพยายามทำความเข้าใจมันก็ยิ่งกลับไม่เข้าใจกันไปใหญ่ นั่นก็คือเรื่องของ "ความรัก" "หัวใจ" และ "ความรู้สึก"
เราเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความรัก แต่ไม่เคยมี "คนรัก" เลยสักครั้ง ใช่ค่ะ เราไม่เคยมีแฟนเลยมาตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ ในวัย 22 ปี อาจจะไม่ได้โตพอที่จะต้องมีสิ่งเหล่านี้ก็ได้ แต่เราทุกคนต่างก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมล่ะคะว่าโลกใบนี้ถูกดำเนินไปด้วยความรัก และเราทุกคนต่างก็ต้องมีความรักด้วยกันทั้งสิ้นไม่ว่ารักนั้นจะเป็นรักรูปแบบใดก็ตาม
ที่ผ่านมานี้เราเจอความรักที่ทำให้เราตั้งคำถามกับตัวเองว่า นี่คือความรักจริงๆใช่ไหม? ความรู้สึกที่ทำให้ทรมานกับความไม่ชัดเจน ความรู้สึกที่สุขใจเพียงบางครา แต่พอเขาลาเราก็เศร้าใจ ไร้ซึ่งสถานะ ความรู้สึกที่เขาไม่เคยทำร้ายเรา แต่เป็นเราเองที่เก็บมาคิดมากจนมันบอบช้ำไปหมด ความรู้สึกที่เราอยากปล่อย แต่พอเราปล่อยเขาก็ยื้อไว้ แต่ผลก็จบแบบเดิมคือไม่มีอะไรพัฒนาไปมากกว่านั้น ทุกอย่างถูกหล่อเลี้ยงด้วยความหวัง ที่เขาบอกเราว่า "เขาไม่ได้อยากพูดให้ความหวังเรานะ" จะว่าเป็นรักหรือหลงก็ไม่รู้เลย แต่มันคือความทรมานที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของผู้หญิงคนนี้ จากหญิงสาวที่อยู่กับตัวเองได้ดีเสมอ สดใส หัวเราะง่าย ยิ้มง่าย อยู่กับงานเขียนที่ชอบอ่าน หรือเขียนงานเองได้อย่างสบาย ดูหมาแมวไปวันๆ แต่ข้อเสียของฉันคือเป็นคนบูชาความรัก ทุกวันนี้ฉันจึงกลายเป็นหญิงสาวที่เศร้าเสียจนเป็นนิสัย
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉันยังคงคิดเสมอว่าความรักนั้นสวยงามกว่าสิ่งอื่นใดอย่างคนที่บูชาความรักนั่นแหละ ความรักยังคงงดงามหากมันจะเลวร้ายก็คงเป็นผู้ใช้รักนั่นต่างหากที่แต่งแต้มให้รักดูเลวร้ายลง และฉันก็ยังเชื่อเสมอว่าโลกใบนี้คงจะมีใครสักคนที่เกิดมาเผื่อฉัน และเราจะเกิดมาเพื่อกันและกัน ฉันหวังว่าเราจะพบกันในสักวันหนึ่ง...
ทุกคนล่ะคะ ยังเชื่อในความรักกันอยู่หรือเปล่า ยังเชื่ออยู่ไหมว่าต้องมีใครสักคนที่เกิดมาเพื่อเรา แชร์ความคิดกันและกันได้นะคะ ขอให้อีก 2 เดือนสุดท้ายของปีเต็มไปด้วยเรื่องราวที่มีความสุขมากกว่าเรื่องที่ต้องทำให้ปวดร้าวนะคะ ขอบคุณค่ะ
คุณเชื่อความคิดที่ว่า บนโลกใบนี้ต้องมีใครสักคนที่เกิดมาเพื่อกันและกันไหม?
เราเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความรัก แต่ไม่เคยมี "คนรัก" เลยสักครั้ง ใช่ค่ะ เราไม่เคยมีแฟนเลยมาตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ ในวัย 22 ปี อาจจะไม่ได้โตพอที่จะต้องมีสิ่งเหล่านี้ก็ได้ แต่เราทุกคนต่างก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมล่ะคะว่าโลกใบนี้ถูกดำเนินไปด้วยความรัก และเราทุกคนต่างก็ต้องมีความรักด้วยกันทั้งสิ้นไม่ว่ารักนั้นจะเป็นรักรูปแบบใดก็ตาม
ที่ผ่านมานี้เราเจอความรักที่ทำให้เราตั้งคำถามกับตัวเองว่า นี่คือความรักจริงๆใช่ไหม? ความรู้สึกที่ทำให้ทรมานกับความไม่ชัดเจน ความรู้สึกที่สุขใจเพียงบางครา แต่พอเขาลาเราก็เศร้าใจ ไร้ซึ่งสถานะ ความรู้สึกที่เขาไม่เคยทำร้ายเรา แต่เป็นเราเองที่เก็บมาคิดมากจนมันบอบช้ำไปหมด ความรู้สึกที่เราอยากปล่อย แต่พอเราปล่อยเขาก็ยื้อไว้ แต่ผลก็จบแบบเดิมคือไม่มีอะไรพัฒนาไปมากกว่านั้น ทุกอย่างถูกหล่อเลี้ยงด้วยความหวัง ที่เขาบอกเราว่า "เขาไม่ได้อยากพูดให้ความหวังเรานะ" จะว่าเป็นรักหรือหลงก็ไม่รู้เลย แต่มันคือความทรมานที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของผู้หญิงคนนี้ จากหญิงสาวที่อยู่กับตัวเองได้ดีเสมอ สดใส หัวเราะง่าย ยิ้มง่าย อยู่กับงานเขียนที่ชอบอ่าน หรือเขียนงานเองได้อย่างสบาย ดูหมาแมวไปวันๆ แต่ข้อเสียของฉันคือเป็นคนบูชาความรัก ทุกวันนี้ฉันจึงกลายเป็นหญิงสาวที่เศร้าเสียจนเป็นนิสัย
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉันยังคงคิดเสมอว่าความรักนั้นสวยงามกว่าสิ่งอื่นใดอย่างคนที่บูชาความรักนั่นแหละ ความรักยังคงงดงามหากมันจะเลวร้ายก็คงเป็นผู้ใช้รักนั่นต่างหากที่แต่งแต้มให้รักดูเลวร้ายลง และฉันก็ยังเชื่อเสมอว่าโลกใบนี้คงจะมีใครสักคนที่เกิดมาเผื่อฉัน และเราจะเกิดมาเพื่อกันและกัน ฉันหวังว่าเราจะพบกันในสักวันหนึ่ง...
ทุกคนล่ะคะ ยังเชื่อในความรักกันอยู่หรือเปล่า ยังเชื่ออยู่ไหมว่าต้องมีใครสักคนที่เกิดมาเพื่อเรา แชร์ความคิดกันและกันได้นะคะ ขอให้อีก 2 เดือนสุดท้ายของปีเต็มไปด้วยเรื่องราวที่มีความสุขมากกว่าเรื่องที่ต้องทำให้ปวดร้าวนะคะ ขอบคุณค่ะ