เริ่มเรื่องเลยรึกันครับผมกับแฟนผมเราคบกันมาประมาณ 7 ปี ก่อนจะเลิกกัน เราคบกันตั้งแต่สมัยมัธยม ตอนนั้น ม.6 จนเขาสอบได้มหาลัย ก. ซึ่งผมรักเขามาก ตอนนั้นผมได้ที่เรียนคือมหาลัย ศ. ผมตัดสินใจสละสิทธิ์เพื่อตามเขาไป ผมแอดมิชชั่นแล้วก็หลุด แต่โชคก็ยังเข้าข้างผมให้ผมได้เรียนที่นั้น แม้เป็นคณะที่ผมไม่ได้ชอบซักเท่าไร แต่เป็นเพราะผมอยากอยู่กับเขา จนเวลาล่วงเลยมาเทอมที่ 1 ทางบ้านแฟนอยากให้ผมไปสอบนายสิบตำรวจ ซึ่งผมไม่อยากจะไปเท่าไร ผมอยากอยู่กับแฟนมากกว่า เพราะคิดว่าไปแล้วจะไม่ค่อยได้กลับบ้าน อยู่ด้วยกันน้อยลง แต่อีกใจก็อยากพิสูจน์ตัวเองให้ทางบ้านเขาเห็นว่าเราทำได้ จนเราสอบได้ และเข้าไปเรียน จนจบออกมาได้ทำงานที่ สภ.ใกล้บ้านแแห่งนึง ตลอดระยะเวลาผมไปหาแฟนผมแทบทุกวัน มันมีช่วงเวลาที่ทะเลาะกันบ้างตามภาษาเด็กๆ แต่จุดแตกหักมันค่อยๆมีรอยร้าวก็เพราะแฟนผมขี้หวงผมมาก มากแบบมากๆๆๆ จนบางครั้งผมก็คิดว่าเราไปต่อไม่ได้จริงๆ จนผมหายไปประมาณซัก 2-3 อาทิตย์ เพื่อดูใจตัวเองว่าแบบรักเขา อยากมีเขาไหม และตอนที่ผมหายไปผมก็อยู่แต่บ้าน ไม่เที่ยว ไม่ไปไหน ใจนึงก็อยากจะรู้ว่าเขาจะทักเรามาไหม แต่เขาก็ไม่ทัก จนวันนึงผมกลับมาผมกลับจังได้ว่าเขาคุยกับคนอื่น ผมก็ยอมรับนะครับว่าช่วงเวลาที่ผมไม่อยู่ มันก็คงมีคนเข้ามาแทนผมจริงๆ จนเราสามารถต่อกันติดอีกครั้ง เหมือนจะปกติไม่มีอะไร ผมก็จับได้ว่าเขาคุยกับคนอื่น ส่วนตัวผม ผมไม่มีรหัสของแฟนเลย โทรศัพท์ของเขาผมก็ไม่สามารถเล่นได้ แต่ส่วนตัวผมให้รหัสแฟนทุกอย่าง ผมเสียใจมากๆ ผมร้องไห้ ผมรักผู้หญิงงคนนี้มากๆ เขาก็เสียใจที่เขาทำแบบนี้กับผม เขาร้องไห้ อยากฆ่าตัวตาย ซึ่งตอนนั้นผมก็เศร้ามากๆ แต่ก็ยังดึงสติ จับมือแม่เขา จับมือเขาแล้วก็กอด บอกว่าอย่าทำแบบนี้อีก เราให้อภัย 

ก่อนอื่นผมขอท้าวความก่อน แฟนเก่าของเขาเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจ ซึ่งเขาก็ไม่ชอบผมหรอกครับ แนวๆว่าเขาคิดว่าผมไปแย่งแฟนของเขามา ส่วนตัวแล้วผมก็คิดว่าผมอาจเข้าไปไม่ถูกเวลา ซึ่งผมมาคุยกับเขาจริงๆก็คือแบบเขาเลิกกันไปแล้ว ซึ่งผมก็บอกแม่เขาตลอด ว่าอะไรมันคืออะไร ผมอยากทำให้มันถูกต้อง ได้ไม่มีใครว่าได้

ระหว่างที่ผมทำงาน แฟนผมเรียนเป็นครู ผมก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาสอบติดราชการให้ได้ ผมยอมอดข้าว รับเวรคนอื่น ประหยัด อยากได้อะไรก็เก็บไว้ในใจ อยากให้เขามีไม่น้อยหน้าเพื่อนคนอื่นๆ จนผมก็สามารถซื้อโน๊ตบุ๊คให้เขาได้ ซื้อโทรศัพท์ บางเดือนที่บ้านเขาเงินไม่พอ ผมก็ช่วยออกค่าเทอมให้เขา พาเขาไปเที่ยวที่ๆอยากไป พาเขาไปกินข้าว พยายามทำให้เขามีความสุข ผมมองเขาตลอดว่าให้โฟกัสที่เรื่องเรียนอย่างเดียว อย่างอื่นให้เราดูแล

จนที่บ้านเขามีปัญหา คือกำลังจะแบ่งที่แล้วมันอาจจะต้องทุบส่วนกลางของบ้าน ซึ่งแฟนผมก็เครียดมากๆ แล้วก่อนหน้านี้น้ำก็ท่วมบ้านแฟนผมบ่อยมาก แฟนผมใช้ชีวิตในห้องๆเดียวมาตลอด น้ำก็ยังมาท่วม ทุกครั้งที่ฝนตกผมก็จะคิดถึงบ้านเขา ผมจะคอยไปวิดน้ำกับพ่อเขา ผมไปซื้อเครื่องปั้มน้ำมาช่วยที่บ้านเขา ผมทำทุกอย่างให้แฟนผมไม่เครียด

จนวันนึงผมก็ตัดสินใจกู้เงิน โดยผมไม่บอกที่บ้านผม ผมกู้เงินมาจำนวนหนึ่งมาปลูกบ้านให้เขา มาทำสภาพแวดล้องให้เขาน่าอยู่ เขาอยากติวอะไรก็จ่ายตังให้ เขาอยากกินอะไร อยากไปไหนเราพาไปหมด ส่วนตัวแล้วผมเป็นคนปากไม่หวาน พูดไม่เก่ง ผมชอบทำมากกว่า จนเวลาล่วงเลยนานเข้าๆ มันก็เหมือนจะปกติไม่มีอะไร จนกระทั้งผมย้ายไปทำงานที่ "ตำรวจทางหลวง"

ผมมาทำงานที่นี่ ก่อนผมย้ายผมก็บอกกับแฟนตลอด วันที่คำสั่งออก แฟนผมก็ยังดีใจ จนกระทั่งผมมาอยู่จริงๆ เวลาที่มีให้เขามันกลับน้อยลงๆ ผมก็พยายามอธิบายแล้วว่ามันเป็นเพราะระบบของที่นี้ เป็นเพราะเจ้านายของที่นี่ เขาบ้าอำนาจ เขาไม่ให้ผมกลับบ้าน ผมรู้สึกพลาดมากที่ย้ายมาที่นี้ จนกระทั่งเขาบล้อกทุกอย่างของผม ผมบอกตรงนี้เลยว่าตลอดระยะเวลาที่คบกับเขา ผมไม่เคยนอกใจเขาเลย ผมเห็นเขาเป็นคนในครอบครัวมากตลอด คิดว่ายังไงก็ไม่เลิก แม่ผมก็รักเขา บ้านผมก็รักเขามาก จนเขาสอบติดราชการตามเขาฝัน เขาก็ทิ้งผมไปเป็นที่เรียบร้อย ผมใช้เวลาง้อเขา 6 เดือน ง้อคือการไปหาเขาที่บ้าน เขาก็ไม่คุยกับผม เขาก็หนีผมไปที่อื่น ที่บ้านเขาแรกๆเขาก็จะช่วย จนสุดท้ายเขาก็ไม่ช่วยแล้วเพราะสงสารเขาที่ต้องมาเจอกับผม ก่อนจะเลิกกันผมก็ยังจับได้ว่าเขาคุยกับแฟนเก่า แล้วก็คุยกับคนใหม่อีก มันยากมากๆกว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ มันทรมานทั้งเป็น แม่กับพ่อผมต้องร้องไห้เพราะผม เพราะเรื่องนี้มันทำให้ผมเป็นโรคซึมเศร้า มันมีหลายครั้งมากที่ผมอยากเอาปืนมายิงตัวเอง ผมเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น แต่ก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนอยู่คนนึง ชื่อ ตุ่น ที่ทำให้ผมผ่านมาได้ แม้ทุกวันนี้ผมยังซึงเศร้าอยู่บ้าง แต่มันก็จะต้องผ่านไปได้

ท้ายนี้ก็อยากจะฝากถึงใครที่กำลังมีความรัก รักเขาให้มากๆ อย่าไปนอกใจเขา คบกันก็ช่วยกัน บางทีความสุขก็มาในรุปแบบของรอยยิ้มของคนที่เรารัก ไม่ใช่เงินทอง ชื่อเสียง ยศตำแหน่ง ผมไม่เสียใจที่ผมต้องเจออะไรแบบนี้ อย่างน้อยผมได้รักใครคนนึงมากๆแล้ว มันจะตราตรึงในใจผมตลอดไป ผมไม่ต้องการได้เงินจากเขาคืน ไม่อยากได้อะไรคืน ผมแค่อยากเห็นรอยยิ้มของเขา ของแม่เขา บางทีก็ยังอยากกินไข่เจียวที่แม่เขาทำอยู่เลย 5555

มันตลกมากเลย มีแต่คนใจร้ายใส่ผม แต่ผมก็ยังดีใจและภูมิใจเสมอที่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา โคตรเก่ง ทุกวันนี้ผมยังแอบร้องไห้อยู่เลย ผมอยากกลับบ้าน เมื่อก่อนพูดกับแม่เขา เพราะมันคือบ้านที่ผมตั้งใจจะสร้างมาให้เป็นบ้านของเรา แต่วันนี้ผมกลับไปไม่ได้แล้ว ได้แต่จดจำเรื่องราวดีๆ ที่ไม่สามารถเอากลับมาได้แล้ว ยังไงก็ขอบคุณจริงๆสำหรับทุกคนในเหตุการณ์ มันทำให้ผมโตขึ้น และก็ทำให้รู้ว่า แค่เรารักเขามากๆ ไม่นอกใจ เป็นคนที่ดี มันยังดีไม่พอ เพราะคำว่า "แกเป็นแกแบบนี้" เลิกกันเถอะ

จริงๆรายละเอียดมันเยอะมากๆ จนอยากจะเขียนเป็นหนังสือเลย แต่พิมพ์ต่อไม่ไหว เดี๋ยวร้องไห้
                                                                                                                                                                                    rodbus 20/10/65