ก่อนอื่นเราไม่ได้ตั้งใจจะสร้างกระทู้มาเพื่อประจานหรือให้ร้ายพ่อแม่และครอบครัวตัวเองเลยนะคะ
เพียงแต่ว่าเราไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อเราถึงเป็นแบบนี้
พ่อเราชอบไปเอาเงินกู้มา แล้วไม่ค่อยคืนเจ้าของ พอมีเงินแทนที่จะเอาไปใช้หนี้ กลับเอาไปซื้อของที่อยากได้
ไปกู้เงินตอนไหนไม่มีใครในบ้านรู้ มารู้ก็ตอนที่เจ้าหนี้มาตามทวงจนพ่อหลุดปากออกมาเอง แล้วก็อ้างว่ากู้มาให้ครอบครัวซื้อกิน แต่ไม่เคยเห็นเงินก้อนนั้นเลย แล้วชอบมาพูดว่าคนในครอบครัวว่าไม่เคยรู้อะไรหรอก ที่มีกินทุกวันนี้เพราะเขา ฟังเหมือนพ่อจะไม่ผิดใช่ไหม แต่มันไม่ใช่ พ่อเราชอบสร้างเรื่องและขี้โกหกมาก เช่นตอนไปเอาเงินกู้ สารภาพมาว่าเอามาแค่ 5000 บาท แต่ไปสืบรู้จริงๆคือ 15000 และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ตั้งแต่เราเป็นเด็กจนตอนนี้อายุ 25 ปีแล้ว เขาก็ยังไม่เปลี่ยน
เวลาที่เขาไม่มีเงินใช้ ชอบไปขอยืมกับญาติพี่น้อง แรกๆเขาก็ให้ แต่พ่อชอบยืมไปแล้วไม่คืน หลังๆไม่มีใครเขาให้ ไม่มีใครเขาเชื่อคำพูด ก็โวยวายว่าเพิ่งพาพี่น้องไม่ได้ เอามาเล่าบอกเรากับน้องว่าอย่างไปช่วยเหลือหรือญาติดีกับคนเหล่านั้นนะ เวลาเราเดือดร้อนเขาไม่ยอมช่วยเรา เรานี่แบบ WTF!
พ่อไม่เคยส่งเราเรียนต่อมหาลัย ทั้งค่าเทอม ค่าหอ ค่ากิน ทุกอย่าง เราโอเค ไม่เป็นไร เราหาเองได้ เรากู้ กยศ และใช้เงินแบบประหยัดสุดๆ เพราะเราไม่มีใครซัพพอตเราเลย และเราหางานพาร์ทไทม์ทำไม่ได้เนื่องจากตารางเรียนที่แน่น พ่อโทรมาหาเรา ถามว่ามีเงินไหม โอนให้พ่อหน่อย ทั้งๆที่ตอนนั้นพ่อเราทำงานเงินเดือนเกือบ 2 หมื่น ส่งกลับบ้านไม่ถึงหมื่น แต่พ่อมักจะโทรมาขอเงินเราตลอด พอเราบอกว่าเราไม่มี พ่อถามเราว่า แล้วเงิน กยศ เอ็งล่ะ
ความคิดของเราตอนนั้นคือ ไม่ส่งเรียน ไม่เป็นไรเข้าใจได้ แต่มาขอเงิน กยศ ลูกซื้อกินทั้งๆที่ตัวเองทำงานเงินเดือนเกือบ 2 หมื่น ทั้งๆที่เราได้ กยศ ทั้งเดือนแค่ 2400 (ตอนนี้3000) แต่ถึงงั้นเราก็ให้เพราะเราสงสารพ่อ
เราเป็นโรคซึมเศร้าและมีปัญหาทางจิตตั้งแต่เด็ก(จากปัญหาครอบครัว) แต่เราก็ยังพยายามประคองตัวเองให้อยู่ต่อไปให้ได้ เพราะเป้าหมายเราคือ ทำให้พ่อแม่มีความสุข ได้กินของอร่อยๆ (บ้านเรายากจน) เราตั้งใจเรียนมากมาตลอด เวลาที่ครอบครัวมีปัญหา เรามักจะให้กำลังใจพวกเขาเสมอ แม้ว่าตัวเองจะเครียดและข้างในแตกสลายกับคำพูดของพวกเขาเท่าไหร่ก็ตาม เราบอกว่าสักวันมันต้องดีขึ้นแหละ สักวันครอบครัวเราจะดีขึ้นเองพ่อ แต่สิ่งที่เราได้กลับมาไม่ใช่คำพูดให้กำลังใจ แต่เป็นคำพูดที่ว่า มันไม่มีวันดีขึ้นหรอก อยู่จนแบบนี้ไปจนตายนั่นแหละ คำพูดพวกนี้ถูกพ่นใส่เราทุกวันๆ นานเข้าเราเริ่มไม่ไหว สิ่งที่อดทนมามันล้นแล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว ตอนนั้นเราเพิ่งคบกับแฟนพอดี ครอบครัวแฟนเราดีมาก เขาเห็นเราเป็นแบบนี้เขาพาเราไปหาจิตแพทย์เลย จ่ายค่ายา ค่าหมอให้ทุกอย่าง เราตัดสินใจบอกพ่อกับแม่เราว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะ ต้องกินยาตลอด เขาไม่ถามเรานะว่าเป็นไงบ้างลูก เดี๋ยวมาต่อ....
มีพ่อเป็นแบบนี้ เราควรทำยังไงดี
เพียงแต่ว่าเราไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อเราถึงเป็นแบบนี้
พ่อเราชอบไปเอาเงินกู้มา แล้วไม่ค่อยคืนเจ้าของ พอมีเงินแทนที่จะเอาไปใช้หนี้ กลับเอาไปซื้อของที่อยากได้
ไปกู้เงินตอนไหนไม่มีใครในบ้านรู้ มารู้ก็ตอนที่เจ้าหนี้มาตามทวงจนพ่อหลุดปากออกมาเอง แล้วก็อ้างว่ากู้มาให้ครอบครัวซื้อกิน แต่ไม่เคยเห็นเงินก้อนนั้นเลย แล้วชอบมาพูดว่าคนในครอบครัวว่าไม่เคยรู้อะไรหรอก ที่มีกินทุกวันนี้เพราะเขา ฟังเหมือนพ่อจะไม่ผิดใช่ไหม แต่มันไม่ใช่ พ่อเราชอบสร้างเรื่องและขี้โกหกมาก เช่นตอนไปเอาเงินกู้ สารภาพมาว่าเอามาแค่ 5000 บาท แต่ไปสืบรู้จริงๆคือ 15000 และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ตั้งแต่เราเป็นเด็กจนตอนนี้อายุ 25 ปีแล้ว เขาก็ยังไม่เปลี่ยน
เวลาที่เขาไม่มีเงินใช้ ชอบไปขอยืมกับญาติพี่น้อง แรกๆเขาก็ให้ แต่พ่อชอบยืมไปแล้วไม่คืน หลังๆไม่มีใครเขาให้ ไม่มีใครเขาเชื่อคำพูด ก็โวยวายว่าเพิ่งพาพี่น้องไม่ได้ เอามาเล่าบอกเรากับน้องว่าอย่างไปช่วยเหลือหรือญาติดีกับคนเหล่านั้นนะ เวลาเราเดือดร้อนเขาไม่ยอมช่วยเรา เรานี่แบบ WTF!
พ่อไม่เคยส่งเราเรียนต่อมหาลัย ทั้งค่าเทอม ค่าหอ ค่ากิน ทุกอย่าง เราโอเค ไม่เป็นไร เราหาเองได้ เรากู้ กยศ และใช้เงินแบบประหยัดสุดๆ เพราะเราไม่มีใครซัพพอตเราเลย และเราหางานพาร์ทไทม์ทำไม่ได้เนื่องจากตารางเรียนที่แน่น พ่อโทรมาหาเรา ถามว่ามีเงินไหม โอนให้พ่อหน่อย ทั้งๆที่ตอนนั้นพ่อเราทำงานเงินเดือนเกือบ 2 หมื่น ส่งกลับบ้านไม่ถึงหมื่น แต่พ่อมักจะโทรมาขอเงินเราตลอด พอเราบอกว่าเราไม่มี พ่อถามเราว่า แล้วเงิน กยศ เอ็งล่ะ
ความคิดของเราตอนนั้นคือ ไม่ส่งเรียน ไม่เป็นไรเข้าใจได้ แต่มาขอเงิน กยศ ลูกซื้อกินทั้งๆที่ตัวเองทำงานเงินเดือนเกือบ 2 หมื่น ทั้งๆที่เราได้ กยศ ทั้งเดือนแค่ 2400 (ตอนนี้3000) แต่ถึงงั้นเราก็ให้เพราะเราสงสารพ่อ
เราเป็นโรคซึมเศร้าและมีปัญหาทางจิตตั้งแต่เด็ก(จากปัญหาครอบครัว) แต่เราก็ยังพยายามประคองตัวเองให้อยู่ต่อไปให้ได้ เพราะเป้าหมายเราคือ ทำให้พ่อแม่มีความสุข ได้กินของอร่อยๆ (บ้านเรายากจน) เราตั้งใจเรียนมากมาตลอด เวลาที่ครอบครัวมีปัญหา เรามักจะให้กำลังใจพวกเขาเสมอ แม้ว่าตัวเองจะเครียดและข้างในแตกสลายกับคำพูดของพวกเขาเท่าไหร่ก็ตาม เราบอกว่าสักวันมันต้องดีขึ้นแหละ สักวันครอบครัวเราจะดีขึ้นเองพ่อ แต่สิ่งที่เราได้กลับมาไม่ใช่คำพูดให้กำลังใจ แต่เป็นคำพูดที่ว่า มันไม่มีวันดีขึ้นหรอก อยู่จนแบบนี้ไปจนตายนั่นแหละ คำพูดพวกนี้ถูกพ่นใส่เราทุกวันๆ นานเข้าเราเริ่มไม่ไหว สิ่งที่อดทนมามันล้นแล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว ตอนนั้นเราเพิ่งคบกับแฟนพอดี ครอบครัวแฟนเราดีมาก เขาเห็นเราเป็นแบบนี้เขาพาเราไปหาจิตแพทย์เลย จ่ายค่ายา ค่าหมอให้ทุกอย่าง เราตัดสินใจบอกพ่อกับแม่เราว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะ ต้องกินยาตลอด เขาไม่ถามเรานะว่าเป็นไงบ้างลูก เดี๋ยวมาต่อ....