คือตอนนี้หนูอยู่ ม.5 แล้วนะคะ คือหนูเคยปรึกษาถามเรื่องนี้กับแม่ บอกว่าถ้าสมมติยังไม่ได้คณะที่ชอบ ขอซิ่วสักปีได้มั้ย แม่ก็บอกไม่ได้บังคับเรื่องนี้อยุ่แล้ว 
  คือจริงๆตอน ม.ต้นหนูยังไม่รู้ตัวเองค่ะว่าอยากเป็นอะไร เวลาครูให้เขียนอาชีพที่ชอบ ก็จะตอบครูอย่างเดียว พอเริ่มขึ้นมา ม.2 ม.3 เริ่มอยากเป็นนักจิตวิทยา เพราะชอบให้คำปรึกษาเพื่อน อยากรับฟังคนอื่น พอขึ้น ม.4 อยากเป็นทันตแพทย์แต่ค่าเทอมแพงมากพอไปๆมาๆเริ่มศึกษาหาด้านดี ด้านเสียอนาคตในระยาวเริ่มไม่ชอบละ หันมาสนใจเภสัชกับแพทย์แทนแต่ตอนนั้นโดนแม่ว่าหนักมากว่าอย่าไปหวังเลยอย่างงุ้นอย่างงี้แบยหวังสูงคือกว่าแม่จะเข้าใจจนถึงตอนนี้หนูเหนื่อยมากกว่าอะไรจะดีขึ้น เพราะตอน ม.ต้น ประมาณซัก ม.2 ม.3 หนูเริ่มเป็นซึมเศร้าเพราะอะไรหลายๆอย่าง เรื่องเพื่อน เรื่องปมในวัยเด็กที่หนูเจอส่งผลพร้อมกันในตอนนั้น 
พอตอนนี้ม.5 ได้หยุดยามาสักระยะเกือบเดือนแล้วเร็วๆนี้นาจะจบการรักษา หนูยังไม่แน่ใจเลยว่าอะไรที่ชอบจริงๆที่จะเรียนจบจริงๆ น้าหรือญาติๆก็จะถามว่าคิดนังว่าจะต่ออะไร มันเป็นคำถามที่ตอบยากมากๆถ้าจะบอกว่าอยากสอบหมอก็ไม่กล้าที่จะพูด เคยบอกน้าน้าบอกทำไมไม่เป็นเภสัช คือหนู้รุ้สึกว่า เภสัชเงินเดือนมันตันอะค่ะประมาณว่าไม่ถึงแสน ไม่เหมือนหมอ ถ้าไม่เปิดร้านยา ตอนนี้ร้านยาก็เต็มหมดแล้ว อีกตัวเลือกนึงคือบัญชีเพราะชอบคณิตศาสตร์ 
   นิสัยส่วนตัว คือตอนนี้ค่อนข้างไม่ชอบเข้าสังคมเท่าไหร่อาจจะเพราะเจอไรมาเยอะ แต่ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองในสังคมนะคะ พูดไม่เก่งค่ะ แต่ก็เป็นคนค่อนข้างพูดมากในบางครั้ง
เกรดเทอมนี้ได้ 3.8 กว่าๆ แต่ ร.รหนูไม่ใช่ ร.ร ดังนะคะ แต่บางวิชาก็ไม่ได้ให้เกรดง่ายค่อนข้างกดเกรด
คทอตอนนี้ยังสับสนอยู่ค่ะว่าจะเรียนอะไร ถ้าจะสอบหมอก็มีคนท้วงติงต่างๆนาๆว่าจะไหวหรอ 6 ปีไม่จบเสียทั้งเวลาทั้งเงินแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะวอบได้หรือไม่แต่ที่เห็นคือต้องจำเยอะมากซึ่งเรารู้ตัวดีว่าไม่สามารถจำอะไรได้เยอะมากขนาดนั้น ไม่ได้เก่งหัวดีมากขนาดนั้นตั้งแต่เป็นโรคซึมเศร้ามาเครียดมากๆตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองความจำสั้นกว่าเดิมไม่เหมือนม.ต้นที่แบบจำอะไรได้ดีแปปเดียวจำได้ จำได้ยาวกว่านี้อีกด้วย แต่ตอนนี้ความจำถดถอยมากๆอีกทั้งไม่ชอบวิชาจำๆเช่นชีวะ ทุกวันนี้ที่เรียนผ่านมาเทอมเมื่อกี้ยังจำได้นิดเดียว เวลาสอบผ่านคาบเส้นตลอด 
        พูดมานาน ขอโทดทีนะคะระบายเยอะไปหน่อย ทุกวันนี้ยังเป็นกังวลเลยค่ะว่าจะเรียนอะไรกลัวเรียนแล้วไม่ชอบกลัวได้ซิ่วเสียเวลาเสียเงินพ่อแม่ไหนจะคำพูดคนรอบข้างอีกเราเหนื่อยมากๆค่ะ ญาติบางคนบอกเราเรียนสาธารณสุขบอกสบาย แต่เราว่ามันสบายในระยะสั้นแต่ระยะยาวคือลำบากแน่เพราะเงินเดือนความก้าวหน้าในอาชีพอีก เป้าหมายของหนู คืออยากมีเงินเดือนแสนก่อนอายุ 40 ไม่ได้อยากได้เงินเดือนมากๆตอนที่แก่จนใกล้จะ 60 เหมือนอาชีพราชการที่ขึ้นไปช้าๆ 
แต่ตัวหนูไม่ได้มีความสามาถพิเศษอะไรเลยหน้าตาก็ไม่ได้ดี ตอนนี้มีแค่อย่างเดียวคือการเรียนที่พอใช้ได้อยากจะทำมันไปให้สุด

  สุดท้ายหนูอยากรู้ความเห็นในมุมมองในผู้ใหญ่ค่ะว่าการซิ่วมันเป็นเรื่องที่แย่มั้ยกับการที่เราจะหาตัวตนเราเจอ มันเสียเวลามั้ย แบบเพื่อนบางคนเรียนจบทำงานแล้วแต่ตัวเองแก่แล้วยังเรียน ป.ตรีอยู่