สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 2
พ่อเขาอยากให้คุณและแม่ได้กินของดีๆ เหมือนเขาตั้งใจอยากให้ลูกได้กิน คงเป็นการชดเชยความรู้สึกตัวเองเวลาเด็กๆอยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน มีลูกเลยอยากให้เขากินอิ่มหนำจนเกินเบอร์ไป เอาใหม่สิให้โทรบอกเลยว่าวันนี้อยากกินอะไร ขนม นม ผลไม้ หรือพวกขนมปังขนมเค้กที่มันเก็บไว้กินวันอื่นได้ หรือให้แกซื้ออะไรที่คุณกินทุกวันอะอย่างเช่นนมบีทาเก้นหรือนมขวดเล็กๆที่พอจะกินเพิ่มได้ช่วงดึก ไม่เสียน้ำใจพ่อไม่ต้องกล้ำกลืนฝืนกินด้วย แต่ก่อนเราเคยไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพ่อแม่ทำไมเป็นแบบนี้ สุดท้ายถ้าเราเปลี่ยนเขาไม่ได้ให้หาวิธีอยู่ร่วมกันได้ ต้องเข้าใจว่าเขาผ่านอะไรมานะคุณมีพ่อที่น่ารักอยู่นะ ของเราพ่อไม่เคยถามเลยว่าอยากกินอะไร อยากให้แกถามบ้างเหมือนกันเพราะปกติแกเอาตังไปซื้อหวยหมดเลย 555
ความคิดเห็นที่ 8
คนไม่เคยถูกบังคับให้กินไม่รู้หรอกว่ามันทรมาน พ่อเอาใจใส่จริงก็ควรจะแคร์ความรู้สึกลูกด้วยว่าหิว ว่าอิ่ม ไม่ใช่ซื้ออะไรมาก็สักจะยัดๆให้ลูกกิน อันนั้นไม่เรียกเอาใจใส่ เรียกมักง่าย แต่ก็นะ คนไทยก็ยังติดมายด์เซ็ทพ่อแม่ทำอะไรไม่มีวันผิดอยู่ ก็มองแต่ในแง่โลกสวยงี้แหละ
ส่วนวิธีแก้ถ้าพ่อคุณเอาแต่ใจโมโหร้ายขนาดนั้นคงคุยให้รู้เรื่องยากนะ อาจจะต้องปรับที่ตัวคุณ เช่นงดกินข้าวเย็นมาก่อนและรอกินของที่พ่อซื้อมาไปเลย หรืออีกทางซื้อตู้เย็นเล็กๆไว้ในห้องนอน อ้างพ่อว่าไว้แช่น้ำหวานกินตอนอ่านหนังสืออะไรว่าไปแล้วพอพ่อซื้อของมาให้ก็บอกพ่อว่าจะเอาไปกินในห้องตอนอ่านหนังสือ ก็เอาของไปแช่ในตู้เอา แต่ดูจะยุ่งยากนั่นแหละ
ส่วนวิธีแก้ถ้าพ่อคุณเอาแต่ใจโมโหร้ายขนาดนั้นคงคุยให้รู้เรื่องยากนะ อาจจะต้องปรับที่ตัวคุณ เช่นงดกินข้าวเย็นมาก่อนและรอกินของที่พ่อซื้อมาไปเลย หรืออีกทางซื้อตู้เย็นเล็กๆไว้ในห้องนอน อ้างพ่อว่าไว้แช่น้ำหวานกินตอนอ่านหนังสืออะไรว่าไปแล้วพอพ่อซื้อของมาให้ก็บอกพ่อว่าจะเอาไปกินในห้องตอนอ่านหนังสือ ก็เอาของไปแช่ในตู้เอา แต่ดูจะยุ่งยากนั่นแหละ
ความคิดเห็นที่ 6
มันเป็นเพราะคุณไม่สามารถยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ไงครับ
คุณรู้ว่าถ้าคุณไม่กิน พ่อคุณก็จะโกรธ และคุณก็กลัวพ่อโกรธ ก็เลยยอมกินมันเสมอ
และนั่นคือการสร้างนิสัยที่บอกพ่อว่า ถ้าซื้ออะไรมายังไงคุณก็กินอยู่ดี ถึงแม้ปากคุณจะบอกว่าไม่ต้องซื้อ แต่คุณก็กินอยู่ดีไงครับ
คุณไม่เคยแสดงการปฏิเสธทางกายภาพ คุณต้องรู้จักการปฏิเสธจริงๆบ้าง
กินไม่ไหวก็ไม่ต้องกิน เขาจะบ่นก็ปล่อยให้บ่นไป สร้างนิสัยให้เขารู้สึกเสียดายที่ซื้อของมาแล้วต้องทิ้ง
พอเขาเสียดาย เขาก็จะไม่ซื้อมา เพราะที่ซื้อมาเพราะเขาไม่เคยเสียดายอะไรเลยไงครับ
คุณรู้ว่าถ้าคุณไม่กิน พ่อคุณก็จะโกรธ และคุณก็กลัวพ่อโกรธ ก็เลยยอมกินมันเสมอ
และนั่นคือการสร้างนิสัยที่บอกพ่อว่า ถ้าซื้ออะไรมายังไงคุณก็กินอยู่ดี ถึงแม้ปากคุณจะบอกว่าไม่ต้องซื้อ แต่คุณก็กินอยู่ดีไงครับ
คุณไม่เคยแสดงการปฏิเสธทางกายภาพ คุณต้องรู้จักการปฏิเสธจริงๆบ้าง
กินไม่ไหวก็ไม่ต้องกิน เขาจะบ่นก็ปล่อยให้บ่นไป สร้างนิสัยให้เขารู้สึกเสียดายที่ซื้อของมาแล้วต้องทิ้ง
พอเขาเสียดาย เขาก็จะไม่ซื้อมา เพราะที่ซื้อมาเพราะเขาไม่เคยเสียดายอะไรเลยไงครับ
แสดงความคิดเห็น
พ่อชอบซื้อของกินแล้วมาบังคับให้เรากินตลอด ไม่รู้จะทำไงดีค่ะ จนปัญญาที่จะบอก
คือพ่อเราอะค่ะ ตอนกลางคืนเขาจะชอบซื้อข้าวซื้อของมาให้เรากิน ทั้งๆที่เรากินข้าวเย็นกับแม่แล้ว เราอิ่มมากๆแล้วและเรื่องนี้เราก็พูดตลอดว่า ถ้าวันไหนไม่ได้ฝากซื้อพ่อไม่ต้องซื้อมานะ แกก็เหมือนจะเข้าใจ แต่สุดท้ายก็ซื้อมาอยู่ดี
เช่น บางวันเรากินข้าวเย็น พอตกดึกพ่อจะซื้อผัดไท บางทีก็โบโลน่าเซเว่น บางทีก็น้ำเต้าหู้ คือบางอย่างเราไม่ได้อยากกิน แต่เราก็ต้องจำใจกิน ไม่งั้นแกจะโมโหมากก หาว่าของซื้อมาแล้วไม่มีใครกิน บางทีก็โยนทิ้ง และใช้คำพูดหยาบคายนิดหน่อย
บางทีเรากินจนอ้วก บางทีก็ร้องไห้ เราจนปัญญามากๆค่ะ พ่อบอกว่าตอนเด็กเขาลำบากไม่มีใครหามาให้กิน เลยอยากให้เราได้กิน แต่เค้าไม่เคยถามความสมัครใจเลยค่ะ จู่ๆก็ซื้อมาให้
แตกต่างจากแม่ที่แม่จะถามตลอด ว่าเอาไหมกินไหม ถ้าเราไม่เอาก็คือไม่
อย่างเมื่อวานเราบ่นอยากกินผัดไท แม่เลยโทรบอกพ่อให้ซื้อมา พอมาวันนี้เรากินข้าวเย็นกับแม่แล้ว เราเลยให้แม่โทรบอกพ่อว่าไม่ต้องซื้อไรมาแล้ว แม่เราก็โทรบอก สรุปเข้ามายังมีผัดไท ไม่อยากกินเลยค่ะ TT