เราเป็นผู้หญิงอายุเลข3แล้ว แต่มีแฟนอายุ20
คบกันมาจะเข้าปีที่3แล้ว 

ตอนคบกันปีแรก
เราคบกันระยะไกล ครอบครัวเขาค่อยข้างยากจนไม่ให้เขาเรียนหนังสือหรือแม้แต่อาหารก็ไม่มีให้บางวันต้องอด
เราต้องคอยส่งอาหารแห้ง ของทำกินให้เขาทุกเดือน เพื่อให้เขาอิ่ม

พอเริ่มเข้าปีที่2 
เราอยากให้เขาออกมาหางานทำ เลยไปรับเขาออกมาในเมือง (เขาอยู่ชานเมืองที่กันดารมาก)
เพื่อหางานให้เขาเลี้ยงตัวเอง เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แล้วทุกอย่างมันเปลี่ยน เขาติดเกมหนักมาก เงินที่ได้จากการทำงานเอามาเติมเกมและซื้อของฟุ่มเฟือยเช่น โทรศัพท์ รองเท้า ของแบรนด์ และเขาไม่เคยหาอาหารกินเองได้ ไม่เคยทำความสะอาดบ้าน ไม่เคยพาเราไปซื้อของหรือออกนอกบ้านกันเลย เขาจะหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่เคยแม้แต่จะออกไปทำงานเองเราต้องคอยไปรับไปส่ง ไม่เคยเทคแคร์อะไรเราเลย

เราตัดสินใจแยกกันอยู่และเราเอาเขากลับไปส่งบ้านไว้เหมือนเดิม

ทุกอย่างวนกลับมาอีกรอบเขาทำตัวหน้าสงสารอีก ไม่มีข้าวกิน จนเราใจอ่อนเริ่มส่งอาหารแห้ง ขนมไปให้เกือบเป็นปี

พอเข้าปีที่3 เราได้งานใหม่ที่ กทม เขาอยากตามมาทำงานด้วย เขาบอกเขาอยากเปลี่ยนตัวเองใหม่
เราก็ไปรับเขามา กทม ด้วย วนหลูปกลับไปเป็นแบบเดิม ไม่มีการเทคแคร์อะไรเหมือนเดิม เช่น ไปกินข้าวข้างนอกไม่แม้แต่จะไปหยิบน้ำให้ เขาบอกว่าไว้กลับไปกินบ้าน , เราป่วยแทบเดินไม่ได้ เขาก็นั่งดูดบุหรี่รอในรถ , เราไปซื้อน้ำเป็นแพคใหญ่ๆหลายๆแพคเขาก็นั่งรอในรถไม่แม้แต่จะมายกหรือถือของช่วย, เขาไม่เคยทำความสะอาดห้อง ซักผ้า วันๆขอแต่เงินอย่างเดียว แต่ติดเกมน้อยลง มาอยู่ได้4-5เดือนตอนนี้ก็ไม่มีแววว่าจะหางานได้เลย เราต้องคอยเลี้ยง หาอาหาร ทำความสะอาดห้อง ให้อีกตามเคย จนเราบอกเลิกแล้วเขาร้องไห้ไม่หยุด ฉุดรั้งเราไว้ 

ตอนนี้ที่ทำงานเราเครียดมา ต้องทำโอทีดึกทุกวัน แล้วเขางอแงให้ออกเพราะเขาคิดว่าเรานอกใจเขา ทั้งๆที่เราคาสายเขาตลอดตอนทำงาน
เสาร์อาทิตย์เขาก็มาห้ามเราให้ออกไปไหน เพื่อนชวนไปงานเทศกาลหรือพาเพื่อนย้ายห้องก็ไปไม่ได้ ถ้าเขาตื่นต้องเห็นเรา ต้องติดจีพีเอส เราไว้เสมอ ขนาดข้าวเที่ยงเราออกไปกินกับเพื่อนที่ทำงานเขายังโกรธเพราะเขาไม่ชอบที่เห็นเรามีความสุข วันไหนเราแต่งหน้าก็บอกให้เราไปลบ ห้ามใส่กระโปรง ต้องใส่แต่กางเกงเท่านั้น คอยเช็คกระเป๋า ตรวจรถว่าเบาะข้างโดนปรับเบาะไหม ตรวจแม้กระทั้งกลิ่นที่อยู่ในตัว โทรศัพท์ก็คอยเช็คทุกวัน ห้ามพิมพ์คุยกับเพื่อนผู้ชาย ห้ามพูดเสียงอ่อนนุ่มกับเพื่อนผู้ชาย ห้ามหลงพูดครับด้วยกับผู้ชาย

เราเครียดมาก เรารู้สึกชีวิตเราคือ จบ แล้ว จนเราเป็นโรคซึมเศร้า