ขอเล่าเรื่องตัวเองแบบสั่นๆ นะครับ
ตอนเรายังเด็กแม่เราพาไปหาจิตแพทย์ที่โรงบาลเอกชนหลายที บอกเราเป็นโรคจิตต้องได้รับการรักษา หมอพวกนั้น ให้ยาเรามาทานเป็นสิบปี
เราต้องทนกับการที่คนอื่นมองโลกเหมือนตัวประหลาด

สาเหตุที่เราเครียดหนักแบบสะสม เพราะ เรียนกับเรียน โดนที่บ้านด่า เห็นพ่อแม่ตีกันทุกวัน จับยัดยาเราทุกวัน ไม่มีขาด
หมอมันก็ให้ยาเรามากิน มีทั้งประวัติการรักษา ไปหาจิตแพทย์แล้วหลายที่ ทุกที่ ให้ยาหมด ไม่ถามถึงต้นเหตุของปัญหา

พอเราทิ้งพ่อแม่ เราดีขึ้นมาก เราอยากเตือนภัย พ่อแม่ที่พาลูกตัวเองไปพบจิตแพทย์ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองทำลายชีวิตลูกไปมากแค่ไหนกแล้ว

เราโดรทั้งบูลลี่ โดนเกลียด เราคุ้มอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เพราะ ยาที่ให้เรากินทุกวัน ทำสมองเราเบลอไปหมด
แค่พาลูกตัวเองไปหาจิตแพทย์โรงบาลเอกชน ครั้งนั้น ทำลายชีวิตเราที่เหลือ เราสงสัยว่า คนเป็นจิตแพทย์ ทำไมต้องการเงินเยอขนาดนั้น
จิตแพทย์ไทย ไม่สนใจเหรอครัย ว่าจะทำชีวิตเด็กคนหนึ่งพักยับ เพื่อเงิน

เรามีอาการ โรคซึมเคร้า จิตแพทย์ ให้ยามาทาน เรามีอาการโรคความบกพร่องในการเรียนรู้ พูดไม่ชัดเขียนไม่ออก เรามีอาการสมาธิสั่น ให้ยาเรามาทาน
เรามีอารมณ์รุงแรงให้ยาเรามาทาน วันหนึ่งกินยาเป็นสิบเมล็ด

เราอยากฟ้องโรงบาลเอกชนที่ทำชีวิตเราพัง แต่ มันมีหลายที่ เราโดนหลอกเป็นสิบปี ทำไมหมอไทยไร้คุณภาพจังครับ

เจ็บแค้นมากที่เราโง่โดนหลอก ไม่ทันคน

ปัญหาของเราจริง คือ เราแค่เก็บกด แม่เลยพาเราไปหาจิตแพทย์ แต่ จิตแพทย์ไม่ยอมบอกความจริง ไม่บอกว่าไม่ได้เป็นโรค
แต่จิตแพทย์เลือกที่จะทำให้อาการเราแย่ จะได้จ่ายค่ายา มารักษาอีกครั้ง บอกหมอคนนี้ไม่ดี ไปหาหมอคนใหม่ วนอยู่แบบนี้

ถ้าเรามีลูก เราจะไม่พาลูกเราไปพบจิตแพทย์ที่โรงบาลเอกชนแน่อน แต่เราจะมองที่ตัวเองก่อน ว่าทำไมลูกเราเป็นแบบนั้น แค่อยากเตือนพ่อแม่