ก็คือเรื่องมีอยู่ว่า เพื่อนของเเฟนเราชวนไปงานวันเกิด ซึ่ง เเฟนเก่า ของเเฟนเราไปด้วย ( เพื่อนเเฟนเรา กับ เเฟนเก่าของเเฟนเราเขาเป็นเพื่อนกัน)
ซึ่งเเน่นอนว่าเพื่อนเเฟนเรา ได้ชวนเราไปด้วย
ก็คิดไว้ในใจเเล้วว่าเราจะไปดีไหม ?
ส่วนเเฟนเรา กับ เเฟนเก่า เขาเคยเจอกันลับหลังเราโดยที่เรา มาจับได้ทีหลังเมื่อ2ปีก่อน ซึ่งครั้งนั้นก็ฝังใจเรามาจนวันนี้
( เเฟนเราบอกไม่ได้อะไรเเล้ว )
เรากลัวว่าพวกเขาจะทำอะไรลับหลังเราอีก
ซึ่งเราไม่ชอบ เเละเคยบอกเเฟนเราตรงๆไปเเล้วว่า ไม่ต้องไปเจอกันอีก จะได้จบ เราก็จะได้สบายใจ
เเละเเล้ววันเเบบนี้ก็มาถึง เราไม่รู้ว่าจะตลกตัวเอง หรือ สงสารความรู้สึกตัวเองกันเเน่
เราต้องทำใจควรปล่อยวางหรอครับ?
เเล้วจุดสูงสุดของความอดทนผมมันอยู่ตรงไหนครับ ผมลองถามตัวเองเเล้วมันก็ยังอดทนอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ ( มีคนเคยบอกว่าถ้าเวลารักคนต้องยอมรับเเล้วต้องอดทนมองข้ามให้ได้ ) โคตรจี๊ดใจเลยครับ
ส่วนเเฟนเราก็เป็นคนที่ค่อนข้างเอาเเต่ใจ ทำอะไรไม่ถูกใจก็โมโหนิ่งๆ เราคิดต่างก็เเสดงความไม่พอใจออกทางสีหน้า เราก็งงตัวเองว่าเราอยู่กันมาถึงทุกวันนี้ได้ไง ?
เเฟนเจอกับเเฟนเก่า วันเกิดเพื่อน!!
ซึ่งเเน่นอนว่าเพื่อนเเฟนเรา ได้ชวนเราไปด้วย
ก็คิดไว้ในใจเเล้วว่าเราจะไปดีไหม ?
ส่วนเเฟนเรา กับ เเฟนเก่า เขาเคยเจอกันลับหลังเราโดยที่เรา มาจับได้ทีหลังเมื่อ2ปีก่อน ซึ่งครั้งนั้นก็ฝังใจเรามาจนวันนี้
( เเฟนเราบอกไม่ได้อะไรเเล้ว )
เรากลัวว่าพวกเขาจะทำอะไรลับหลังเราอีก
ซึ่งเราไม่ชอบ เเละเคยบอกเเฟนเราตรงๆไปเเล้วว่า ไม่ต้องไปเจอกันอีก จะได้จบ เราก็จะได้สบายใจ
เเละเเล้ววันเเบบนี้ก็มาถึง เราไม่รู้ว่าจะตลกตัวเอง หรือ สงสารความรู้สึกตัวเองกันเเน่
เราต้องทำใจควรปล่อยวางหรอครับ?
เเล้วจุดสูงสุดของความอดทนผมมันอยู่ตรงไหนครับ ผมลองถามตัวเองเเล้วมันก็ยังอดทนอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ ( มีคนเคยบอกว่าถ้าเวลารักคนต้องยอมรับเเล้วต้องอดทนมองข้ามให้ได้ ) โคตรจี๊ดใจเลยครับ
ส่วนเเฟนเราก็เป็นคนที่ค่อนข้างเอาเเต่ใจ ทำอะไรไม่ถูกใจก็โมโหนิ่งๆ เราคิดต่างก็เเสดงความไม่พอใจออกทางสีหน้า เราก็งงตัวเองว่าเราอยู่กันมาถึงทุกวันนี้ได้ไง ?