อายุสามสิบต้นๆ เรามีเป้าหมายชีวิต และเป้าหมายการลงทุนชัดเจน 
แต่ความทุกข์ คือ รายได้ส่วนที่น้อยที่สุด กินเวลาชีวิตมากที่สุด ทำลายสุขภาพ เสียเวลาเดินทาง มีแต่ปัญหา และน่าเบื่อมากที่สุด แต่มั่นคงสุด ไม่มีวันไหนที่รู้สึกอยากไปทำงาน เราไม่อยากทำ ที่จำใจต้องทำเพราะคนที่บ้านคาดหวังอยากให้เราทำ แค่นั้นเลย
ซึ่งการสร้างรายได้ 4 ช่องทาง ที่ได้รับอยู่คือ
1. เงินเดือน (ข้าราชการอันน้อยนิด ไม่ถึงสองหมื่น)
2. ค่าเช่า อสังหาฯ
3. เงินปันผล จากการลงทุนในหุ้น (เฉลี่ยต่อเดือน ได้มากกว่าเงินเดือน)
4. ดอกเบี้ยสหกรณ์ออมทรัพย์ 

เป้าหมายการลงทุนระยะยาวอีก 10 ปีข้างหน้า  ก็เลยตั้งเป้าไว้ค่อนข้างสูง เพราะคิดว่าเงินส่วนอื่นๆ ที่ไม่ใช้เงินเดือน จะมาเยียวยาสภาพจิตใจ จากการทำงานที่ไม่ชอบได้   
ซึ่งการลงทุนเป็นสิ่งที่เราชอบ ถนัด รู้สึกสนุก มีความสุข  และทำได้ผลลัพทธ์ที่ดี ทั้งในรูปตัวเงิน และความสุขในชีวิต  ใช้เวลาน้อยแต่ทำเงินได้มาก
เวลาในชีวิตเหลือเฟือ………
ทุกวันนี้ก็เลยต้องปรับmind set ตัวเอง โดยมีเป้าหมายการลงทุน อีก10 ปีข้างหน้า จะปั้นพอร์ต ให้ได้รับปันผลปีละ ล้านสองแสน
เฉลี่ยเดือนละแสน บอกย้ำกับตัวเองเสมอ  ว่าต้องทำให้ได้ อดทนๆๆๆ
และถึงตอนนั้นหากทำได้ตามเป้าหมาย จะตัดสินใจลาออกจากงานราชการ………ที่สุดแสนจะน่าเบื่อ ไม่อิน ไม่สนุก ไม่happy  เห็นแต่ความเละเทะในระบบมากมาย เอือมระอามากๆๆ

ปล.แค่มาระบายความรู้สึกเป็นท้อกับงานเฉยๆ อย่าบอกให้ไปลาออกค่ะ เพราะเรามั่นใจว่าที่ผ่านมาในเวลางานก็ทุ่มเทเต็มที่ไม่เป็นภาระให้องค์กรแน่นอน
#เงินเดือนเป็นส่วนหนึ่งของรายได้