เรารู้สึกว่าทุกวันนี้มีอยู่ก็เหมือนไม่มี ที่เราอยู่ไปทุกวันนี้เหมือนเป็นภาระให้แม่กับคนที่บ้าน เวลาเรามีปัญหาหรือต้องการใครสักคนจากในครอบครัว เราไม่มีเลยค่ะ เราไม่ได้อยู่กับแม่ค่ะ มีแค่โทรไลน์กัน เหมือนทุกวันนี้ เรามีเรื่องคุยกับแม่เรื่องเดียวคือเรื่องตังค์ เวลาเราต้องการเขา อยากโทรคุยเรื่องต่างๆอย่างที่แม่ลูกคนอื่นเขาทำ เรากลับไม่กล้า เพราะเราเคยลองแล้ว อย่างโทรไปบอกเขาว่าเหนื่อย อ่านนส.อะไรประมาณนี้ แต่เขาไม่เข้าใจ เขาหาแต่ด้านไม่ดีของเราละมาโทษเรา บางทีเราต้องการแค่กลจ แต่เขาให้เราไม่ได้เลย คนที่บ้านเราก็แทบไม่ได้คุย เราน่าจะเหงามั้งคะ😅 อยากให้ครอบครัวคุยกันมากกว่านี้ อยากให้เป็นเหมือนครอบครัวที่เป็นครอบครัวจริงๆ  มีวันนึงยายบ่นให้เราฟังว่า ทุกวันนี้อยู่ไปเพื่ออะไร เพื่อใคร พอฟังแล้วก็กังวลใจ ไม่อยากให้ยายคิดแบบนี้ แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไง เขาอายุเยอะขึ้นด้วย ทางบ้านเราก็มีปัญหาเรื่องเงิน(เราคิดว่ามีส่วนที่ทำให้ยายคิดแบบนี้) เราก็ใกล้จะเข้ามหาลัยแล้ว เหมือนตอนนี้เรากังวลใจไปหมดทุกอย่าง จากที่เล่ามา เราแค่อยากรู้ว่าจะทำยังไงให้มันดีขึ้นบ้างคะ หรือเราควรตั้งใจแค่อ่านนสเข้ามหาลัยอย่างเดียวไปก่อน แต่เราก็เป็นห่วงยายกับน้อง เห้อ เรามาระบายในนี้ให้ฟังนะคะ เพราะเราไม่รู้จะเอาไปปรึกษาหรือระบายให้ใครฟังแล้ว  ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ