คือเริ่มก่อนพ่อเราเกิดอาการชักครั้งแรกเมื่อ 1-2 เดือนที่แล้วด้วยค่าน้ำตาลในเลือดสูงมากๆ ราวๆ 500 ได้ ต่อมาเป็นวัณโรคอีกแต่หมอบอกกินยา 6 เดือนอาการก็จะหาย ซึ่งเจ้าตัวก็รับรู้ พอหมอนัดตรวจอาการกี่ครั้งๆ หมอบอกอาการดีหมดตรวจทุกอย่างดีหมด แต่พ่อเราคือนอนไม่หลับ หลับเองไม่ไก้ น่าจะเกิดจากอาการเครียดหรือกังวนอะไรซักอย่าง เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วก็นัดหมอจิตแพทย์คุยสรุปพ่อเป็นประมาณว่าโรคนอนไม่หลับอะไรแบบเนี่ยแต่ก่อนที่พ่อเราจะเป็นเบาหวานหรือวัณโรคก็นอนได้เองปกติ แต่ทีนี้หมอให้ยานอนหลับมาซึ่งพ่อเราก็กินติเต่อกันมาราวๆ 2 อาทิตย์ได้ แต่เราก็เป็นห่วงเขาวันนี้เลยงดให้ยานอนหลับไป แล้วพ่อก็ดูอาการกังวลอย่างเห็นได้ชัดเลย พ่อเราพูดขึ้นมาว่า ลูกไม่สงสารพ่อบ้างหรอ คือเราก็จุกอยู่ที่อกอะ คือเราไม่อยากให้เขาพึ่งยาพวกนี้มาก และเราก็รู้สึก งงๆ บ้างครั้งเราออกจากบ้านไปหรือไปทำงานเขาจะถามว่าไปไหนมาไม่เจอเลย บอกว่าเราทิ้งเขา ซึ่งหมอก็บอกนะว่าอาการเขาปกติทุกอย่างเราเลยสงสัยว่าทำไมเขาหลงลืมได้ขนาดนี้เลยหรอ เพราะก่อนหน้านี้ไม่เป็น และคือเขาทำให้เราต้องเป็นห่วงตลอดเวลา และในหลายๆครั้งที่เวลาเราบอกอะไรพ่อไม่เชื่อ บางครั้งก็รู้สึกว่าดื้อจนเราเหนื่อยเลย ในหลายๆครั้งพ่อทำให้เราเครียดจนมันสุดจะทน จนเราต้องทำร้ายตัวเองโดยการตบหน้าตัวเองบ้าง ต่อยกำแพงบ้าง คือมันรู้สึกอึดอัดใจ คือเราไม่สามารถบอกหรือพูดคุยกับใครได้ และทุกครั้งที่เครียดเราก็จะทำแบบนี้ทุกครั้งเลยคือมันเป็นไปเอง คือบ้างครั้งก็รู้สึกอยากตาย แต่คือก็เป็นห่วงแมวที่เลี้ยงอยู่อีก คืออาหารพวกนี้มันเกิดหลังจากที่พ่อเขา รพ. ขอโทษนะถ้าพิมพ์มาแบบ งงๆ