อาแปะขอเกริ่นก่อนว่า...."มาคุย" ..หมายถึงมาโม้ มาฝอย ..ไรงี้  ซึ่งไม่ใช่มาชวนคุย ไม่ใช่มาชวนสนทนา...นะครัช

 อาแปะเริ่มรู้ตัวว่าเป็นนักอ่านเมื่อครั้งสมัยซิ่งมอไซด์ไปอัดกับรถสิบล้อ เละครัช...ขาเดี้ยงด้วย ต้องนอนติดเตียงเกือบปี...
ช่วงที่นอนติดเตียงนี้ พี่สาวอาแปะแกเปิดร้านเย็บผ้า นางก็จะรับนิตยสาร วารสารต่างๆไว้ให้ลูกค้าอ่าน  นางกลัวอาแปะเรียนไม่ทันเพื่อน ก็เอาหนังสือนั่นนี่มาให้อาแปะอ่าน  เช่น ขวัญเรือนงี้,กุลสตรีงี้,บางกอกงี้,อสท.งี้,ชัยพฤกษ์งี้  .... อาแปะก็อ่านทุกวัน อ่านทุกเล่ม  พออ่านหนังสือพวกนี้เบื่อ นางก็ไปขุดหนังสือสารพัดจากในตู้หนังสือมาให้อ่าน เช่น  นิทานเวตาลงี้,สามก๊กงี้, โดยเฉพาะหนังสือเกี่ยวกับธรรมมะพี่ชายคนกลางสะสมไว้เยอะมาก นางก็ไปขุดหนังสือธรรมมะมาให้อ่าน   เรียกว่าอาแปะนอนติดเตียงอยู่เป็นปี ได้อ่านหนังสือหมดบ้านเลย..

จะว่าไปแล้วก็อ่านไปตามประสาเด็กแปดขวบ  ไม่เข้าใจเนื้อหาอะไร  ... แต่ที่พอเข้าใจและชอบมากคือนิยายจากหนังสือบางกอกเรื่อง"เสือป่า" ตัวพระเอกชื่อ.."เสือ กลิ่นสัก"  เป็นนิยายเกี่ยวกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้พิทักษ์ป่า...เรื่องนี้ชอบมาก เรียกว่าจุดประกายความรักธรรมชาติในตัวอาแปะให้ลุกโชนขึ้นมา ทำให้มีความฝันว่าอยากมีชีวิตอยู่ป่าอยู่ดง...  สุดท้ายอาแปะก็ทำได้ตามที่ฝัน  ทุกวันนี้มีความสุขมากๆกับชีวิตคนป่าคนดง...

   พออาแปะเริ่มเรียนมัธยม ก็เริ่มขอตังส์แม่ซื้อหนังสืออ่านเอง..เช่น ชัยพฤกษ์วิทยาศาสตร์,CBA MODEL,มิติที่สี่,ทักษะ ฯลฯ  ช่วงเรียนมัธยมนี่ซื้อหนังสือเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ล้วนๆ..  พอเข้าวัยทำงานเริ่มสะสมหนังสือธรรมมะ ช่วงนั้นมีเก็บไว้หลายตู้  พอมาอยู่ป่าหนังสือต่างๆ ที่ยังพอมีประโยชน์ก็บริจาคให้ห้องสมุดบ้าง   หนังสือที่ดูแล้วเก่าเกินไปก็ชั่งกิโลขายบ้าง... แต่ก็ยังมีหนังสือธรรมมะเหลืออยู่ไม่กี่เล่มที่ลูกสาวเก็บไว้อ่านมั๊ง..

   ทั้งๆที่เป็นคนบ้าธรรมมะแต่หนังสือเล่มสุดท้ายที่อาแปะซื้อ และเอาติดตัวมาด้วยคือหนังสือเกี่ยวกับสุขภาพ..
เล่มนี้จำได้เลาๆว่าซื้อตอนอายุสี่สิบต้นๆมั๊ง... ไปเห็นหน้าปกทีแรกยังติว่า ..เฮ้ย...นี่หนังสือคนแก่นี่หว่า(เรายังไม่แก่เฟร้ย) ทีแรกว่าจะไม่ซื้อ แต่พอเปิดดูเนื้อหา  โอ้โห  ความรู้เรื่องสมุนไพรทั้งนั้นเลย   ก็ควักตังส์ซื้อมาโดยไม่เสียดายเลย  ...เป็นหนังสือที่มีคุณค่ามากในเรื่องการดูแลรักษาสุขภาพของตนให้แข็งแรง   อาแปะใช้ประกอบการศึกษาเรื่องการดูแลสุขภาพแบบองค์รวมมาจนถึงทุกวันนี้...

สุดท้าย...  ก็ไม่รู้จะสรุปว่าอะไรนะ  เรื่องราวของหนังสือก็คล้ายๆเรื่องราวของชีวิต  มีเกิดมีดับ  เมื่อโลกออนไลน์แพร่หลายขึ้น ตลาดหนังสือเล่มก็ดูแคบลง..
ก็ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้า จะเหลือผู้ผลิตอยู่กี่รายกันนะ...   อย่างไรก็ช่วยๆกันอุดหนุนหนังสือเล่มบ้างนะ... 
แม้ไม่อุดหนุนก็อย่าไปป่วนงานเค้าเลยเน้อ หนังสือคือส่วนหนึ่งของอนาคตของชาติ เชียวนะ..

จบการโม้เรื่องหนังสือแต่เพียงเท่านี้...ครัช

อมิตพุทธ..