ต้องออกตัวก่อนเลยว่าจขกท.ไม่เคยมีแฟนมาก่อน อายุ 29 ปี หน้าตาก็กลางๆ ออกไปทางดีนิดหน่อย ในชีวิตไม่เคยมีแฟนเลยแต่มีแค่คุยๆกันได้สองสามเดือนก็ห่างหายกันไปเอง ด้วยความที่จขกทเป็นคนขี้เบื่อ เดี๊ยวมีอารมณ์ก็อยากคุยแต่พอคุยไปสักพัก็เบื่อหายๆกันไปเองมีทั้งเขาหาย และเราหาย ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา ทำให้มีความคิดว่าชาตินี้คงไม่มีแฟนก็ได้มั่ง แต่เพื่อนๆแต่ละคนก็เริ่มทยอยแต่งงานกันทีบะคน เราก็กลับมามองตัวเองว่าทำไมเรายังไม่มีแฟนเหมือนคนอื่นเขาบ้าง ฐานะจขกท.อยู่ในระดับปานกลาง เงินเดือนก็แค่สองหมื่นปลายๆ ไม่ได้โดดเด่นอะไรเป็นพิเศษ บางทีก็รู้สึกเหงา จนเข้าไปเล่นในแอพ tinder ถึงกับสมัคร package gold เพื่อดูว่าพอจะมีใครที่เข้าตาบ้างแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ มีแมทซ์แล้วคุยและก็หายส่วนใหญ่ที่มาเล่นก็ไม่จริงจัง จขกท เป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงวันหยุดไม่ชอบไปไหน เลยทำให้ไม่ค่อยได้เจอผู้คนมากมายด้วย ที่เล่ามาทั้งหมดก็เป็นพื้นฐานชีวิตของจขกท. เพื่อให้ทุกคนทราบก่อนและนำไปสู่หัวข้อกระทู้ในลำดับถัดไป ว่าการมีแฟนสำหรับเพื่อนๆพี่ นั้นมีความสุขกันจริงๆไหม มีแล้วขีวิตดีขึ้นหรือป่าว มีการตั้งเป้าหมายร่วมกันอย่างไรบ้าง หรือว่าตั้งแต่มีแฟนพื้นฐานนิสัยของเราเปลี่ยนไปเพราะเขามากขนาดไหน เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นหรือว่ายังไง ไม่ใช่เฉพาะความสุขเท่านั้นนะครับ อยากให้กล่าวถึงความทุกข์ด้วย ถ้ามีเพื่อเป็นข้อมูขให้จขกทและผู้มาอ่านได้เก็บไว้คิดแล้วเตือนสติตัวเองเมื่อมาถึงตัวเรา สำนวนของเจ้าของกระทู้อาจจะดูแปลกๆหน่อย ยังไงก็ช่วยพยายามเข้าใจในการเรียบเรียงด้วยครับ  สุดท้ายอยากถามว่าเพื่อนๆเจอแฟนคนปัจจุบันได้ยังไงใครเป็นฝ่ายเริ่มเข้ามาจีบก่อน