สวัสดีค่ะเราอายุ 21 ปีแฟนเราอายุ 27 ปีตอนจีบกันใหม่ใหม่แฟนมาหาที่สมุทรปราการค่ะเราอยู่ตัวคนเดียวที่สมุทรปราการเรากับแฟนคบกันได้สามเดือนแฟนก็มาขอเรา(มั้น)แล้วหลังจากมั่นได้ห้าเดือนเราก็มีน้องค่ะพอเรารู้ว่าเรามีน้องเราก็ไม่ได้ทำงานค่ะแฟนทำงานแค่คนเดียวก็ทูทูไทไทกันมาเพราะแต่ละเดือนมันติดลบค่ะจนเราท้องได้ห้าเดือนเรากับแฟนก็ตัดสินใจกันว่าจะไปอยู่ บ้านแฟนที่บุรีรัมย์หลังจากที่มาอยู่บ้านแฟนได้หนึ่งเดือนแล้วก็มีคำถามในหัวมากมายเลยถามว่าทำไมเราถึงต้องมาอยู่ตรงนี้มาอยู่ที่นี่ทุกทุกวันพระเราจะตื่นมาทำกับข้าวไปวัดหรือวันไหนที่นอนเต็มเต็มอิ่มเพราะบางแฟนกรน  และทุกๆวันเราจะทำงานบ้านเก็บจานมาล้าง เรารู้สึกว่าตั้งแต่แฟนมาอยู่บ้านเขาแฟนให้ความรักกับเราน้อยลงมากๆเลยค่ะเพราะเขาเกรงใจแม่เขามากและรักแม่เค้ามากๆแล้วก็เชื่อฟังแม่มากๆ แม่แฟนไม่เคยล้างจานเองเลยค่ะถ้ทำกับข้าวเสร็จที่ไหนก็ทิ้งหม้อทิ้งกะทะอะไรตรงนั้นให้เราไปเก็บมาล้างหรือไม่ก็ให้พ่อของแฟนเก็บมาล้างแต่ตั้งแต่เรามาเราต้องเก็บมาล้างค่ะถ้วยชามทุกๆวันจะกองไว้ให้เราล้างแค่คนเดียว เพราะบ้านแฟนมีแต่ผู้ชายค่ะมีผู้ชายสามคนแล้วก็มีแม่แฟนอีกหนึ่งคนแล้วก็เราค่ะแต่เราต้องเป็นคนล้างทั้งหมดทุกวันวันไหนที่แม่ทำกับข้าววางหม้อไว้เราไม่ได้ดูมันก็จะแห้งติดหม้อกับกระทะเราก็ต้องมานั่งขัดหม้อกับกระทะวัวันไหนที่เราซักผ้าให้เรากับแฟนเราก็ต้องซักผ้าให้แม่แฟนแล้วก็พ่อแฟนด้วทั้งทั้งที่เราไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ของเราเลยแต่เราต้องมาทำที่บ้านแฟนทำทุกอย่างถ้วยชามก็กระจัดกระจาย กินเสร็จก็วางไว้เพื่อให้เราไปเก็บเหมือนร้านอาหารตามสั่งเลยทุกวันเราอยู่แบบไม่มีความสุข เราท้องได้ห้าเดือนเราก็อยากกินหมูกระทะชาบูเพราะตอนที่อยู่สมุทรปราการเรากินเดือนละสามครั้ง แต่หลังจากที่เรามาอยู่บ้านแฟนได้ 15วันเรากินหมูกระทะแฟนก็พาไปกินแต่ถัดมาอีก15วันคือวันที่ 30 ก็คือครั้งที่2ของเดือน เราอยากกินชาบูแฟนก็บอกแม่แฟนว่าจะพาเราไปกินชาบู(แฟนเป็นคนเชื่อฟังแม่มากๆกลัวแม่เขามากมีอะไรไปไหนเขาจะบอกแม่เขาตลอด)แม่แฟนก็บอกว่ากินอีกและซึ่งเราก็ได้ยินแล้วแฟนก็พาไปแต่ตลอดเวลาที่ขับรถแฟนก็จะบ่นตลอดว่าทางมันไม่ดีจะมากินทำไมไม่ต้องกินแล้วมั้งเราก็ไม่ได้พูดอะไรเรารู้สึกว่าตั้งแต่มาอยู่บ้านแฟนแฟนให้ความรักกับเราน้อยมาก แม้แต่วันที่เราบอกกับเขาว่าเราอยากไปไกลๆอยากไปจากตรงนี้เค้าก็ไม่มีคำพูดที่จะรั้งเราไว้สักคำแต่เขาบอกแค่ว่าจะไปก็ไปแต่ขอลูกไว้เพราะที่บ้านเค้าอยากได้หลานมากๆรวมถึงตัวเขาอยากมีลูกด้วย ตั้งแต่เราอยู่บ้านแฟนสายตาของแม่แฟนไม่เคยมองเราว่าเป็นลูกสาวคนนึงเลยแต่ละวันเราแทบจะคุยกับแม่แฟนแค่วันละสองคำคือคำว่าแม่กินข้าวยังแม่กินข้าวไหมแค่นั้นแม่แฟนไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับเราเลย ฝากท้องที่ไหน มีอาการเจ็บท้องมั้ยไม่มี เวลาเราอยากกินอะไรเราขอให้แฟนพาไปซื้อแม่แฟนก็จะสีหน้าออกตลดเหมือนแม่แฟนมีกำแพงในใจอะไรซักอย่างที่ยังไม่ได้เปิดรับเราเป็ลูกคนนึ่งเวลาเราตำหนิอะไรแฟนแม่แฟนก็จะเข้าข้างแฟนตลอด บอกให้แฟนรู้จักเก็บของมันรก แม่แฟนก็จะมองมาที่เราตลอด บ้านคือรกมาก สกปรกมากแม่แฟนไม่เคยกวาดบ้านหรือทำความสะอาดอะไรเลยไม่รู้อยู่กันมาได้ไง รอแต่เราทำ เราควรจะทำยังไงดีเราไม่มีความสุขเลยสักวันอยากไปจากนี้ก็ต้องมีค่าใช้จ่ายใหนจะเหมารถไหนจะค่าเช่าห้องใหม่

ทุกวันอยู่กับแฟนเหมือนไม่ใช่ความรักเหมือนเป็นความเคยชิน ..