สวัสดีค่ะ เราอายุ13 ม.2 เริ่มเเรกเเต่ก่อนเราเคยเล่นฝเปียโนเก่งค่ะ (ประมาณ5,6ขวบ) หลังจากนั้นเราก็เลิกเล่นเปียโนไป เราอยากกลับมาเล่นเปียโนอยู่ตลอดค่ะ บ้านเรามีเปียโนซึ่งเปียโนตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น เเต่ด้วยความว่าเราเป็นคนขี้อาย เราอยากเล่นเปียโน เเต่ส่วนใหญ่พ่อกับเเม่เราก็นั่งอยู่หน้าทีวีเเทบจะตลอด เลยไม่กล้าเล่น คือไม่ใช่เราไม่อยากให้เค้าฟังเลย เราเเค่ไม่อยากให้พ่อเเม่ฟังตอนซ้อม เราอยากให้ได้ยินทีเดียวตอนที่เราไปฝึกมาเเล้ว ตอนที่เราเล่นไม่สดุดเเล้ว เรามีมายเซ็ทเเปลกมั้ยคะ
ต่อจากนี้บ่นค่ะ
เราไม่ได้เล่นเปียโนนานเเล้ว เราไม่ได้เก่งเหมือนเดิมเเล้ว นิ้วเราเเข็งมาก พยายามเล่นบ่อยๆเเล้วช่วงที่พ่อเเม่ไม่อยู่บ้าน เราพยายามมาก เเต่นิ้วเราก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย เราเลยท้อไปซะส่วนใหญ่ เเล้วเวลาเราเห็นคนที่เค้าเล่นเปียโนเก่งๆหรือมีความสามารถพิเศษ มีงานอดิเรก เเล้วเรา รู้สึกอิจฉามากเลยค่ะ เราชอบคิดว่า ถ้าเราไม่เลิกเล่นเปียโนตอนเด็กๆ ป่านนี้เราอาจจ่ะเก่ง อาจจะมีพรสววรค์ อาจจะมีความสามารถพิเศษเหมือนคนอื่นเขา
ตอนนี้เรารู้สึกหาตัวตนของตัวเองไม่เจอเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าเราชอบทำอะไร ชอบกินอะไร ความสามารถพิเศษงานอดิเรกเราคืออะไร เราไม่รู้เลยค่ะ ว่ดรูปเราก็วาดไม่สวย หน้าตาเราก็ไม่ได้ดี เพื่อนก็ไม่มี พ่อเเม่บอกว่าผิดหวังในตัวเรามาก เวลาเราสอบได้คะเเนนไม่ดี เค้าก็ขอบยอกว่าเราไม่อ่านหรังสือ บ้างครังเค้าก็ชอบพูดว่า เปียโนก็ไม่เล่น หนังสือก็ไม่อ่าน งานการก็ไม่ทำ เเต่ที่จริงเเล้วเราทำมาตลอด เเต่เค้าไม่เห็นในสิ่งที่เราทำเอง เราทำเเต่เค้าไม่เห็น วันสอบปลายภาค เค้าบอกว่าเราไม่ยอมอ่านหนังสือสอบทั้งๆที่จริงๆ วันที่รร.หยุดให้อ่านหนังสือ เราก็อ่านทั้งคืน เเล้วคะเเนนสอบเรากลับเเย่มาก เราไม้รู้เลยจะเอาดีเรื่องอะไร พ่อเเม่เราชอบด่าส่าเราโง่เหมือนควาย เราหมดไฟทำทุกๆอย่าง เเต่พ่อเเม่เค้าก็เลี้ยงเราดีมาก เราอยาก ฝทำอะไรเขาก็ให้ทำ เเต่ทำไมเรารู้สึกไม่มีความสุขเลย เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราเลย เขาด่าเขาว่าเรา เขาจะชอบใช้คำเเรงๆในการด่าเรา เช่น โง่เป็นควายโตไปจะทำอะไรได้ ไปเป็นกะ*รี่ ขาย ี* หรอ เราเสียใจทุกครั้งที่เขาพูดเเบบนี้ใส่เรา เราทำอะไรไม่ได้ เราเถียงเค้าไม่ได้เลย เค้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราเลย เค้าไม่รู้ว่าช่วงประถมเราไปเจออะไรมาบ้าง
เราถูกบูลลี่ ถูกต่อย ถูกกรุเฟคนิว หนักมากๆช่วงเราป.5 มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กป.5ควรมาโดนเลยด้วยซ้ำ เเต่เราไม่กล้าเล่าให้พ่อเเม่ฟัง เร่กลัวพวกเค้าหัวเราะเยาะเรา พอเราอยากไปพบจิตเเพทย์ เค้าก็บอกว่าเราเบียว เราไร้สาระ เราควรทำนังไงต่อกับชีวิตดีคะ😭😭
ขอคำเเนะนำหน่อยค่ะ
ต่อจากนี้บ่นค่ะ
เราไม่ได้เล่นเปียโนนานเเล้ว เราไม่ได้เก่งเหมือนเดิมเเล้ว นิ้วเราเเข็งมาก พยายามเล่นบ่อยๆเเล้วช่วงที่พ่อเเม่ไม่อยู่บ้าน เราพยายามมาก เเต่นิ้วเราก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย เราเลยท้อไปซะส่วนใหญ่ เเล้วเวลาเราเห็นคนที่เค้าเล่นเปียโนเก่งๆหรือมีความสามารถพิเศษ มีงานอดิเรก เเล้วเรา รู้สึกอิจฉามากเลยค่ะ เราชอบคิดว่า ถ้าเราไม่เลิกเล่นเปียโนตอนเด็กๆ ป่านนี้เราอาจจ่ะเก่ง อาจจะมีพรสววรค์ อาจจะมีความสามารถพิเศษเหมือนคนอื่นเขา
ตอนนี้เรารู้สึกหาตัวตนของตัวเองไม่เจอเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าเราชอบทำอะไร ชอบกินอะไร ความสามารถพิเศษงานอดิเรกเราคืออะไร เราไม่รู้เลยค่ะ ว่ดรูปเราก็วาดไม่สวย หน้าตาเราก็ไม่ได้ดี เพื่อนก็ไม่มี พ่อเเม่บอกว่าผิดหวังในตัวเรามาก เวลาเราสอบได้คะเเนนไม่ดี เค้าก็ขอบยอกว่าเราไม่อ่านหรังสือ บ้างครังเค้าก็ชอบพูดว่า เปียโนก็ไม่เล่น หนังสือก็ไม่อ่าน งานการก็ไม่ทำ เเต่ที่จริงเเล้วเราทำมาตลอด เเต่เค้าไม่เห็นในสิ่งที่เราทำเอง เราทำเเต่เค้าไม่เห็น วันสอบปลายภาค เค้าบอกว่าเราไม่ยอมอ่านหนังสือสอบทั้งๆที่จริงๆ วันที่รร.หยุดให้อ่านหนังสือ เราก็อ่านทั้งคืน เเล้วคะเเนนสอบเรากลับเเย่มาก เราไม้รู้เลยจะเอาดีเรื่องอะไร พ่อเเม่เราชอบด่าส่าเราโง่เหมือนควาย เราหมดไฟทำทุกๆอย่าง เเต่พ่อเเม่เค้าก็เลี้ยงเราดีมาก เราอยาก ฝทำอะไรเขาก็ให้ทำ เเต่ทำไมเรารู้สึกไม่มีความสุขเลย เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราเลย เขาด่าเขาว่าเรา เขาจะชอบใช้คำเเรงๆในการด่าเรา เช่น โง่เป็นควายโตไปจะทำอะไรได้ ไปเป็นกะ*รี่ ขาย ี* หรอ เราเสียใจทุกครั้งที่เขาพูดเเบบนี้ใส่เรา เราทำอะไรไม่ได้ เราเถียงเค้าไม่ได้เลย เค้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราเลย เค้าไม่รู้ว่าช่วงประถมเราไปเจออะไรมาบ้าง
เราถูกบูลลี่ ถูกต่อย ถูกกรุเฟคนิว หนักมากๆช่วงเราป.5 มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กป.5ควรมาโดนเลยด้วยซ้ำ เเต่เราไม่กล้าเล่าให้พ่อเเม่ฟัง เร่กลัวพวกเค้าหัวเราะเยาะเรา พอเราอยากไปพบจิตเเพทย์ เค้าก็บอกว่าเราเบียว เราไร้สาระ เราควรทำนังไงต่อกับชีวิตดีคะ😭😭