สิ่งมีชีวิตต่างๆ ล้วนไม่ได้ถือกำเนิดบนโลกใบนี้ แต่เป็นเผ่าพันธ์ต่างสปีชี่ย์ ที่เดินทางมาจากดาวดวงอื่น เราวิวัฒนาการจากสิ่งมีชีวิตเซลเดียว ผ่านเวลาหลายล้านปี จนมาเป็น มนุษย์ที่มีจิตสำนึก ที่ต่างจากสัตว์ชนิดอื่นๆ 

          เริ่มต้น สิ่งมีชีวิตบนโลกเกิดจากการทดลอง ของ ดวงดาวในกาแล็กซี่ที่ห่างไกล ดาวที่เป็นต้นกำเนิดสิ่งมีชีวิตทั้งมวล ในที่นี้ขอเรียกว่า "ดาวแม่" การจะส่งสิ่งมีชีวิตไปตั้งรกรากบนดาวอื่นๆ เป็นไปได้ยาก หรือแทบเป็นไปไม่ได้ ทั้งข้อจำกัดเรื่องระยะทาง และความเร็วในการเดินทาง ดาวแม่จึงใช้วิธีการส่งเป็นข้อมูลพื้นฐานของ DNA ของสิ่งมีชีวิตต่างๆ เริ่มต้นด้วยสิ่งมีชีวิตเซลเดียว หว่านกระจายไปในจักรวาล ลงไปยังดวงดาวต่างๆ ซึ่งหนึ่งในนั่นคือดาวโลก ที่มีโอกาสก่อกำเนิดสิ่งมีชีวิต 

^{(ดาวแม่ในจินตนาการ)} 

          เวลาล่วงเลยไปหลายล้านปี และแล้วเมื่อ 200,000 ปี ก่อน มนุษย์กลุ่มแรกได้ถือกำเนิดขึ้น มนุษย์สิ่งมีชีวิตที่มีสมองที่สามารถรองรับสิ่งที่เรียกว่า "จิต" ได้ การดำเนินการเฟสที่ 2 ของดาวแม่จึงเริ่มต้น . . . 

          ในช่วงแรกของการวิวัฒนาการของมนุษย์ เรายังไม่มีสิ่งที่เรียกว่า ‘จิต’ เรายังใช้ชีวิตตามแบบสัตว์ชนิดอื่นๆ แค่มีความฉลาดที่มากกว่าสัตว์ทั่วไป เรายังกระทำสิ่งต่างๆ ตามสิ่งเร้าที่เกิดขึ้น ยังไม่มีการตื่นรู้ของ ‘สติ’ (consciousness) สิ่งที่ทำให้สมองของมนุษยวานรวิวัฒนาการไปอย่างมาก ในยุคโบราณ เป็นเพราะเรากิน ‘เห็ดไซโลไซบิน’ เข้าไปกระตุ้น เมื่อสมองมนุษย์ถูกกระตุ้นถึงขีดสุด สมองมนุษย์สามารถรับรู้ และเป็นที่อยู่ของจิตได้

           เวลาล่วงเลย ผ่านไปหลายล้านปี ดาวแม่ไม่ได้หายไปไหน ไม่ได้ทิ้งเราให้อยู่เพียงลำพัง ยังคงเฝ้าดูโลกเราอยู่ตลอด เมื่อมนุษย์กลุ่มแรกวิวัฒนาการจนมีสมองเพียงพอที่จะรองรับจิตได้ การดำเนินการเฟสที่ 2 ก็เริ่มจากจุดนี้ ดาวแม่ได้เริ่มส่งจิตของสิ่งมีชีวิตชั้นสูงลงมาบนโลกมนุษย์ แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นไปตามที่คาดหวังเสมอ . . .  

          ‘จิต’ ไม่มีน้ำหนัก ไม่มีมวล เป็นกลุ่มพลังงานที่ต่างจากที่เราเคยรู้จัก และเทคโนโลยีปัจจุบันของมนุษย์ยังไม่สามารถตรวจจับได้ แต่สมองของเราสามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ จิตสามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วมากกว่าแสง ก้าวข้ามขีดจำกัดเรื่องเวลา และระยะทาง (คล้ายการเดินทางด้วยรูหนอน) จิตใช้สมองมนุษย์เป็นเพียงภารชนะ ในการกระทำสิ่งต่างๆ จิตเป็นที่เก็บรวบรวมองค์ความรู้ และความทรงจำต่างๆ ทั้งอดีต และปัจจุบันของจิตดวงนั่น รวมถึงความทรงจำของร่างกายที่อาศัยอยู่ด้วย เมื่อร่างกายมนุษย์เราตายลง จิตก็จะข้ามผ่านไปอีกมิติ ซึ่งแยกออกจากมิติปัจจุบัน และจะถูกส่งกลับมาที่กายเนื้อใหม่ที่เพิ่งปฏิสนธิได้ 8-12 สัปดาห์ เพื่อเป็นภารชนะต่อไป 

          ในยุคแรกนั่น มนุษย์เราไม่สามารถเข้าถึงจิตได้ 100% ว่ากันว่า เราเข้าถึงจิตได้เพียงแค่ 14% เท่านั่น ดาวแม่พยายามสื่อสารกับเรา มอบความรู้ต่างๆ ผ่านจิต ที่ส่งลงมา แต่เราไม่สามารถรับรู้ และเข้าถึงได้ มีเพียงมนุษย์บางคน เท่านั่นที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ ในการรับรู้ และดึงเอาศักยภาพ และองความรู้ของจิตมาใช้งานได้ . . .  / ว่างๆ มาเขียนต่อครับ