ตามกระทู้เลยค่ะ เพราะเคยอ่านเจอมาว่า
ผู้ชายสามารถแยกระหว่างเซ็กกับความรักได้
คือไม่รักก็มีเซ็กได้ไม่ผูกพันใดๆ แต่สำหรับผญ.อย่างเราแล้ว 
เริ่มต้นอาจจะแค่รู้สึกดี หรืออารมณ์พาไปก็อาจจะมองว่าง่ายไปหน่อย
ประมาณว่าติดใจเลยไปต่อ แต่พอเราคุยกันต่อนานวันเข้า มึคำพูดห่วงใยต่างๆ
ก็รู้สึกคิดว่าถ้าเกิดเป็นแฟนกันจริงๆคงดี แต่ไม่กล้าเอ่ยปากบอกชอบ
หรือบอกรัก เราเซฟคำพูดเราเพราะเราไม่อยากพูดอะไรเกินไปเกินสถานะที่วางไว้
อย่างมากแค่พูดคิดถึงจัง อยากเจอจัง (แบบนี้เรียกเอาใจลงไปเล่นสินะ)
ความสำพันที่ไครก็เตือนว่าอย่าเอาใจลงไปเล่นเพราะมันจะเจ็บ 
ตอนนี้ยังไม่เจ็บ แค่กลัวเจ็บถ้าพูดออกไป กลัวเค้ายังไม่พร้อมรับฟังจะอึดอัด
แต่เกิดสงสัยว่าเค้าจะสามารถรักเราได้ไหม เพราะเราเริ่มต้นจากเซ็ก ไม่ใช่ความรัก 
ไม่กล้าเอ่ยปากว่ารักว่าชอบเพราะกลัวอีกฝ่ายจะรู้ว่าเราคิดจริงจังละกระเจิงหนีสะก่อน 
ชอบวางมาดทำฟอมใส่เค้า แทบไม่เคยทักหาเค้าก่อนเลย
กลัวเค้ายุ่ง เงียบมาเงียบกลับ จนเค้าต้องทักหาก่อนเสมอ ทักว่าเราหายบ้าง
นี่ก็คุยกันมาได้ 6-7เดือนแล้ว เอาไงดีกับความสัมพันธ์แบบนี้