เริ่มแรกเลย เรากับแฟนคบกันช่วงแรก เค้ายังอยู่ที่บ้านส่วนเราอยู่หอที่มหาลัย ช่วงแรกเค้าขับมาหาบ้าง ระยะทาง 50-60 กิโล พอหลังๆเราขับไปหาบ้างช่วงที่ว่าง

แฟน  อยู่บ้านทำงานกรีดยาง เค้าเบื่อชีวิตที่บ้าน อยากออกมาหางานทำข้างนอก แต่ไม่กล้าพูดกับแม่เพราะเวลาขอแม่จะว่าไม่ให้ออกมาข้างนอก แม่อยากให้อยู่ดูแลแม่ ทำงานที่บ้าน แฟนเราเป็นลูกคนที่ 5 มีวันนึงเราไปหาแฟนแล้วแฟนก็อยากไปกับเราด้วยก็บอกให้เราไปขอแม่ให้หน่อย เราก็กล้าๆกลัวๆ จนได้ไปขอให้จนแม่ให้มา แล้วก็มาหางาน แฟนเราไม่ชอบงานบริการเลยหางานยากมาก เราช่วยหาจนไม่ได้ ว่างงานอยู่2-3เดือน จนช่วงหลังได้ทำงานอยู่ 1เดือน แต่ตอนนี้ออกแล้ว เพราะปัญหาคนเอาเปรียบในการทำงาน  จุดนี้เราเสียใจมากเวลากลับบ้านแฟน แม่แฟนจะพูดให้แฟนกลับไปอยู่บ้าน ทำงานที่บ้าน จะได้ดูแลแกด้วย จนทำให้เราคิดว่า นี้เราไปพลากลูกเค้ามาหรอ แม่แฟนจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่กลับบ้าน (เราฟังที่เค้าคุยกันไม่ออก) เพราะครอบครัวแฟนเป็นคนชนเผ่า เวลาเค้าคุยอะไรกันเราไม่รู้เลย เหมือนเป็นใครก็ไม่รู้

ประเด็นคือช่วงนี้แฟนว่างงาน ไม่มีเงินเข้ามา แต่ก็ยังหาสมัครงานเรื่อยๆ จนวันนั้นแม่แฟนโทรมาถาม แล้วก็รู้ว่าแฟนว่างงานเลย บอกให้แฟนกลับมาทำงานที่บ้าน แล้วแฟนก็ดูท่าอยากกลับแล้ว คุยกันว่าจะไปขายลูกชิ้น (เราไม่สามารถไปด้วยได้เพราะติดฝึกสอนอยู่) ในใจเราเข้าใจเหตุผลเค้านะ แต่ใจเรามันก็รู้สึกหน่วงๆมากๆ เวลาคิดว่าเค้าต้องห่างกับเราแล้ว จากคนที่เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน

เราคิดในใจว่าแล้ววันนั้นจะอยากให้ไปขอแม่ให้ทำไหม ในเมื่อบอกกับเราว่าจะตั้งใจหางานทำ อยู่กับเรา เราอยู่ไหนก็จะอยู่ด้วย แล้ววันนี้คือ (จะพูดแบบนั้นทำไมให้เราหวัง)

เราเลยถามอนาคตเค้าไปว่าแล้วจะกลับบ้านไปขายลูกชิ้น อนาคตข้างหน้าละคิดไว้ยังไง เค้าบอกว่าถ้ามีงานทำมั่นคงแล้วก็จะสร้างตัวสร้างอนาคตของเรา แต่ถ้าไม่มีงานที่มันโอเคร อาจจะไปทำงานเกาหลี เพราะแม่สนับสนุน (จุดนี้มันทำให้เราซึมอีก)

เรารู้และเข้าใจว่ามันต้องสร้างอนาคต แต่ทำไมมันรู้สึกว่ามันยิ่งทำให้ค่อยๆห่างไปเรื่อยๆ เราบอกกับเค้าว่าอะไรที่ไม่มั่นใจหรือยังไม่แน่ใจว่าทำได้ก็ไม่ต้องพูดหรือสัญญามา

เราสามารถไปกับเค้าได้ทุกที่ แต่ตอนนี้เราต้องเรียนให้จบก่อน อีก 4 เดือน เท่านั้น(คิดแล้วมันเศร้า) รู้ว่ามันเอาแต่ใจแต่ก็นะ

ทุกคนเข้าใจใช่มายย