สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้ถาม(ที่เหมือนกระทู้เล่าเรื่อง)อันแรกที่ผมได้สร้างขึ้นครับ อาจจะพิมพ์ติดขัดอย่างไรและใส่แท็กผิดต้องขออภัยด้วยครับ และอาจจะยาวมากเพราะผมเหมือนจะเล่าทั้งชีวิตมหาลัยที่ผมอยู่กับเพื่อนคนนี้เลยครับ ขอบคุณครับ

ผมขอสรุปเรื่องสำหรับคนที่ไม่อยากอ่านยาวนะครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนใหม่ผม ได้รู้จักกันพูดคุยกัน แต่ผมได้มารู้ความจริงว่าเขาเรียนอะไรไม่รู้เรื่องเลยสักอย่าง ไม่รู้แม้แต่ความรู้พื้นฐานตอนประถม-ม.ปลาย การคูณเลขสองหลักยังผิดๆถูกๆ ไม่รู้จักเลขยกกำลัง ให้บอกจุดบนกราฟที่เขียนเลขบอกให้แล้วไม่เป็น ภาษาอังกฤษอ่านไม่ค่อยออกแปลไม่ได้ อย่างพื้นฐานคำว่านั่งภาษาอังกฤษก็ไม่รู้ และวิชาอื่นที่ต้องใช้ก็เรียนไม่ได้เลย แต่ได้เข้ามาเรียนวิศวะ(ตอนรอบพิเศษ) ผมช่วยสอนการบ้านก็แล้ว สอนการคำนวณพื้นฐานทุกอย่างก็แล้ว ผมทำทุกวิถีทางแล้ว แต่เหมือนว่าการสอนจะไม่ได้ช่วยเขาเลย ผมกลัวว่าเขาจะไปไม่รอดจึงอยากขอวิธีการช่วยเพื่อนคนนี้ครับ ขอบคุณครับ
————————

เริ่มเรื่องกันครับ

ผมได้เริ่มเรียนวิศวะที่ม.แห่งนึง ผมได้เข้ามาเรียนพร้อมกับเพื่อน ๆ ของผม แล้วผมกับเพื่อนก็ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่คน ๆ นึงตอนงานปฐมนิเทศ

ผมขอตั้งชื่อสมมติเพื่อนคนนั้นว่าชื่อ z นะครับ.
ผมกับเพื่อนได้พูดคุยกับ z และถามกันไปกันมาตามสไตล์คนรู้จักกันใหม่ ๆ ชื่ออะไร มาจากจังหวัดอะไร ชอบเล่นเกมอะไร และอื่น ๆ คำถามทั่วไปครับ

และพองานปฐมนิเทศได้จบลง ผมก็ถาม z แล้วก็บทสนทนาตามนี้ครับ (ผมขอแทนตัวเองว่า i นะครับ)
i : นี่ z กลับหอยังไงหรอ
z : อ๋อเดี๋ยวเราเรียกรถ(วิน)เอา
i : เอ๋า z ยังไม่ได้เอารถ(มอไซค์) มาที่นี่ใช่มั้ย
   (z มาจากต่างจังหวัด) งั้นเดี๋ยวเราพาไปส่งให้
z : งั้นก็ได้ ขอบใจมากๆ

และผมก็ได้พา z ไปส่งหอ ซึ่งอยู่ห่างจากม.เกือบ 7 กิโล! แล้วเขาต้องนั่งวินไป-กลับทุกวัน ผมก็เลยถามไปว่า
i : ทำไม z มาอยู่หอไกลแถะ
z : เราไม่ค่อยรู้เรื่องแถวนี้ แล้วตอนจะมานี่หอมันก็เต็มหมดแล้ว ก็เลยได้มาอยู่ที่นี่แหละ
i : อ๋อออ เข้าใจ ๆ ถ้าเราเป็นมาจากต่างจังหวัดเราก็คงจะงงๆ เหมือนกัน
z : โอเค ขอบใจมากนะที่มาส่ง แล้วเจอกันน บายย
i : บาย เจอกัน ๆ

ผมก็ได้พาส่งกลับหอเรียบร้อย และก็มีกิจกรรมมากมายของม.ต่อ แล้วก็เข้าร่วมจนติดโควิด แล้วผมก็ต้องกักตัวจนถึงวันเปิดเรียน

ก่อนที่จะเปิดเรียน
เราต้องมีการลงรายวิชาที่ต้องเรียนก่อน
และพอถึงเวลาที่จะต้องลง ผมถามกับเพื่อนและ z สรุปไม่มีใครรู้เลยว่าต้องลงวิชาอะไรและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนี้ต้องลงรายวิชา
(ผมคิดในใจ ถ้าไม่มีฉันพวกเองจะได้เรียนมั้ยหนิ)
ผมเลยต้องพาเพื่อนผมและ z ลงรายวิชาที่ต้องเรียนในเทอมแรก

และสัปดาห์วันเรียนครั้งแรกของมหาลัยก็มาถึง
ผมกับ z ไม่ได้อยู่เซคเดียวกัน(ชั้นเรียนแต่ละส่วน)
ผมจึงไม่รู้พฤติกรรมตอนที่เขาเรียนว่าเป็นอย่างไร
พอเจอหน้ากันผมก็เลยเข้าไปลองถาม
i : เห้ยย z เรียนเป็นยังไงบ้าง (เรียนคณิต)
z : ดี ๆ เรียนเข้าใจมาก
i : ชอบวิชาอะไรมากสุด ๆ
z : คณิตศาสตร์เนี่ยแหละ
i : โว้ว เก่งแท้
แล้วก็คุยกันไปเรื่อย ๆ สรุปว่าเขาชอบคณิตศาสตร์มาก บวกลบคูณหารมาให้หมดเลย เขาทำได้หมด
(แต่สำหรับวิศวะแล้วมันไม่ได้มีแค่นั้นน่ะสิ...)

(ผมจะข้ามไปสัปดาห์ที่ 2 ของการเรียนนะครับ
เพราะสัปดาห์แรกผมยังไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรแต่การบ้านผมมั่นใจว่าเขาลอกของคนในแอพแชทกลุ่มที่มีการสอนการบ้านกัน)

-----ถึงสัปดาห์ที่ 2 ของการเรียน
และก็ถึงเวลาที่ต้องทำการบ้านและควิซ
วันนี้ z อยู่ที่หอผม และได้ขอมาทำการบ้านด้วย
ตอนนั้นผมยังไม่ว่างจึงให้ z ลองทำไปก่อน และผมก็ไปข้างนอก
และพอผมได้กลับมาอีกที ผมเห็น z นั่งงงกับข้อที่ไม่ต้องคิดอะไรเลย
นั่นคือ "การวาดจุดบนกราฟเฉยๆ (และมีการให้เลขแกนทั้ง 2 มาให้แล้ว)" ตัวอย่างเช่น (1,2) เขาให้เลขแกน x,y มาให้แล้ว และให้เราวาดจุดดำๆลงในกราฟเพียงแค่นั้น
ใช่ครับ เขาทำไม่ได้

เขาไม่รู้ซ้ำด้วยว่ากราฟแกน x แกน y คืออะไร
ซึ่งเรื่องนี้เราน่าจะเคยเห็นตั้งแต่ตอนม.ต้นอยู่แล้ว
(แถม z ยังจบวิทย์-คณิตตอนม.ปลาย เกรด 2.xx ด้วย ซึ่งยังไงก็ต้องเห็นบ่อยและควรรู้แน่ๆ)
แต่เขากลับไม่รู้อะไรเลย

ผมจึงสอนเค้าและก็เริ่มแปลกใจคิดกับตัวเองว่า
"ทำไมจบวิทย์-คณิตมาถึงไม่รู้จักกราฟได้..."
ผมเลยจึงลองสอนและถามไปเรื่อย ๆ
สรุปเขาไม่รู้เรื่องกราฟสักอย่างจริง ๆ ครับ
ผมสอนไป 5ชม. ใช่ครับ 5 ชม.กับวิธีการอ่านกราฟแกน x และ y ว่าจุดตรงนั้นอยู่ที่แกนอะไร
แต่ก็เหมือนจะไปไม่รอด ผมเลยบอกเขาให้กลับหอไปก่อนเพราะมันดึกแล้ว และบอกให้เขาไปทบทวนด้วย
z ก็ตอบได้ๆ เดี๋ยวเราจะกลับไปทบทวนเลย
(แต่ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเขากลับไปทบทวนจริงไหม)

และ z กำลังจะย้ายหอมาอยู่ใกล้ ๆ กับหอผม
z ได้สนทนากับผมว่า
z : นี่ i เราว่าจะย้ายหอไปอยู่ใกล้ ๆ กับ i นะ
i : ดีเลยย จะได้ไม่ต้องเสียค่าวิน กับค่าน้ำมันเยอะ(เวลานั้นผมขับไปเรียนไปส่ง z. z ก็จะช่วยผมออกค่าน้ำมันเสมอ)
z : นี่แหละเดี๋ยวเราว่าจะย้ายเร็ววันนี่แหละ
i : ได้ ๆ มา ๆ จะได้อยู่ใกล้ ๆ ด้วยกันเวลานั้น

-----ถึงสัปดาห์ที่ 3 ของการเรียน
และต้องทำการบ้านกับควิซอีกแล้ว
ผมก็กำลังทำการบ้าน และผมก็ทำเป็นถาม z ว่า
"9 ยกกำลัง 2 ได้เท่าไหร่"
"18 ไง"

ผมนิ่งไปสักพัก ผมจึงเริ่มถามกับ z มากขึ้น
"3 ยกกำลัง 2 ได้เท่าไหร่"
"ก็ 6 ไง"

ใช่ครับ เขาคิดว่า"การยกกำลัง" = "การคูณ"
เขาไม่รู้อีกว่าการยกกำลังหมายถึงอะไร และมันคืออะไร ผมจึงเริ่มคิดหนักอย่างมากว่า
"xิบหายละ เรียนวิทย์-คณิตมาแต่ไม่รู้จักเลขยกกำลังได้ยังไง"

จากที่กำลังสอนเรื่องอย่างอื่นอยู่
ผมรีบผลิกกลับลำให้ z ลองทำโจทย์ยกกำลังธรรมดา
เช่น 9² , 3² , 2³ และอื่น ๆ ที่ไม่ยากมาก
เขาทำไม่ได้ครับ และเขาไม่เข้าใจด้วยว่าคืออะไร
ผมจึงต้องรีบสอนอย่างหนักเพื่อที่ต้องให้เข้าใจให้ได้ เพราะมันคือสิ่งที่ต้องเจอในทุกบทเรียน

-----ถึงสัปดาห์ที่ 4
z ได้ย้ายจากหอเก่ามาอยู่หอข้าง ๆ กับหอผมเรียบร้อยแล้ว และพอถึงเวลาที่จะต้องทำควิซ หรือการบ้าน เขาก็จะมาหาแต่กับผม ทุก ๆ ครั้ง
และเขาทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย ยกเว้นแค่การบวกลบคูณหาร พอสอบเสร็จทุกอย่างเสร็จไม่ได้มีอะไร เขาก็กลับหอเขาไปและบอกขอบคุณมากๆ

สัปดาห์นี้ผมรู้สึกได้เลยว่าเขาสาหัสมาก
และผมคาดไม่ถึงจริงๆ....

เขาคูณเลข 2 หลักขึ้นไม่ได้ครับ...
(บางคนอาจจะว่ากันว่า "เค้าคูณไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ก็อย่าไปว่าเขา คนเราไม่ได้เก่งเท่ากัน")
(แต่อย่าลืมนะครับ "เขาจบวิทย์-คณิต และมาเรียนวิศวกรรมศาสตร์" ซึ่งมันเป็นพื้นฐานที่ทุกคนที่เรียนควรจะมีครับ)

และวิธีการคูณของเขา เป็นวิธีที่มองและใช้หัวอย่างเดียว ไม่มีการทดเลขอะไรทั้งนั้น และเวลาคูณออกมาก็ผิด ๆ ถูก ๆ ซึ่งมันไม่ควรจะเป็นแบบนั้น
(ผมยังงงอยู่ถึงตอนนี้ว่าเขาไปได้วิธีการคิดแบบนี้มาจากไหน)

คราวนี้ผมถึงกับต้องเอาการบ้านเด็กประถมมาให้ทำ
และก็เหมือนกับที่ผมคิดเลยครับ มีบางข้อที่ผิดและถูก
แต่ละข้อใช้เวลาในการคิด 10 นาที+- (กับโจทย์การคูณเลข 2 หลักเช่น 22*45)

และถ้าเขาใช้วิธีของเขาในการคูณเลข 5-6 หลักขึ้น
เขาทำไม่ได้ครับ และผ่านไปครึ่งชม.ก็ทำไม่ได้

และก็ผ่านมาแล้วหลายสัปดาห์กำลังจะจบเทอมแรก
ที่ผ่านมาทั้งหมดเขาต้องรอพึ่งผมอย่างเดียวโดยตลอดทั้งการบ้านทั้งควิซ ไม่ใช่แค่คณิตนะครับที่เขาทำไม่ได้ วิชาที่มีเรื่องการคำนวณ เคมี เรื่องคอมพิวเตอร์อังกฤษ ผมพูดตรง ๆ เลยว่า
"เรื่องเรียนเขาไม่ได้แม้แต่เรื่องเดียว"

ตอนแรกผมก็คิดหนักกับตัวเขามาก ๆ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว

แต่คำพูดนึง ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะหลุดพูดออกมา
"ควิซคราวหน้าขอคะแนนเต็มเลยได้มะ"

ผมได้ยินแล้วผมขึ้นมาก ๆ เลยตอนนั้น
ถ้าให้ช่วยไม่ว่าแต่ยังจะโลภมากอีก แล้วตัวผมต้องนั่งติวดึก ๆ ก่อนทำควิซตลอดแล้วการได้เต็มไม่ใช่ทำได้ง่าย ๆ แต่กลับกันอีกคนถึงจะนั่งเรียนไปแต่ก็ไม่เข้าใจอะไรเลยแต่ยังจะมาขอคนอื่นให้ทำให้ได้คะแนนเต็ม

และตัวเขาก็เริ่มทำตัวเอาแต่ใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
จนผมคิดว่าเทอมต่อไป ผมจะไม่ทำอะไรให้อีกแล้ว
ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ แต่ถ้าให้สอน ผมสอนได้
แต่ถ้ามาขอลอกแบบตัวเองนั่งไม่รู้เรื่องอะไร
แล้วมีคะแนนผ่านไปเรื่อย ๆ ผมขอบายแล้วครับ

และผมขอทิ้งท้ายคำถามไว้ครับ
"ถ้าเจอเพื่อนที่เป็นแบบที่ผมได้เล่าไป ทุกคนจะทำอย่างไรกันบ้างครับ"

(ใจนึงผมก็อยากช่วยเขาจริง ๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไง)
(แล้วผมเป็นคนที่ยอมคนง่าย ชอบช่วยคนอื่นแบบงี้อยู่ด้วย แต่เทอมต่อไปผมไม่เป็นแบบนี้แน่ ๆ)

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบครับ
สวัสดีครับ