ทางบ้านให้ค่ากินวันละ200บาทซึ่งรวมกับค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ยกเว้นค่าหอค่าน้ำค่าไฟเดือนนึงตก6,000 เราได้เป็นรายอาทิตย์บางเดือนก็ได้ไม่ถึง5,000ค่ะ
เราเรียนอยู่ในกรุงเทพฯค่าของแพงมาก ไปค่ะ เราเรียนเต็ม5วันต่อสัปดาห์เดินเท้าไปเพราะหออยู่ห่างกับมอประมาณ1กิโลเมตร
ที่บ้านบ่นว่าเราใช้เงินไม่ประหยัด 200บาทต่อวันมันไม่พอสำหรับเราจริงๆค่ะเพราะมันไม่ใช่แค่ค่ากิน มันเป็นทั้งค่า ซักผ้าอาทิตย์ละครั้ง ครั้งละ30 บาท
ค่ายาสระผมครีมอาบน้ำของใช้ทุกๆอย่างรวมอยู่200บาทต่อวัน เรากลับบ้านเดือนนึง2-3ครั้งค่ารถประมาณ100-150บาท พอเราบอกที่บ้านก็จะว่าเราว่าใข้เงินไม่ประหยัด ไล่ให้เราหางานพิเศษทำ เราจะทำช่วงปิดเทอมเขาก็บ่นว่าเรียนสบายจะตายทำไปเรียนไปไม่ได้หรอมีลูกอวดไม่ได้เหมือนคนอื่นเขาสักอย่าง(เราเรียนนิติ ตามที่ที่บ้านต้องการส่วนตัวเราอยากเรียนวิทย์แต่เราก็ยอมที่บ้าน)ตั้งแต่ประถมจนจบมัธยมเราเรียนดีมาตลอดแต่ไม่เคยได้รับคำชมจากทางบ้าน ได้แค่จากครูที่รร. กับเพื่อนๆ พอขึ้นมหาลัยเขาก็เอาแต่ว่าเราเป็นภาระ แต่บังคับเราทุกอย่างทุกทางกดดันทุกอย่าง บอกให้เรารีบเรียนให้จบทำงานส่งเงินใก่เขา เราไม่เคยเที่ยวใช้ชีวิตวัยรุ่นเลยค่ะ เอาแต่ไล่ให้ทำงานไม่ใช่เราไม่อยากทำแต่เราอยากทำเฉพาะช่วงปิดเทอม แต่เขาก็เอาแต่ด่าแต่ว่าเราตลอดว่าเราใช้แต่เงิน ทางบ้านเรามีฐานะพอสมควรเลยค่ะ แต่เขาทำแบบนี้แค่กับเรากับน้องเขาให้ทุกอย่างให้ค่าขนม200-300ไปรร. ไปเที่ยวตลอด แต่กับเราเขากลับบอกว่าเราใช้เงินเปลือง ครั้งล่าสุดที่กลับบ้านก็ด่าเราไม่ว่าใครทำอะไรผิดก็ลงที่เรา จนเราไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ เราควรปลอบใจตัวเองยังไงดีคะ เราไม่มีที่ปรึกษา เราไม่ไว้ใจใครไม่กล้าปรึกษาเพื่อนเพราะเราอาย เราแอบนอนร้องไห้บ่อยๆ เราทำได้แค่ทำใจต่อไปหรอคะ เราควรทำยังไงดี