เคยโดนยิงโดนเเทงในฝันผมเจ็บเหมือนจริงมากเเต่พอฝันบ่อยๆผมกลับเเข็ง
เเกรงขึ้นทุกวันนี้ต่อให้คนถือมีดเป็นร้อยวิ่งมาเเทงผมหรือต่อให้มีเป็นกรองทัพก็ไม่สามารถทําให้ผมเจ็บปวดหรือหวาดกลัวได้เลยขนาดเจอผีในฝันผมยังวิ่งเข้าหาจะตกอยู่บนลังงูหรือตัวอะไรก็ไม่ทําให้ผมหวาดกลัวได้ถึงบางทีจะรู้สึกเจ็บปวด นานๆมันกลายเป็นเหมือนความเคยชิล บางทีก็คิดท่านรกมีจริงต่อให้เราเป็นคนชั่วตายไปตกนรกผมก็ไม่กลัว ฝันร้ายมันทําผมไม่รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลยที่เป็นความเจ็บปวด
จิงๆการที่รู้ว่าตัวเองฝันผมทําได้ตั่งเเต่อายุ7ขวบ จนตอนนี้อายุ21ปีมีไม่มีครั่ง
จริงที่ผมรู้สึกว่าผมเรียกมันว่าควบคุมฝันได้จริงๆ คือการได้ฝันว่าตัวเองเป็นผู้สร้างจักรวาล นี้ เวลาในฝันคราวนั้นผมรู้สึกว่ามันนานมากนานจนน่าตกใจ
มันเป็นอะไรที่ผมไม่รู่จะหาคําไหนมา
อาธิบาย จนผมเเทบเสียสติ
กับการที่ได้รับรู้ทุก สัพสิ่งทุกอย่าง
ที่มันเกินความสามารถของมนุษย์ที่จะรับรู้เเละทําความเข้าใจกับสิ่งต่างๆที่ผ่านหัวเราไป จนตอนนั้นผมรู้สึกอยากกลับไปเป็นคนธรรมที่เกิดมาเเล้วใช้ชีวิตสั่นเเล้วก็จากโลกนี้ไป เเบบไม่ต้องมารับรู้
เรื่องที่รู้เเล้วจะทําให้เราต้องมาจิตตกไปกับ ข้อส่งใส กับสิ่งที่ผมไม่รู้จะหาคําไหนมาพูดจริงๆ เหมือนกับผมได้เป็นพระเจ้า เรารับรู้ถึงทุกอย่างที่เกิดมา
ต่อให้เอาทั้งอวกาศ หรือทั้งจักรวาล
มาเทียบ ก็ยังเถียบไม่ได้เลย ตามที่มนุษย์หรือนักวิทยาศาสตร์ คนพบ
หรือรับรู้ถึงการมีอยู่ของจักรวาล
ทุกอย่างที่มีการค้นพบ ไม่ว่าจะสิ่งมีชีวิต
เหรือไม่มีชีวิต เท่าที่มนุษย์โลกคนพบนั้น
ยังเที่ยบไม่ได้กับสิ่งที่มีมากกว่าชีวิต
ต่อให้เอาทุกสิ่งมีชีวิตให้จักรวาลมาเทียบก็ไม่มีค่า เลยเมือเที่ยบกับสิ่งที่
ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของเค้า
ยกตัวอย่าง ผมอย่างให้คุณลองคิดถึง
สิ่งของที่เล็กเล็กจนตาคุณมองไม่เห็นเล็กจนคุณไม่รู้ว่ามันมีอยู่จริงๆ
เล็กจนเกินที่คุณจะสามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ เล็กกว่าเชื่อโรคหรือเล็กจนเชื่อโลกไม่สามารถมองเห็นได้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนรับรู้ถึง ขีดสุดของความเล็ก
เเละขีดสุดของความกว้างใหญ่ในจักรวาล ลองคิดเล่นๆให้คุณมองเชื่อโรค หรือสิ่งมีชีวิตที่มนุษไม่าสามารถมองหรือรับรู้ได้ถึงการมี อยู่ ในขณะที่ในตัวเชื้อโรคนั้นมีจักรวาล เเละสิ่งมีชีวิตที่นับไม่ท่วนเลย เเละเราก็ไม่สามารถรู้หรือหาอะไรมาพิสูจได้เลยว่ามันมีหรือไม่มี เเน่นอนว่าไครฟังก็ว่าเพ่อเจ้อ
อย่างที่บอกมันยากที่จะให้มนุษย์มารับรู้เเละทําความเข้าใจ
ทีนี้ลองนึกว่าจักรวาลที่เราอาศัยอยู่เป็นเพียงเชื้อโรค ที่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างนอกจักรวาลที่มนุษย์อาศัยอยู่ไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของจักรวาลเรา เเละก็ยังมีสิ่งมีชีวิตที่สูงขึ้นไปอีกหลายๆชั้น เเต่ก็ไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของกันเเละกัน
ตรงนี้ท่าเอามาเทียบกับศาสนา
ในศาสนาพุทธ ได้มีการกลาวถึงสวรรค์
มีถึง7ชั้นด้วยกัน เเต่ท่าถามถึงที่มาจริงๆ
ไม่มีใครทราบเเน่นอนว่าไตรคือคนบอกหรือเปล่าหรือหาที่มาที่ไปของหลักคําสอนนี้มาสู่มนุษย์เรา เเต่ก็ไม่มีไครเข้าใจถึง ความหมายของการมีของอยู่สวรรค์ นั้นจริง เพราะมันเกินขีดจํากัด
ของสิ่งมีชีวิต ที่จะรับรู้เข้าใจสิ่งที่เราไม่เคยเห็นไม่เคยรู้หรือพิสูจไม่ได้
ท่าหากคุณเชื่อว่าสวรรค์มีจริงการจะไปสวรรค์ทําไมเราถึงหาวิธีการเดินทางไปสวรรค์ไม่ได้ ผมจะยกตัวอย่างเหมือน
คุณเป็นสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ในจักรวาลที่เล็กจนสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์เข้าใจว่าเป็นเทวดาเค้าสามารถรับรู้หรือสัมผัดถึงการมีอยู่ของจักรวาลของเราได้ ท่าคุณจะเดินทางไปสวรรค์ ให้นึงถึงสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดเล็กกว่าเชื้อโลกหลายล้านๆๆเท่าจะมาโพล่ให้คุณเห็นมันเป็นไม่ไม่ได้เลย
นี่เเค่เพียงเล็กน้อยท่าเทียบกับ
ความรู้ที่ไม่สามารจะหาคํามาอธิบายให้มนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตเข้าใจได้มันมีมากมายจนให้พูดตลอดชีวิตพูดจนผมตายก็ไม่จบเลย ไม่รู้ว่าผมควรรู้สึกว่าตัวเองโชคดีรึป่างดีมีโอกาศได้ ควบคุม
ความฝัน หรือมากกว่านั้น
เพราะมันทําให้ผมอยากลืมทุกอย่างที่เกียวกับฝันนั้นไปเลย ผมรู้สึกเหมือนติดอยู่ในนั้นเป็นพันไปทุกเวลาในฝันนั้นผมได้เเต่พูดกับตัวเองในใจว่าอยากกลับไปเป็นมนุษย์ เหมือนเดิน จนผมรู้สึกหดหู่กับเรื่องที่ไม่ควรมารับรู้
เเน่นอนว่ามันทําให้ผมไม่กลัวเลยท่าจะต้องฆ่าตัวตายเพื่อให้ลืมทุกอย่าง
หลังจากที่ผมได้ตื่นจากฝันครั้งนั้นผมนอนร้องให้ นอนซึมไม่พูดไม่กินอะไร
ไม่ออกจากห้องถึงสามวัน
ท่าคุณได้รู้สึกเเบบผมในวั้นนั้น คุณก็คงมีอาการไม่ต่างกัน มันทําผมเอ๋อ
พูดจาไม่รู้เรื่อง ผมไม่รู้สึกตัวด้วยซํ้า
เหมือนตัวเราเองไม่มีตัวตนจริงๆ
กับการที่ต้องมาติดอยู่ในฝันนานมันนานจนไม่รู้วันเวลานานจนผมลืมไปเลยว่าตัวผมเองนั้นชื่ออะไร
ส่วนเรื่องก่อนที่ผมจะกลับมาใช่ชีวิตเหมือนเดิมได้นั้น ท่าจะให้เล่าก็คงอาย
เเต่ก็ไม่ถึงขั้นถูกส่งไปโรงบาลอะไร
หรอกน่ะ เเค่เกือบจะได้ไปคุยหรือปรึกษาจิตแพทย์ โชคดีที่การที่ได้นอนหลับหลังจากนั้นผมไม่ได้ฝันเลยใน2-3วันนั้นมันทําให้ผมเริ่มลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เป็นเรื่องที่ไม่อยากจะจํา
เเละอีกอย่างท่าผมได้ไปคุยหรือเล่าเรื่องความฝันว่าได้เป็นพระเจ้าหรืออะไรให้ฟัง ก็คงไม่มีไครช่วยได้เเน่
โชคดีที่สมองมนุษย์เราไม่สามารถจดจําข้อมูลที่มหาศาล ได้ทั้งหมดในเวลาระยะยาว ทําให้ผมได้เริ่มปรับตัว
พยามเข้าสังคมบ่อยๆ เเต่ที่น่าตกใจคือคําทักทายของทุกคนที่ผมไปพบเจอ
ต่างกบอกว่าผมเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน
รู้สึกได้เลยว่าจากที่ไม่ค่อยมีเพื่อนสมัยเรียนไม่เเปลกหรอก ท่าให้ผมตอนนี้หันไปมองตัวเองเมื่อก่อนผมอายกับทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาผมมักโดนเพื่อนในห้องล้อผมว่าไอปัณญาอ่อน
คงอาจเป็นเพราะการที่มักจะเล่นอะไรไม่รู้เวลาหรือมักจะทําตัวหรือใช้คําพูดในการเข้าหาคนไม่เป็นเพราะไม่มีไครเคยสอนผมเลยช่วงชีวิตตอนนั้นผมต้องอยู่อย่างหวดกลัวกลัวโดนเพื่อนลังเเก
กลัวโดนครูตีจนไม่อยากไปโรงเรียน
กลัวคนที่บ้านจะด่าจะว่า ขนาดไปเล่นเกมส์ที่ร้านผมจะโดนญาติห่างๆตบหัวเเละด่าว่าเพียงเเค่ไปเล่นเกมส์ จะทําอะไรก็กล้าๆกลัว เเม้กระทั้งการสนทนากับคนที่ไม่รู้ ผมมักเกรงๆเเหละบางครั้งก็ไม่สามารถตอบคําถามบางคําถามได้ผมเกลียดตัวเองเมื่อก่อนมากเลย
การโดนล้อว่าปัณญาอ่อนมันเเทงใจดําผมในตอนนั้นมาก
ตั่งเเต่ผ่านความฝันในวันนั้นมา
ผมรู้สึกเหมือนผมเริ่มพูดคุยกับคนได้
ผมสามารถเรียนรู้เเละหาความรู้เข้าตัวเองได้เเล้วรู้สึกว่าการเรียนมีค่ามากท่าเราเข้าใจมันจริงๆ ผมได้ลองทําอะไรใหม่ๆ เเละได้รู้จักการวางเเผลชีวิต
นึกยอนกับไปดูตัวเองคนเก่า
ผมพลาดเรื่องราวดีๆมาหลายๆ ขนาดเคยไปนอนกับเพื่อนสาว2-2ที่โรงเเรมเค้าอ่อยเราอยากได้อยากโดน
เเต่ผมในตอนนั้นคงซื่อบื้อเกินไปที่จะมีความคิดเป็นของตัวเอง
ปัจจุบันนี้ผมสามารถรับรู้ว่าไครพูดความจริงๆหรือโกหกได้ หลายคนที่บอกเราเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนบางคนก็ชมเราฉลาดขึ้นเกิดมานั้นเป็นคําชมเเรกในชีวิตที่รู้สึกดีมาก ผมมีเพื่อนคนนึงที่เรียนเก่งมากอยากจะวัดระดับความฉลาดเค้าบอกว่าiqของเค้า120
วัดจากการทําข้อสอบ36ข้อในgoogle
Iqผม195ผมกลายเป็น อัจฉริยะ
ข้อสอบง่ายๆเเต่ผมกับเข้าใจทุกอย่างได้อย่างง่ายๆ
ทั้งหมดที่เล่ามามันเป็นเรื่องที่ผมเจอ
จริงๆเปลียนผมจริงๆ
มันอาจเป็นความฝัน ที่อาจจะเกิดจากจิตใต้สํานึก หรืออาจเป็นเรือฝที่มนุษย์อย่างเราๆจะเข้าใจ
จิงๆยังมีเรื่องราวที่หน้าสนใจอีกเยอะเเยะจะให้เล่าหมดก็คงไม่ไหมเอาเป็นว่าท่าคุณอ่านข้อความผมจบเเล้วคุณ
มีความสนใจหรือชอบ
ก็ลองถามคําถามเกี่ยวกับเรื่องทีหาคําตอบไม่ได้มาถามดูท่าตอบได้จะตอบทุกคําถาม
ี
ท่าพูดถึงความฝันรึการควบคุมความฝัน
เเกรงขึ้นทุกวันนี้ต่อให้คนถือมีดเป็นร้อยวิ่งมาเเทงผมหรือต่อให้มีเป็นกรองทัพก็ไม่สามารถทําให้ผมเจ็บปวดหรือหวาดกลัวได้เลยขนาดเจอผีในฝันผมยังวิ่งเข้าหาจะตกอยู่บนลังงูหรือตัวอะไรก็ไม่ทําให้ผมหวาดกลัวได้ถึงบางทีจะรู้สึกเจ็บปวด นานๆมันกลายเป็นเหมือนความเคยชิล บางทีก็คิดท่านรกมีจริงต่อให้เราเป็นคนชั่วตายไปตกนรกผมก็ไม่กลัว ฝันร้ายมันทําผมไม่รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลยที่เป็นความเจ็บปวด
จิงๆการที่รู้ว่าตัวเองฝันผมทําได้ตั่งเเต่อายุ7ขวบ จนตอนนี้อายุ21ปีมีไม่มีครั่ง
จริงที่ผมรู้สึกว่าผมเรียกมันว่าควบคุมฝันได้จริงๆ คือการได้ฝันว่าตัวเองเป็นผู้สร้างจักรวาล นี้ เวลาในฝันคราวนั้นผมรู้สึกว่ามันนานมากนานจนน่าตกใจ
มันเป็นอะไรที่ผมไม่รู่จะหาคําไหนมา
อาธิบาย จนผมเเทบเสียสติ
กับการที่ได้รับรู้ทุก สัพสิ่งทุกอย่าง
ที่มันเกินความสามารถของมนุษย์ที่จะรับรู้เเละทําความเข้าใจกับสิ่งต่างๆที่ผ่านหัวเราไป จนตอนนั้นผมรู้สึกอยากกลับไปเป็นคนธรรมที่เกิดมาเเล้วใช้ชีวิตสั่นเเล้วก็จากโลกนี้ไป เเบบไม่ต้องมารับรู้
เรื่องที่รู้เเล้วจะทําให้เราต้องมาจิตตกไปกับ ข้อส่งใส กับสิ่งที่ผมไม่รู้จะหาคําไหนมาพูดจริงๆ เหมือนกับผมได้เป็นพระเจ้า เรารับรู้ถึงทุกอย่างที่เกิดมา
ต่อให้เอาทั้งอวกาศ หรือทั้งจักรวาล
มาเทียบ ก็ยังเถียบไม่ได้เลย ตามที่มนุษย์หรือนักวิทยาศาสตร์ คนพบ
หรือรับรู้ถึงการมีอยู่ของจักรวาล
ทุกอย่างที่มีการค้นพบ ไม่ว่าจะสิ่งมีชีวิต
เหรือไม่มีชีวิต เท่าที่มนุษย์โลกคนพบนั้น
ยังเที่ยบไม่ได้กับสิ่งที่มีมากกว่าชีวิต
ต่อให้เอาทุกสิ่งมีชีวิตให้จักรวาลมาเทียบก็ไม่มีค่า เลยเมือเที่ยบกับสิ่งที่
ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของเค้า
ยกตัวอย่าง ผมอย่างให้คุณลองคิดถึง
สิ่งของที่เล็กเล็กจนตาคุณมองไม่เห็นเล็กจนคุณไม่รู้ว่ามันมีอยู่จริงๆ
เล็กจนเกินที่คุณจะสามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ เล็กกว่าเชื่อโรคหรือเล็กจนเชื่อโลกไม่สามารถมองเห็นได้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนรับรู้ถึง ขีดสุดของความเล็ก
เเละขีดสุดของความกว้างใหญ่ในจักรวาล ลองคิดเล่นๆให้คุณมองเชื่อโรค หรือสิ่งมีชีวิตที่มนุษไม่าสามารถมองหรือรับรู้ได้ถึงการมี อยู่ ในขณะที่ในตัวเชื้อโรคนั้นมีจักรวาล เเละสิ่งมีชีวิตที่นับไม่ท่วนเลย เเละเราก็ไม่สามารถรู้หรือหาอะไรมาพิสูจได้เลยว่ามันมีหรือไม่มี เเน่นอนว่าไครฟังก็ว่าเพ่อเจ้อ
อย่างที่บอกมันยากที่จะให้มนุษย์มารับรู้เเละทําความเข้าใจ
ทีนี้ลองนึกว่าจักรวาลที่เราอาศัยอยู่เป็นเพียงเชื้อโรค ที่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างนอกจักรวาลที่มนุษย์อาศัยอยู่ไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของจักรวาลเรา เเละก็ยังมีสิ่งมีชีวิตที่สูงขึ้นไปอีกหลายๆชั้น เเต่ก็ไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของกันเเละกัน
ตรงนี้ท่าเอามาเทียบกับศาสนา
ในศาสนาพุทธ ได้มีการกลาวถึงสวรรค์
มีถึง7ชั้นด้วยกัน เเต่ท่าถามถึงที่มาจริงๆ
ไม่มีใครทราบเเน่นอนว่าไตรคือคนบอกหรือเปล่าหรือหาที่มาที่ไปของหลักคําสอนนี้มาสู่มนุษย์เรา เเต่ก็ไม่มีไครเข้าใจถึง ความหมายของการมีของอยู่สวรรค์ นั้นจริง เพราะมันเกินขีดจํากัด
ของสิ่งมีชีวิต ที่จะรับรู้เข้าใจสิ่งที่เราไม่เคยเห็นไม่เคยรู้หรือพิสูจไม่ได้
ท่าหากคุณเชื่อว่าสวรรค์มีจริงการจะไปสวรรค์ทําไมเราถึงหาวิธีการเดินทางไปสวรรค์ไม่ได้ ผมจะยกตัวอย่างเหมือน
คุณเป็นสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ในจักรวาลที่เล็กจนสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์เข้าใจว่าเป็นเทวดาเค้าสามารถรับรู้หรือสัมผัดถึงการมีอยู่ของจักรวาลของเราได้ ท่าคุณจะเดินทางไปสวรรค์ ให้นึงถึงสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดเล็กกว่าเชื้อโลกหลายล้านๆๆเท่าจะมาโพล่ให้คุณเห็นมันเป็นไม่ไม่ได้เลย
นี่เเค่เพียงเล็กน้อยท่าเทียบกับ
ความรู้ที่ไม่สามารจะหาคํามาอธิบายให้มนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตเข้าใจได้มันมีมากมายจนให้พูดตลอดชีวิตพูดจนผมตายก็ไม่จบเลย ไม่รู้ว่าผมควรรู้สึกว่าตัวเองโชคดีรึป่างดีมีโอกาศได้ ควบคุม
ความฝัน หรือมากกว่านั้น
เพราะมันทําให้ผมอยากลืมทุกอย่างที่เกียวกับฝันนั้นไปเลย ผมรู้สึกเหมือนติดอยู่ในนั้นเป็นพันไปทุกเวลาในฝันนั้นผมได้เเต่พูดกับตัวเองในใจว่าอยากกลับไปเป็นมนุษย์ เหมือนเดิน จนผมรู้สึกหดหู่กับเรื่องที่ไม่ควรมารับรู้
เเน่นอนว่ามันทําให้ผมไม่กลัวเลยท่าจะต้องฆ่าตัวตายเพื่อให้ลืมทุกอย่าง
หลังจากที่ผมได้ตื่นจากฝันครั้งนั้นผมนอนร้องให้ นอนซึมไม่พูดไม่กินอะไร
ไม่ออกจากห้องถึงสามวัน
ท่าคุณได้รู้สึกเเบบผมในวั้นนั้น คุณก็คงมีอาการไม่ต่างกัน มันทําผมเอ๋อ
พูดจาไม่รู้เรื่อง ผมไม่รู้สึกตัวด้วยซํ้า
เหมือนตัวเราเองไม่มีตัวตนจริงๆ
กับการที่ต้องมาติดอยู่ในฝันนานมันนานจนไม่รู้วันเวลานานจนผมลืมไปเลยว่าตัวผมเองนั้นชื่ออะไร
ส่วนเรื่องก่อนที่ผมจะกลับมาใช่ชีวิตเหมือนเดิมได้นั้น ท่าจะให้เล่าก็คงอาย
เเต่ก็ไม่ถึงขั้นถูกส่งไปโรงบาลอะไร
หรอกน่ะ เเค่เกือบจะได้ไปคุยหรือปรึกษาจิตแพทย์ โชคดีที่การที่ได้นอนหลับหลังจากนั้นผมไม่ได้ฝันเลยใน2-3วันนั้นมันทําให้ผมเริ่มลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เป็นเรื่องที่ไม่อยากจะจํา
เเละอีกอย่างท่าผมได้ไปคุยหรือเล่าเรื่องความฝันว่าได้เป็นพระเจ้าหรืออะไรให้ฟัง ก็คงไม่มีไครช่วยได้เเน่
โชคดีที่สมองมนุษย์เราไม่สามารถจดจําข้อมูลที่มหาศาล ได้ทั้งหมดในเวลาระยะยาว ทําให้ผมได้เริ่มปรับตัว
พยามเข้าสังคมบ่อยๆ เเต่ที่น่าตกใจคือคําทักทายของทุกคนที่ผมไปพบเจอ
ต่างกบอกว่าผมเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน
รู้สึกได้เลยว่าจากที่ไม่ค่อยมีเพื่อนสมัยเรียนไม่เเปลกหรอก ท่าให้ผมตอนนี้หันไปมองตัวเองเมื่อก่อนผมอายกับทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาผมมักโดนเพื่อนในห้องล้อผมว่าไอปัณญาอ่อน
คงอาจเป็นเพราะการที่มักจะเล่นอะไรไม่รู้เวลาหรือมักจะทําตัวหรือใช้คําพูดในการเข้าหาคนไม่เป็นเพราะไม่มีไครเคยสอนผมเลยช่วงชีวิตตอนนั้นผมต้องอยู่อย่างหวดกลัวกลัวโดนเพื่อนลังเเก
กลัวโดนครูตีจนไม่อยากไปโรงเรียน
กลัวคนที่บ้านจะด่าจะว่า ขนาดไปเล่นเกมส์ที่ร้านผมจะโดนญาติห่างๆตบหัวเเละด่าว่าเพียงเเค่ไปเล่นเกมส์ จะทําอะไรก็กล้าๆกลัว เเม้กระทั้งการสนทนากับคนที่ไม่รู้ ผมมักเกรงๆเเหละบางครั้งก็ไม่สามารถตอบคําถามบางคําถามได้ผมเกลียดตัวเองเมื่อก่อนมากเลย
การโดนล้อว่าปัณญาอ่อนมันเเทงใจดําผมในตอนนั้นมาก
ตั่งเเต่ผ่านความฝันในวันนั้นมา
ผมรู้สึกเหมือนผมเริ่มพูดคุยกับคนได้
ผมสามารถเรียนรู้เเละหาความรู้เข้าตัวเองได้เเล้วรู้สึกว่าการเรียนมีค่ามากท่าเราเข้าใจมันจริงๆ ผมได้ลองทําอะไรใหม่ๆ เเละได้รู้จักการวางเเผลชีวิต
นึกยอนกับไปดูตัวเองคนเก่า
ผมพลาดเรื่องราวดีๆมาหลายๆ ขนาดเคยไปนอนกับเพื่อนสาว2-2ที่โรงเเรมเค้าอ่อยเราอยากได้อยากโดน
เเต่ผมในตอนนั้นคงซื่อบื้อเกินไปที่จะมีความคิดเป็นของตัวเอง
ปัจจุบันนี้ผมสามารถรับรู้ว่าไครพูดความจริงๆหรือโกหกได้ หลายคนที่บอกเราเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนบางคนก็ชมเราฉลาดขึ้นเกิดมานั้นเป็นคําชมเเรกในชีวิตที่รู้สึกดีมาก ผมมีเพื่อนคนนึงที่เรียนเก่งมากอยากจะวัดระดับความฉลาดเค้าบอกว่าiqของเค้า120
วัดจากการทําข้อสอบ36ข้อในgoogle
Iqผม195ผมกลายเป็น อัจฉริยะ
ข้อสอบง่ายๆเเต่ผมกับเข้าใจทุกอย่างได้อย่างง่ายๆ
ทั้งหมดที่เล่ามามันเป็นเรื่องที่ผมเจอ
จริงๆเปลียนผมจริงๆ
มันอาจเป็นความฝัน ที่อาจจะเกิดจากจิตใต้สํานึก หรืออาจเป็นเรือฝที่มนุษย์อย่างเราๆจะเข้าใจ
จิงๆยังมีเรื่องราวที่หน้าสนใจอีกเยอะเเยะจะให้เล่าหมดก็คงไม่ไหมเอาเป็นว่าท่าคุณอ่านข้อความผมจบเเล้วคุณ
มีความสนใจหรือชอบ
ก็ลองถามคําถามเกี่ยวกับเรื่องทีหาคําตอบไม่ได้มาถามดูท่าตอบได้จะตอบทุกคําถาม
ี