คือผมโดน ยาย น้า เเม่ ตอนผมเด็กตอนประมาณ 5-6ขวบช่วงนั้น ผมไม่โดนด่าบ่อย พอขึ้นป.1ผมโดนด่าโดนล่นทุกวันไม่มีวันไหนที่ไท่โดนเลย ทีครั้งนึง ผมหยิบของให้เขาผิดเขาเอา เข็มขัดลูกเสียตีผมจนเป็นลอยเเผลเป็น ครั้งนั้นมันฝังใจผมมาก เเล้วก๋โดนด่ามาเลื่อยๆจนม.1ผมย้ายไปอยู่กับยาย น้า ช่วงเ้เรกเขาก็ไม่บ่น พอเวลาผ่านไปเขาก็บ่นเหมือทนที่เเม่ทำกับผม ยายเขาก็บ่นทักวัน ส่วนน้า นานๆบ่นที่เเล้วเขาก็ชอบทำท่าทีรังเกลียดผม เขาชอบมาบ่นพ่อผมว่าเป็นคนขี้เกียจืผมยอมรับว่าผมโกรษมากเพราะผมรักพ่อที่สุด(เขาเคยตีผมจนเกินเเทบไม่ำด้2วัน)เเต่ผมก็รักเขาเขาเป็นคนเดียวที่ผมคุยด้วยเเละมีความสุข เป็นคนเดียวที่ผมสามารถคุยเรื่องที่ผมชอบกับเขาได้~~~~ ผมก็โดนยาย กับ น้า ด่ามาจนขึ้นม.5 ตอนนี้ย้ายมาอยู่ กับพ่อ เเม่ เเม่เขาลอกว่าคิดถึงผม ผมก็เลยย้ายมา พอผ่านไป1สัปดาจากที่ย้ายมาเขาก็บอกว่าผมเป็นตัวปัญหาที่ทำให้ชีวิตเขาไม่เจริญ จนวันนี้19/10/2565 เขาก็บอกว่าผมเป็นตัวปัญหาเหมือนเคย เเล้วที่หนักคือ เเม:ทำไมลูกที่ เเท้งไปไม่มาเกิดเเทนว่ะ  . ผมควรทำไงต่อกับชีวิตดีครับ ผมเหนื่อยกับการเอาใจใส่ทุกคนเเล้ว บ้างที่ก็อยากตายไวๆข

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ เเล้วผมควรทำยังไงต่อดี ตายเพื่อหนีทุกสิ่งดีไหม?